مکتب درویشی در یک شرایط نادر تاریخی در تئوری و عمل مورد تهاجم دین سنتی و اربابان قدرت قرار گرفت. مراکز امنیتی با این ذهنیت که مکتب  تصوف می تواند مردم را در امور اعتقادی هادی و راهنما  باشد و روح آزادگی و عدالت طلبی را در جامعه احیا کند وبه دلیل انسجام درونی از قدرت مراکز دینی و دولتی هراس ندارد ،  حاصل آن شد که صوفیه و مکتب درویشی را دشمن نظام محسوب نمودند.

تکاياي مولويه در شهرهاي بزرگ در شهرهاي بزرگ به عنوان مراکز فرهنگي و ‌ـ‌اگر اين اصطلاح  قابل قبول باشد‌ـ فرهنگستانهاي هنري عمل مي‌گردند. بدون شک هنر در تصوف به عنوان وسيله‌اي مورد توجه قرار داشت؛ سماع نوعي مراسم رقص بود که حرکات آن از حرکت اجسام سماوي تقليد شده بود و موسيقي مولويه به عنوان يک نواي غيبي، موجب برانگيختن وجد و سرور ‌شده و حالت خلسة[صوفيانه] را پديد مي‌آورد.