حکایت از شازده کوچولو

روباه گفت:”سلام ” شازده کوچولو گفت: توکی هستی ؟عجب خوشگلی ! بیا با من بازی کن ,نمی دانی چقدر دلم گرفته ! روباه گفت: نمی توانم با تو بازی کنم, هنوز اهلی ام نکرده اند. شازده کوچولو گفت:” اهلی کردن یعنی چه؟ ” روباه گفت: آدم ها تفنگ دارند و شکار می کنند,اینش اسباب دلخوری است! اما مرغ و ماکیان هم پرورش می دهند و خیرشان فقط همین است. تو دنبال مرغت آمدی؟

شازده کوچولو گفت:” نه, دنبال دوست می گردم ” نگفتی اهلی کردن یعنی چه ؟

روباه گفت: اهلی کردن یعنی ایجاد علاقه کردن ,چیزی که انسانها پاک فراموش کرده اند!!

روباه ادامه داد : تو الان برای من یک پسر بچه ای مثل هزاران پسر بچه ی دیگر , نه من احتیاجی به تو دارم ونه تو نیازی به من داری .من هم برای تو یک روباهم مثل هزاران روباه دیگر! اما اگر مرا اهلی کنی هردو به هم نیازمند خواهیم شد! تو برای من در همه عالم همتا نخواهی داشت ومن برای تو در دنیا یگانه خواهم بود !

الان زندگی یکنواختی دارم .من مرغها را شکار میکنم و آدم ها مرا , اوقاتم با کسالت میگذرد ولی اگر تو منو اهلی کنی ,انگار زندگی ام را چراغان کرده ای .

آن وقت صدای پایی را میشناسم که با هر صدای پای دیگری فرق میکند! صدای پای دیگران مرا مجبور میکند توی هفت سوراخ قایم بشوم , اما صدای پای تو مثل نغمه ی موسیقی مرا از سوراخم بیرون می کشد.

تازه , نگاه کن , آن گندم زار را می بینی ؟ برای من که نان نمی خورم ,گندم چیز بی فایده ای است. گندم زار مرا به یاد هیچ چیز نمی اندازد و این جای تاسف است ! اما تو موهای طلایی داری ,پس وقتی اهلی ام کردی محشر میشود! چون گندم طلایی رنگ مرا به یاد تو می اندازد , آن وقت من صدای وزیدن باد را که در گندم زار می پیچد, دوست خواهم داشت…

روباه ادامه داد: آدم ها همه چیز را همین جور آماده از مغازه می خرند, اما چون مغازه ای نیست که دوست معامله کند بی دوست مانده اند ! حالا تو اگر دوست میخواهی مرا اهلی کن ! شازده کوچولو پرسید: راهش چیست ؟

روباه گفت: باید کمی حوصله کنی, هر روز باید سر ساعت معینی منو ببینی , به من غذا بدهی, نوازشم کنی چند روز که بگذرد سر ساعت معین دلم برایت تنگ میشود ,مدتی که بگذرد زندگی برایم مفهوم دیگری پیدا میکند , هر چه لحظه ها جلو تر میروند بیشتر شاد میشوم چون لحظه دیدار نزدیکتر می شود وهمه چیز بوی تو را میدهد. به این ترتیب شازده کوچولو روباه را اهلی کرد. لحظه ی جدایی نزدیک شد … روباه گفت: ” آخ! نمی توانم جلوی اشکم را بگیرم”

شازده کوچولو گفت:تقصیر خودته , خودت خواستی اهلیت کنم. روباه گفت: همین طور است , اما میخواهم هنگام خداحافظی رازی را به تو بگویم , قول بده که فراموشش نکنی , وآن راز این است: جز با چشم دل نمی توان خوب دید. وآنچه اصل است ,از دیده پنهان است , انسانها این حقیقت را فراموش کرده اند , اما تو نباید فراموش کنی که: تا زنده ای نسبت به چیزی که اهلی کرده ای مسئولی! “

منبع: کتاب شازده کوچولو