به گزارش خبرنگار مجذوبان نور؛ صالح‌الدین مرادی فعال حقوق دراويش گنابادی در سالروز آزادی‌اش از زندان طی یادداشتی در صفحه‌ی شخصی‌اش در اینستاگرام با اشاره به ستم بر دراويش گنابادی در دهه‌ی گذشته نوشته است: «اينگونه فشارها باعث رشد مكتب عرفانی و شكوفايی باطنی شده و به همين دليل از دشمنان دراويش گنابادی كه عمداً و يا سهواً ما را مورد ظلم قرار می‌دهند، تشكر می‌كنيم.»
وی در ادامه با اشاره به بازداشت‌های غيرقانونی دراويش گنابادی می‌نویسد: «در سال‌های گذشته به‌خاطر عدم رعايت قانون و بی‌توجهی به حقوق مردم از سوی عده‌ای كه مصرّ به تماميت‌خواهی بودند، به ایرانیان جفا و بی‌مهری زيادی شد كه دروايش نيز از اين قاعده مستثنی نبودند».
متن کامل نوشته‌ی این فعال حقوق دراویش که در طی چهار سال، دو بار بازداشت شده بدین شرح است:
«سال‌های گذشته به‌خاطر عدم رعایت قانون و بی‌توجهی به حقوق مردم از سوی عده‌ای قلیل که مصر بر تمامیت‌خواهی بوده و هستند به ایرانیان جفا و بی‌مهری بسیار شد و متأسفانه جامعه‌ی دراویش گنابادی هم از این قاعده مستثنی نبود؛ خصوصاً از دهه‌ی گذشته تا به‌حال این اذیت و آزارها بی‌وقفه ادامه داشته است. از پنج سال پیش تاکنون من هم چون سایر برادران ایمانیم به اتهام درویشی چند بار بازداشت شدم که مدت حبسم در دو نوبت طولانی‌تر شد و بر حسب تصادف تاریخ خروجم از زندان در روز ۱۲ خرداد‌ماه بود، یکی ۱۳۹۲/۳/۱۲ و دیگری ۱۳۹۴/۳/۱۲.
شادی و افتخار ما دراویش حکایت فرمایش حضرت مولاناست که در کتاب مثنوی می‌گوید: «عاشقی از فراق معشوقش شبی در کوچه حیران و سرگردان می‌گذشت که عسس(پاسبان) او را با دزد و سارق اشتباه گرفته و دنبالش کرد. عاشق بیچاره از ترس، فرار را بر قرار ترجیح داد و بالاخره خود را در باغی انداخت ناگاه معشوقه‌ی خود را در آن باغ دید……. عاشق دل‌شکسته با حال انقلاب روی به خدا کرد و برای نگهبان دعاها نمود و توفیق وصل را از او می‌دید».
گر قضا انداخت ما را در عذاب
کی رود آن طبع و خوی مستطاب
آری؛ مکتب درویشی مکتب صلح بوده و هست و به ما آموخته که برادرانِ دور و نزدیکی که از روی جهل و نادانی دشمنی و مخالفت می‌کنند بیشتر از همراهانمان استحقاق دعا کردن دارند.
ضمناً ما دراویش باید فرمایش قرآن را مد نظر داشته باشیم که: عَسَى أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ (شاید چیزی را ناخوش بدارید که خیر شما در آن است. بقره۲۱۶)
فشارهایی که به مردم؛ خصوصاً بر اهل تصوف و عرفان وارد آمده به شهادت تاریخ با تمام هزینه‌هایش محصولی جز رشد و شکوفایی فکری و باطنی نداشته است. لذا بر این اساس و به‌حکم درویشی از آن عده‌ی قلیل که عمداً یا سهواً ما را مورد ظلم و آزار قرار داده و می‌دهند تشکر می‌کنیم. سپاسگزاریم که ما را در دوستی چون آب زلال و در دفاع همچون شمشیر بران نموده‌اند. در پایان برای مردم عزیز کشورم و دراویش آزاده و بیدار سلسله‌ی جلیله‌ی نعمت‌اللهی گنابادی آرزوی سربلندی و موفقیت می‌نمایم.»
“صالح‌الدین مرادی”