سعيد امامی در مرکز دايره ای از رازها و ابهام ها نشسته بود و هرآنچه به او مربوط می شد، جذاب تر يا مهم تر از آن بود که کسی به سادگی از کنارش بگذرد و روزنامه “سلام” بانگی رها کرده بود که پژواکش تا روزها ادامه داشت.