زیرا ورود تصوف اسلامی در حوزه فهم ادبی حداقل باعث شد تحت عنوان ادبیات و متون ادبی این متون از حملات مخالفت های اهل ظاهر تا حدی مصون بماند. ولی ایراد این است که اگر عرفان را صرف ادبیات بدانیم آن را منحصر به قالبی کرده ایم که در آن نمی گنجد. آن گاه از تفکر و حکمت عرفانی غافل می شویم و تصور می کنیم که عرفان عیناً همان ادبیات عرفانی است. معمولاً نتیجه ای که گرفته می شود این است که افول ادبیات عرفانی فارسی که معمولا اوج آن را جامی می دانند، عین افول عرفان است. گویی که بعد از جامی عارفی نیست.

به طوري  كه اگر تمام عالم- از عرش تا فرش- لحظه اي از ياد خدا غافل شود ولي اين عبد به ياد خدا باشد او از طريق اين ذكر جاي كل عالم را مي گيرد و عالم از طريق او حفظ مي شود (از هم نمي پاشد). اما اگر عبد از ذكر خدا غافل شود عالم نمي تواند جاي او را در ذكر بگيرد. آن بخش از عالم كه خالي از انسان ذاكر است نابود مي شود و پيامبر(ص) فرمود: قيامت برپا نمي شود مادام كه در زمين كسي باشد كه بگويد الله، الله. ياد خدا عبارت است از يافتن او بر كرسي قلب كه همان عرش او در عالم كبير است. ابن عربي مي گويد: خداوند در قلب بنده مؤمنش منزل مي گيرد چرا كه او آن را محل علم به خدا قرار داده است. او با غيرت و تعصب از اين خانه حفاظت مي كند تا مبادا ديگران وارد آن شوند