Search
Close this search box.

عرفان ايران (مجموعه مقالات) شماره ۳۷ عزادارى شهداى كربلا (حضرت آقای حاج دكتر نورعلى تابنده مجذوبعلیشاه)

DrNour Ali Tabandeh Majzoub Alishah 22 seعزادارى شهداى كربلا (حضرت آقای حاج دكتر نورعلى تابنده مجذوبعلیشاه) [۱]

در اسلام دو عيد مقرّر شده است: يكى عيد فطر و ديگرى عيد قربان. حضرت رسول‏ اكرم(ص) پس از فوت فرزند خود ابراهيم با اينكه بر جنازه‌ی او گريست ولى دستور عزادارى به ديگر مسلمانان نداد.[۲] و چون در آن هنگام ناگهان كسوف نيز واقع شد و مسلمانان اين واقعه را به علّت مرگ ابراهيم تصوّركردند، حضرت به آنان فرمود كه خورشيد و ماه دو آيت از آيات الهى هستند كه نه براى مرگ كسى و نه براى زندگى كسى، تيره نمى‌‏شوند. از اين‌‏رو از برگزارى هرگونه مراسم عزادارى در زمان پيامبر در سيره‌‏هاى نبوى چيزى روايت نشده است. پس از شهادت مولى‌الموحّدين اميرالمؤمنين على(ع) با اينكه شيعيان و بلكه اكثر مسلمانان عزادار شدند، با اين حال دستور خاصّى در مورد عزادارى آن حضرت از جانب امامان بزرگوار شيعه(ع) نرسيده است. ولى پس از شهادت حضرت امام حسين(ع) و ياران ايشان در فاجعه‌ی كربلا، ذكر مصائب و عزادارى آن امام شهيد و ديگر شهداى كربلا، ابتدا توسّط حضرت زينب و امام سجّاد(ع) وسپس ديگر امامان ــ حضرت صادق و حضرت رضا عليهما السّلام ــ از همان سال۶۱ هجرى رايج شد و در اين‏ باب احاديثى نيز از امامان معصوم روايت شده است.

به اين ترتيب اين كار در ميان شيعه رواج يافت به‏ نحوى كه مَقْتَل‌‏نويسى در ميان آنان شايع گشت. از قديمى‏‌ترين اين مقاتل آن است كه ابومِخْنَف (۸۳ ـ ۱۴۸قمرى) نوشته است كه البتّه اصل آن از بين رفته است. شاعران شيعى مثل دِعْبَل خزاعى (وفات ۲۴۶) از مشاهيرى هستند كه مرثيه‏‌گو شدند. بنابر منابع تاريخى، مراسم عزادارى امام حسين(ع) تا زمان حكومت آل‏ بويه كه شيعى بودند، به صورت خصوصى برگزار مى ‌شد ولى در اين زمان، دردهم محرّم سال ۳۵۲ قمرى، نخستين بار به دستور معزّالدّوله از امراى آل ‏بويه، اين مراسم به‏ صورت عمومى منعقد گرديد. از اين زمان بود كه آداب و رسوم خاصّ عزادارى محرّم پيدا شد. بعداً در دوره‌ی صفويّه، مراسم عزادارى بسيار گسترده و متنوّع شد ولى به جهت وضعيّت خاصّى كه شيعه پيدا كرد و نوعى قشريّت دينى‏‌اى كه در آن پيدا شد، خرافات، تحريفات و بدعت‏‌ها ــ از جمله در مراسم عزادارى ــ در حكم يكى از شعائر اصلى شيعه، در آن، راه يافت.
واقعه‌ی شهادت امام حسين(ع) به عنوان ظهور عشق اعلى به خداوند، و ياد شهداى كربلا، در ميان اهل تصوّف و عرفان نيز همواره جدّى گرفته شده و عزيز و سوگ‏‌آور بوده است. از تجلّيات آن در ادبيات صوفيانه مى‏‌توان به چند نمونه اشاره كرد: يكى غزل معروف مولوى با مطلع:

كجاييد اى شهيدان خدايى              بلاجويان دشت كربلايى [۳]  

ديگرى قصيده‌ی مشهور سعدى:

يا ربّ به نسل طاهر اولاد فاطمه                يا ربّ‏ به‏ خون پاک‏ شهيدان كربلا [۴]

يا قصيده‌ی سيف‏‌الدّين محمّد فرغانى از عرفاى قرن هفتم و هشتم هجرى با مطلع:

اى قوم در اين عزا بگرييد                 بر كُشته‌ی كربلا بگرييد [۵]

