از آنجائی که مطرح کردن "اولویت و عدالت"اهل بیت با پایان روزگار آنان، از نظر عملی موضوعیت خود را از دست داده بود"، مشروعیت خلفا" و غصبی بودن حکومت آنان پس از رحلت پیامبر،از نظر ایدئولوژیک مطرح شد و چنین عنوان گردید که انتخاب جانشینان پیامبر امری دینی (نه عرفی) است که باید مستقیما توسط خدا و رسول "منصوب" می شدند.

هرچند در "اولویت" حضرت علی و برتری عدالت و فضیلت های دیگر او بر سایرین و "ولایت" ایمانی، یعنی شایسته تر بودنش برای امامت و الگوی اخلاقی بودن برای جامعه کمتر تردیدی وجود داشت، اما"ولایت سیاسی" به معنی زمامداری، امری عُرفی و مردمی تلقی می شد که با انتخاب مردم(نه انتصاب خدا و رسول) می بایست تحقق یابد.