ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ مهم‌ترین ﺩﻋﺎی ﺧﻠﻖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: «ﺍلهی ﻛﻪ ﭘﻮﻟﺖ ﻧﺼﻴﺐ ﺩﻭﺍ ﻭ ﺩﻛﺘﺮ ﻧﺸﻮﺩ ». طبیبی ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﺎﻥ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻛﺘﺮ نفیسی، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺎﻥ نفیسی (ﭘﺪﺭ ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ نفیسی) ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺤﺒﻴﺐ «ﺩﻛﺘﺮ ﺩﺍﺩﺍﺷﻮ» (ﺑﺮﺍﺩﺭ ) میﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺧﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ، ﻭقتی ﺑﻴﻤﺎﺭی ﻧﺰﺩ ﺍﻭ میﺁﻣﺪ، ﺑﺎ ﺍﻧﺪک ﺣﻖﺍﻟﻌﻼﺝ ﮔﺎهی ﺩﻭﺍی ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ میﺩﺍﺩ. میﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﺕ ﻣﺎ، ﻭقتی ﺑﻴﻤﺎﺭی ﻛﺎﺭﺵ ﺳﺨﺖ ﺷﻮﺩ، ﺿﻤﻦ ﻭﺻﻴﺖﻫﺎ، ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﻴﺪﺍ میﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﺵ میﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣُﺮﺩ ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺒﺖ ﻓﻮﺕ ﺩﭼﺎﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﺸﻮﻧﺪ. یک ﻭﻗﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺩﺳﺘﻮﺭ میﮔﺮﻓﺖ، ﺩﻛﺘﺮ ﺩﺍﺩﺍﺷﻮ میﮔﻔﺖ ﻓﻼﻥ ﭼﻴﺰ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻓﻼﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻦ ﻭ ﻓﻼﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ، ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻫﻢ پی ﺩﺭ پی ﺳﺆﺍﻝ میﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺧﻮﺏ، ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ؟ ﺩﻛﺘﺮ ﺩﺍﺩﺍﺷﻮ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺖ: ﺍﺣﺘﻴﺎﻃﺎً ﺳﺠﻠﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭ!
ﻗﺒﺮ ﺩﻛﺘﺮ نفیسی ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﻨﺎﺕ ﻭﻛﻴﻞ ﺁﺑﺎﺩ ﻣﺎﻫﺎﻥ ﺯﻳﺎﺭتگاﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺎﺩﻩﺩﻝ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ. ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺣﻖﺍﻟﻌﻼﺝ یک ﻗِﺮﺍنی ﺧﻮﺩ ﭼﺸﻢ نمیﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺩﻫﺎتی نمیﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻭﻳﺰﻳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﻭلی ﺍﻧﺪک ﺗﻮﺍﻧﺎیی ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺪنی ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﻛﺘﺮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺧﻮﺩ میﻛﺮﺩ ﻭ میﮔﻔﺖ: «ﺍﻛﺒﺮ! ﺑﻴﻞ ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪی ﻛﻪ ﻛﺮﺕ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ! «ﻳﻌﻨی ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﭼﺎﺭ میﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻧﺎً ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﻴﻞ ﺑﺰﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻭﻳﺰﻳﺖ ﺍﻃﺒﺎﺀ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺻﻮﻻً ﺟﺰﺀ ﺍﺻﻮﻝ طبی ﺍﺳﺖ ﻭ حتی ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺍنی ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺛﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻥ، ﻳﺎ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﺮتضی ﮔﻞﺳﺮخی ﻃﺒﻴﺐ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻧﻴﺲﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺯﻥ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ (ﺟﺪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﮔﻞ ﺳﺮخی، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ یک ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻧﻴﺲﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩﺍی!) ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻴﺐ ﺑﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﻃﺒﻴﺐ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ:
ﺍﻟﻒ : ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﻧﺴﺨﻪٔ ﻏﺎﻳﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﻫﻴﺪ.
ﺏ : ﻫﺮﮔﺰ ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﻧﺪﻫﻴﺪ، ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﺴﺨﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ نسخهٔ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺳﺮی ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻜﻨﺪ.
ﺝ : ﻫﺮﮔﺰ نسخهٔ ﻣﺠﺎنی ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺄﻥ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ نسخهٔ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺛﺮ ﺩﻭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭقتی ﻛﻪ نسخهٔ ﻣﺠﺎنی ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
یک ﻭﻗﺖ ﺩﺭ یکی ﺍﺯ ﺩﻫﺎﺕ ﻛﺮﻣﺎﻥ، ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺎﻭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺶ «ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﺣﻜﻴﻢ» ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. (ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻭ ﺍﺯ ﺧﺮ ﻧﺮﻡﺗﺮ ﺭﺍﻩ میﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻠﺖ معمولاً ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺎﻭ میﻧﻬﻨﺪ). ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﮔﺎﻭ ﺭﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺷﻜﺴﺖ. ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ، ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺷﻜﺴتهٔ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻣﺘﻌﺠﺒﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﺧﺮ ﻧﻜﺮﺩﻳﺪ؟ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ: «ﺧﺮ ﻣﺮﺽ ﺷﻨﺎﺱ ﺍﺳﺖ»! ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: ﺧﻮﺏ، ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﺭﺩی ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺮ ﻣیﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﺪ!
یادداشتی از دکتر باستانی پاریزی، گروه کوچه باغ پاریز در تلگرام