كم‏ كم ذكر مصيبت اباعبداللّه‏ الحسين و ياران ايشان در مجالس وعظ، كه خود اين مجالس ابتدا به ابتكار بزرگان مشايخ تصوّف و عرفان تشكيل شد، متداول گشت. اصطلاح روضه‏‌خوانى كه امروزه كاملاً رايج شده از آثار همين تأثيرتصوّف در اين مراسم است؛ به اين طريق كه ملاّحسين واعظ كاشفى سبزوارى (وفات در ۹۱۰) كه خود از مشايخ طريقه‌ی نقشبنديه و از منسوبين عبدالرّحمن جامى به‏‌شمار مى‏‌آمد و در عين‏ حال اهل وعظ و خطابه هم بود، كتاب روضة الشهداء را نوشت. اين كتاب در ذكر بلايا و مصائب انبيا از حضرت آدم تا خاتم(ص) است و سپس به ذكر احوال و مصائب اهل بيت و دوازده امام ــ عليهم‏ا السّلام ــ مى‏‌پردازد. در اين كتاب ــ كه اوّلين كتاب به زبان فارسى در اين موضوع است ــ بخش مربوط به سيّدالشّهدا و كربلا مفصّل‏‌ترين بخش‏‌ها است؛ كه البتّه خالى از مطالب تحريفى و جعلى و موهومات هم نيست. پس از تأليف اين كتاب، ذاكران مصيبت كربلا آن را در مجالس ذكر مصيبت خود ــ ابتدا از روى كتاب و سپس از حفظ ــ مى‏‌خواندند و به‏ تدريج اصطلاح روضه‏‌خوانى، كه همان روضة الشهداء خوانى است، مترادف ذكر مصيبت شد.

ذكر مصيبت امام حسين(ع) آن‏قدر نزد بزرگان تصوّف و عرفان اهميّت داشته كه قاضى نوراللّه‏ شوشترى در شرح احوال شيخ شمس‏‌الدّين لاهيجى، صاحب كتاب مشهور مفاتيح الاعجاز فى شرح گلشن راز، نقل مى‏‌كند كه وى هميشه لباس سياه مى‏‌پوشيد. روزى شاه اسماعيل صفوى كه به قصد زيارت وى رفته بود، از شيخ پرسيد كه چرا لباس سياه اختيار كرده‏‌ايد؟ شيخ فرمود كه به جهت تعزيه‌ی حضرت امام حسين(ع). شاه اسماعيل گفت كه عزادارى آن حضرت ده روز در سال بيشتر نيست. شيخ گفت: مردم اشتباه كرده‏‌اند، عزادارى آن حضرت تا قيامت باقى است.[۶]

امّا اين سنّت نيز به‏ تدريج از دوران صفويّه ــ مانند بسيارى از سنن و تعاليم مذهبى شيعه ـــ به‏ تدريج از معنا تهى شده و مى‌‏رود به سمتى كه تبديل به پوست‌ه‏اى بدون مغز شود. و آن‏قدر عوام‌‏زدگى و مردم‌‏فريبى در آن راه يافت كه مقصود اصلى از برگزارى مراسم عزادارى تقريباً فراموش شد. از اين جهت عالمان و عارفان بصير كه متوجّه اصل قضيّه بوده و پيرايه‌هاى اطراف آن و تحريف‏‌هاى واقع در آن را مزاحم درک صحيح آن مى‏‌دانستند، به‏ تدريج در مقام تذكّر و تنبّه شيعيان عزادار برآمدند. كتاب تجلّى حقيقت در اسرار فاجعه كربلا تأليف جناب حاج سلطان‏حسين تابنده گنابادى (رضاعليشاه) [۷] ــ برادر بزرگوار و سَلَف طريقتى اين‏جانب ــ از اين قبيل آثار و از اوّلين اهتمام‏‌ها در اين‏‌باره است.[۸]

مقدّم بر ايشان، جدّ بزرگوار، حضرت حاج ملاّعلى نورعليشاه گنابادى، در كتاب مفصّل دو جلدى خود به نام سلطنة الحسين تمامى احاديثى را كه تا زمان ايشان درباره‌ی فاجعه‌ی كربلا روايت شده بود ــ اعمّ از صحيح يا سقيم ــ جمع كردند، كه اگر بعد از ايشان حديث جديدى جعل شود ــ كه متأسّفانه تعداد مجعولات دراين‌‏باره كم نيست ــ جعلى‏ بودن آن معلوم شود.

