از تاريخ اجتماعي عصر قاجاريه و از نوشته هاي سياحان خارجي به خوبي پيداست که در اين دوران وضعيت فرهنگي همان وضعيت گذشته بوده است، همان اوهام و خرافات و همان فرهنگ خردستيز به شدت برقرار بوده است. مضاف بر اينکه فقر و بيماري نيز شدت بيشتري داشته است. جز معدودي که به لحاظ مشاهده اوضاع کشورهاي اروپايي و آشنايي با عقايد فلاسفه و دانشمندان، به وضعيت اسفبار جامعه ايراني پي برده بودند، توده مردم در همان وضع سابق و با همين افکار و عقايد سده هاي پيشين مي زيستند و وضعيت اسفبار خود را بسيار طبيعي مي پنداشتند.