استادِ ذوفنون علّامه ابوالحسن شعرائى تهرانى (1320 – 1393 ه . ق.) – اعلى اللَّه مقامه و ضاعف اكرامه – از علماى بزرگى بود كه در سده‏هاى اخير كسى را به جامعيّتِ علمى او كمتر مى‏توان يافت. نقش او در ترويج و تعالى فرهنگ و معارف اسلامى، بيش از آن است كه از عهده تبيين آن برتوانم آمد. با اين همه، به مصداق الميسور لا يسقط بالمعسور، در فرصت كوتاهى كه بود، اينجانب گفتارى در صد صفحه به‏عنوان يادآورِ پاره‏اى از كمالات و فضايل ايشان فراهم آورد تا به‏مناسبتِ سى و دومين سالِ درگذشت آن بزرگوار منتشر شود. بخشى از آن گفتار را كه با موضوع نشريه گرامى عرفان ايران مناسبت داشت به نظر خوانندگان محترم مى‏رساند.