معنای ادعای خدایی توسط طاغوت، به صورت ظاهر و بیان صوری که "من خدا هستم"  نیست . منظور حقیقت و  باطن این ادعاست، که  در شکل و نحوة حکومت طاغوت و رابطه ای که با جامعه دارد و نوع نگاه رعیت به او خود را نشان می دهد. گمان و تصوری در میان مردم رایج است ( در واقع این نیز سیاست طاغوت است) که  مدعی الوهیت به حکم شرع مستحق مرگ می باشد، اما آنکه سیاست نموده و در عمل مردم را برده و بنده ی خود می سازد نه تنها مستحق مجازات نمی دانند بلکه مورد تکریم نیز قرار میدهند. ادعای خدایی به معنای، به بندگی کشاندن مردم و استثمار و استحمار آنهاست و در ظاهر طاغوت نیازی به سجده مردم ندارد بلکه او تنها طالب انقیاد و تبعیت و تواضع مردم است.  

این قصه، داستان امروز ما و  همه نسل ها در همه عصرها  است . این داستان ،حکایت رزم پیروان موسای تاریخی علیه عیسای زمان و پیروان عیسای تاریخی علیه محمد وقت و مقلدین امام سابق علیه امام حاضر است . این داستان حکایت تلخ مظلومیت اولیاء الهی و غربت مومنین در همه زمانهاست . قصه گوی داستان، تهاجم غاصبان دین و ولی تراشان و امام سازان نزد عوام و سیاست بی محتوی نمودن حقایق دینی را  بازگو میکند.