حزين اگرچه شاعر و متصوّف و … و … بود، جهانِ پيرامونِ خود را بسيار جدّي موردِ تأمّل قرار مي‌داد و با چشمانِ باز دنيايِ فراخِ أطرافِ خود را مي‌نگريست. به عبارتِ ديگر، او – برخِلافِ كثيري از هَمخِرقگانِ همروزگارش – دل در دنيا نبستن را با جدّي نگرفتنِ دنيا و زندگي خَلط نكرده است. از همين راه، چون جهانِ پيرامونش را جدّي گرفته، كنجكاوانه و نقّادانه در آن مي‌نگرد