اگرچه جنبش تنباكو و فتواي مشهور ميرزا برپاكننده «قيام» شد و او در قامت يك رهبر سياسي قرار گرفت؛ اما  او فقط به دنبال «خلع يد اجنبي»‌ بود، چراكه پس از اين جريان و حل و فصل امور، نامه‌هايش به ناصرالدين شاه حال و هواي گذشته را به خود گرفت و القاب و تعارف‌هاي رسمي تكرار شد.