بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
برای هر یک از روزهای هفته در کتاب مشهور مفاتیح یک دعایی نوشته، دقیقا نمی‌شود گفت کدام یک از ائمه گفته است. ولی عبارات را نگاه می‌کنید خطایی در آن نیست، درست است. خوب است این دعاها را هر روز برای خودش بخوانید. روز جمعه‌اش می‌گوید: الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ قَبْلَ الْإِنْشَاءِ وَالْإِحْیَاءِ وَ الآْخِرِ بَعْدَ فَنَاءِ الْأَشْیَاءِ در واقع در توصیف خداوند در قرآن گفته است هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ (حدید/3) یعنی قبل از هر گونه انشای بوجود آوردن چیزی یا زنده کردن چیزی وَ بَعْدَ فَنَاءِ الْأَشْیَاءِ و بعد از فنای اشیا، بعد از بین رفتن همه‌ی اشیا. یعنی در واقع زمان در آن نیست، چه زمانی، چه مدتی. زمان و مدت یک چیزهایی است که در زندگی ما مؤثر است اگر به علامت حیات که در خودمان هست توجه کنیم می‌فرماید: فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّ‌وحِي (ص/72) در واقع سجده‌ی فرشتگان هم به این نفخه‌ی روح الهی بود. اصل حیات همان نفخه حیاتیِ خداوند است. وقتی که خداوند این را جلوه بدهد. همان‌طور که فرمود: کُنْتُ کَنزا مَخفّیا فَاَحبَبْتَ اَن اُعْرَف فَخَلَقْتُ الخلَقَ لاِعرَف خلق را آفریدم، خلقت را بوجود آوردم تا شناخته شوم. اول بار زمان را ظاهر می‌سازد وَ الآْخِرِ بَعْدَ فَنَاءِ الْأَشْیَاءِ بعد از اینکه همه اشیا از بین رفت، کی از بین می‌برد؟ همان کسی که خلقش کرده. بعد از آن‌ها وجود دارد. خلقت که از بین می‌رود خالقش وجود دارد. خالق این‌ها وجود دارد این صفات که خداوند فرموده همه به هم متصل است و ذکر فرموده است نه از لحاظ منّت گذاشتن به ما و نه از لحاظ فایده‌ای که احیاناً برای خداوند متصور باشد. به قول مولوی که می‌گوید:
من نکردم خلق تا سودی کنم / بلکه تا بر بنـــدگان جودی کنم
بنابراین آنچه پاینده و باقی است خدا خواهد بود. هر چه خود خدا آفریده است برای اینکه جلوه و مجالی پیدا کنند که به سمت خدا برگردند. یک مجال و مهلتی داده شده است. البته در خلقت جاندار و حیاتی که از نفخه الهی بوجود می‌آید در خلقت انسان این رعایت‌ها شده است که خود انسان توجه به این کند و به همین منظور شاید خداوند صفاتش را آفریده برای اینکه این بنده بعد از آن‌که به صورت ظاهر زحماتی کشید و عباداتی کرد، در راه خداوند قدم برداشت. خداوند او را به کلی مأیوس نکند. خداوند به او مجال می‌دهد و بعد هم مژده می‌دهد که خداوند ارحم‌الراحمین است این تکیه‌گاه ماست. بعضی بندگان به هر واسطه‌ای باشد تمرّدی کنند گناهکار شوند، البته اگر دیده‌ای داشته باشند بعد از گناه خودشان متوجه می‌شوند و ناراحت می‌شوند برای خاطر این بندگان که به کلی از راه دور نشوند خداوند فرمود إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا این را هم برای بندگانی آفریده، حتی برای افراد شرورتری می‌فرماید: قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا (زمر/53) یعنی اگر هم آنقدر گناه داشتید که از رحمت خداوند مأیوس شدید، یأس را کنار بگذارید. إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا همه‌ی گناهان را خدا می‌بخشد. نه اینکه گناه کنید به قصد اینکه خداوند می‌بخشد چنین گناهی را خداوند نمی‌بخشد. گناهی را می‌بخشد که از روی جهل و نه از روی عناد با خداوند باشد. این هم که فرمود وَآتَاكُم مِّن كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ (ابراهیم/34) هر چه خواستید به شما بخشیدیم. یکی از چیزهایی که ما خواستیم غفران ماست. خدایا ما را با این همه گناهان‌مان ببخش. می‌فرماید به شما بخشیدیم. یک جا صریحاً می‌فرماید إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا و در جای دیگر می‌گوید آنچه خواستیم به شما دادیم. آنچه ما خواستیم غیر از این خلقت جسمانی و غیر از این محیط زیست است، آن را هم خداوند ان‌شاءالله به ما بدهد.