به طوري  كه اگر تمام عالم- از عرش تا فرش- لحظه اي از ياد خدا غافل شود ولي اين عبد به ياد خدا باشد او از طريق اين ذكر جاي كل عالم را مي گيرد و عالم از طريق او حفظ مي شود (از هم نمي پاشد). اما اگر عبد از ذكر خدا غافل شود عالم نمي تواند جاي او را در ذكر بگيرد. آن بخش از عالم كه خالي از انسان ذاكر است نابود مي شود و پيامبر(ص) فرمود: قيامت برپا نمي شود مادام كه در زمين كسي باشد كه بگويد الله، الله. ياد خدا عبارت است از يافتن او بر كرسي قلب كه همان عرش او در عالم كبير است. ابن عربي مي گويد: خداوند در قلب بنده مؤمنش منزل مي گيرد چرا كه او آن را محل علم به خدا قرار داده است. او با غيرت و تعصب از اين خانه حفاظت مي كند تا مبادا ديگران وارد آن شوند