در زمان حضرت عیسی نیز چنین بود که یهودیان منتظر ظهور مسیح بودند . در آن ایام دو حکومت مقتدر بودند : یکی ایران ، دیگری روم . حکومت روم این منطقه را گرفته بود و فرمانداری را برایش تعیین کرده بود . با وجود آن فرماندار ، قدرت مردمی با همان خاخام های یهودی بود . رجال مذهبی یهودی هم چون دیگر مردم یهود به مسائل مادی کشانده شده بودند . روحیه عیسی (ع) درست ضد این بود البته مقتضای آن روزگار این امر را می طلبید .  

اين اعتماد را بنده اعتمادبه‌نفس مي‌گويم، براي اينكه من هم به عنوان يك بنده‌ي خدا، به نفس خود اعتماد مي‌كنم. البته معنا يكي است و لغت فرق دارد؛ در هر حال با حضور در مجالس اعتماد آدم در كارها زيادتر مي‌شود. انسان به‌طور فطري از تنهايي ناراحت مي‌شود، چنان‌که از تاريكي هم دلگير مي‌شود. وقتي روشني باشد و عده‌اي هم مجتمع باشند در حال انسان خيلي اثر مي‌كند و اين كه در جمع گاهي چراغ روشن مي‌كنند به همين دليل است، البته خود نور ايمان و نور مؤمنين براي روشنايي كافي است. همان نور دل انسان را روشن مي‌كند. اين ناراحتي‌هايي را كه ايجاد مي‌شود، تحمل كنيد