وقتي قرآن به ما مي گويد هنگام آفرينش «عرش او بر آب قرار يافت» (هود، 7) تلويحاً به وجود دو آب اشاره مي كند، يكي بالاي الاعرش و يكي پايين آن؛ متصرف عرش الرحمن است كه گنجينه هاي آب از آن او هستند و به بيان دقيق تر او كسي است كه اين گنجينه ها را پديد مي آورد. اين دو گانگي كه بر وجود دو گونه آب، آب هاي غير مبيّن و آب هاي تجلي[3] استوار است كهن الگوي دوگانگي دو دريا در محدوده آفرينش را تشكيل مي دهد، عقيده اي كه بارها در قرآن مورد اشاره واقع شده است؛