در بیت آخر این بریده کوچک که در ختم کتاب «همای و همایون» آمده است، خواجوی کرمانی به خود صفت «نخلبند» می‌دهد و با در نظر گرفتن این مهم که در بیت‌های پیشین و پسین از طرز سرودن و کار هنری اثر خویش به درازا سخن گفته و از خود در ۱۱۳ بیت تمجید کرده است، بی‌جا نیست که این، تعبیر به مثبت بودن «نخلبندی» باشد؛ چراکه می‌بینیم «نخلبندی نمودن» در کنار «آبروی صبح را بردن»، «عَلم بر در شاه اختر زدن»، «سپاه شه اختر را شکست دادن»، «در خلوتگه قطب جای داشتن» و بسیار توصیفات دیگر آمده است که حیرت خواننده را در این خودستایی برمی‌انگیزد.

دکتر ناهید نوروزی  اشاره: با وجود اینکه خواجو در خود ایران شاعر کاملاً شناخته‌شده‌ای نیست، بانوی ادیب، دکتر ناهید