در طريقه‌ی نعمت‏‌اللّهى گنابادى، مراسم عزادارى امام حسين(ع) از قديم ازمراسم مهم مذهبى اين طريقه محسوب مى‏‌شده است. به‏ سبب اهميّت اين موضوع است كه مكان اجتماع فقراى اين سلسله با عنوان حسينيه است. بزرگان سلسله از حضرت سلطان‏عليشاه تاكنون اين سنّت را احيا كرده‏‌اند و حتّى خودِ حضرت صالح‏عليشاه[۹] و بعداً حضرت آقاى رضاعليشاه در سحرهاى عاشورا به منبر رفته و درباره‌ی واقعه‌ی عاشورا و قيام حسينى، سخنرانى و ذكر مصيبت مى‏‌كردند. در زمان جانشينان ايشان نيز تاكنون همين رويّه و جديّت در برگزارى مراسم عزادارى ادامه داشته است.

با همه‌ی اهميّتى كه تشكيل مجلس عزادارى واقعه‌ی كربلا براى ما دارد بايد متوجّه اسرار، مقاصد، جوانب و نكات مهم پيدا و پنهان آن باشيم كه مبادا اصل موضوع مخدوش شود. يكى از مهم‌‏ترين نكات در عزادارى شهيدان كربلا توجّه به اين واقعيّت است كه عزادارى در هر دوره‌‏اى متناسب با آن دوره است. هر دوره‌‏اى اقتضاى خاصّ خود را دارد. خود آيات شريفه‌ی قرآن كريم به مناسبت موردى خاص نازل شده، و به اصطلاح شأن نزول خود را دارد، و لذا در تشخيص موضوع بايد بدانيم شأن نزول آن چيست. مثلاً در آيه‌‏اى مى‏‌فرمايد: وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةً وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّه،[۱۰]  آنها را بكشيد تا فتنه‌‏اى در زمين باقى نباشد و دين فقط الهى باشد. امّا در آيه‌ی ديگر مى ‌گويد: إِنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ،[۱۱]  اموال و اولاد شما فتنه‏‌اى هستند. پس آيا ما براساس آيه‌ی اخير بايد جنگ كنيم كه اموال و اولاد ما از بين برود؟ يا اينكه در يک‏ جا مى‏‌فرمايد: لَكُمْ دينُكُمْ وَلِىّ دين،[۱۲]  دين شما مال خودتان، دين من مال من. يا در جاى ديگر مى‏‌گويد: لا إِكْراهَ فِى الدِّينِ،[۱۳]  در دين اكراه نيست؛ پس نمى‏‌توان به كسى اجبار كرد، و حال آنكه در آيه‌ی ديگر مى‏‌فرمايد: وَ قاتِلُوا الْمُشْرِكينَ كَافَّةً،[۱۴]  يعنى اگر مشركان ايمان نياوردند، همه‌ی آنها را بكشيد.

هر آيه‌‏اى به اقتضاى زمان و مكان و موقعيّت خاصّ خويش نازل شده است. احاديث نيز شأن نزول دارند كه دانستن آنها به ما در فهم مقصود كمک مى‌كند. اخبارى منتسب به ائمّه(ع)، عمدتاً از حضرت صادق(ع) و حضرت رضا(ع) است ــ البتّه جا دارد كه در اين روايات، هم از نظر سند و هم از نظر محتوايى تحقيق شود كه آيا قطعاً امام اين مطلب را گفته‏‌اند يا نه ــ كه فرموده‏‌اند: مَنْ بَكى او اَبْكى او تَباكى وَجَبَتْ لَه الجنّة؛ كسى كه در عزاى امام حسين گريه كند يا خود را به گريه بزند ــ به اصطلاح حالت گريه به خود بگيرد ــ يا ديگران را بگرياند بهشت بر او واجب است.[۱۵]  صورت ظاهر عبارات همان است كه اكنون در مجالس عزادارى مى‏‌بينيم؛ ولى اگر هم امام فرمود، ابتدا بايد تحقيق كرد كه در چه زمانى و در چه شرايطى چنين چيزى را فرموده‏‌اند؟ و چرا گفته‏‌اند؟ بعد از شهادت امام‏ حسين(ع)، بنى‏‌اميّه به زعم خود مى‏‌پنداشتند كه خيالشان آسوده شده، و شايع كرده بودند كه ديگر شيعه‏‌اى وجود ندارد و شيعيان همه منحرف از اسلام و جهنّمى بوده‏‌اند. اين مسأله‌ی نابودى هويّت شيعه، شيعيان را مى‏‌ترساند و آنها را ناراحت مى‏‌كرد كه جهنّمى تلقّى شوند. بنابراين در مقابله با خلفاى جور بود كه امامان گفتند كه هركس در عزاى امام حسين(ع) گريه كند يا خود را به گريه بزند…، بهشتى است؛ يعنى به مردم نشان بدهيد كه شيعه نابود نشده است و گريه‏ كردن بر امام‏ حسين(ع) چنين فايده‏‌اى دارد. درواقع خيلى‏‌ها بر شهادت امام‏ حسين(ع) گريه مى‏‌كردند؛ چون اين‏ كار نشانه‌ی مخالفت با بنى‏‌اميّه بود. وقتى وقايع عاشورا را ذكر مى‏‌كردند، طرفدارى از امام‏ حسين(ع) با  گريه‏ كردن، و مخالفت با آن امام بزرگوار با شادى‏ كردن مخالفان شيعه، كه در روز عاشورا جشن هم مى‏‌گرفتند، معلوم مى‏‌شد. شادى‏ كردن در روز عاشورا به‏ معناى طرفدارى حكومت جورِ آن وقت بود؛ چنان‏كه در زيارت عاشورا هم آمده است: اللّهُمَّ اِنّ هذا يومٌ تَبَرَّكتْ فيه بَنُو اُميّه، پروردگارا امروز روزى است كه بنى‏ اميّه آن را مبارک مى‏‌دارند.

