مولوي قرار گرفتن در برابر انسان وارسته  و کامل را عامل مهمي در شناخت خود مي‌داند در نتيجه فقدان دسترسي سالک به چنين انساني شخصي مانعي در راه شناخت خود خواهد بود. ضرورت توجه به چنين انساني از آنجا رخ نموده است که اگر سالک در شناخت خود به خود رجوع کند چه بسا به خودناشناسي يا خودشناسي کاذب برسد از اين جهت بر او لازم است به فردي مراجعه کند که از امکان چنين شناختي برخوردار است. اما مشکل حل نشده بلکه از سالک به مرشد منتقل مي‌شود