دوست گر با ما بسازد دولتی باشد عظیم / ور نسازد می ‌بباید ساختن با خوی دوست//گر قبولم می‌کند مملوک خود می‌پرورد/ ور براند پنجه نتوان کرد با بازوی دوست// هر که را خاطر به روی دوست رغبت می‌کند/   بس پریشانی بباید بردنش چون موی دوست