بعضی این شبهه در ضمیرشان افتاده است که ارادت مقلدانه به دارندهٔ اجازه، عین و‌‌ همان بندگی اجازه‌دهنده است! این خیال باطل و ناروا که در میان درویشان عرف گشته جز شرک و خرافه نیست و حاصل آن درجا زدن است و از معایب درویشی سنتی است که بلای اعتقاد درویشان گشته است و عمارت ایمانشان را . ولیّ خدا برای انجام برخی امور، افرادی را معین و اجازه می‌دهد که دارندگان اجازه در هر امری وکلای او در آن امر خاص می‌باشند و وکالت آن‌ها، مطلق و در همهٔ امور نیست و در یک یا چند امر مشخص است و جز مواردی که اجازت داده شده اینان در امور دیگر حق دخالت نداشته و حتی در اجرای امور محوله نیز حق اجتهاد و اعمال سلیقه ندارند.

مجاز در صحبت، تنها می‌تواند ناقل کلام ولی باشد نه مفسر آن. پس موظف است عین بیان ولی را روایت کنند بی کم و کاست که اجازه صحبت در طریقت بسان اجازه روایت است در شریعت. ثالثا، مجازین صحبت مأمور در بیان موضوع و رشته‌ای خاص هستند و خارج از آن حد و حدود که به آنها امر شده، حق صحبت در جمع درویشان ندارند. و بیشتر ایشان اذن‌شان محدود است به شهری و دیاری خاص و خارج از آن محل مذکور باز حق صحبت ندارند.

بشنوید ای دوستان این داستان