عطار نيشابوري در طلب وجود، عشق را جست، در عشق، معرفت يافت، از آن به استغنا رسيد، در استغنا توحيد را ادراك كرد و در اين وحدانيت در ذره و ناچيز بودن خود، در حيرت شد و فاني گرديد.