باتوجّه به مطالبى كه بيان شد مى‌‏توان علّت صدور اين‏‌گونه احاديث از جانب امامان معصوم(ع) را براى مقابله با جوّ خفقان حاكم بر جامعه‌ی اسلامى دانست؛ چراكه اگر كسى جرأت مى‏‌كرد بر امام ‏حسين(ع) گريه كند و يا جرأت مى‏‌كرد حالت گريه بگيرد ــ چون گريه هم به اختيار آدم نيست و خيلى‏‌ها اصولاً كم گريه مى‏‌كنند ــ يا واقعه‌ی شهادت حضرت اباعبداللّه‏ را به‏ نحوى توضيح بدهد كه در مردم مؤثّر باشد و آنها را بگرياند، چنين شخصى دشمن حكومت، دشمن بنى‏ اميّه و خلفاى جور بود. ولى در اين خبر آمده كسى كه جرأت كند اين كار را بكند، بهشت براى اوست. درواقع مى‏‌خواستند بگويند شيعه‌ی پرجرأت و نترس از حكومت ظلم بنى‏ اميّه، مؤمنى است كه به بهشت وارد مى‏ شود. ولى به‏ جاى اينكه اين‏طور صريح بگويند، آن‏طور ضمنى مى‏گفتند.[۱۶] 

مثال ديگر اخبارى است مروى از ائمّه(ع) به اين مضمون كه هر وقت عزايى داشتيد، آن را تبديل به عزاى حسين(ع) كنيد؛ تا شما هم يادتان بيايد كه ما در آن زمان اينچنين عزادار بوديم. يكى از آثار اين كار، اظهار همدردى است، ولى اين اثر كه غايت مقصود نيست؛ چرا  كه اسلام صرفاً نمى‏‌خواهد همدردها را با هم جمع كند، بلكه مى‏‌خواهد درد را جبران كند. بنابراين بايد به اين مقصود رسيد كه ديگر چنين نشود. نمونه‌ی ديگر اظهار تشيّع در دوران خفقان، خبر منتسب به امام حسن عسكرى(ع) است كه من درباره‌ی صحّتش قضاوت قطعى نمى‏‌توانم بكنم. در اين خبر مى‌‏فرمايند: علائم مؤمنين پنج چيز است ــ در آن روزگار شيعيان تقيّه مى‏‌كردند و براى اينكه همديگر را بشناسند پنج چيز را نشان قرار داده بودند ــ كه عبارتند از:

۱ ـ صَلوةُ اِحدى و الخمسين، يعنى نماز ۵۱ ركعتى، كه البتّه هفده ركعت آن واجب و بقيّه مستحبّ است.

۲ ـ زيارة الاربعين، يعنى زيارت حضرت حسين(ع) در روز اربعين.

۳ ـ التَّخَتَّمُ بِالْيَمين، انگشتر به دست راست‏ كردن.

۴ ـ تَعفيرُ الجبين، يعنى پيشانى را به خاک ماليدن كه در موقع سجده، مثل سجده‌ی ابتهال، انجام شود.

۵ ـاَلجَهرُ بِبسم اللّه‏ الرّحمن الرّحيم، يعنى بلند گفتنِ «بسم‏ اللّه‏ الرّحمن الرّحيم»، كه اهل سنّت غالباً يا نمى‏‌گويند يا اگر بگويند به آهستگى مى‏‌گويند.[۱۷]  چنان‏كه مى‏‌بينيم از اين پنج علامت شيعه‏ بودن دو تاى آنها (نماز ۵۱ ركعتى و پيشانى را به خاك ماليدن) جنبه‌ی معنوى بيشترى دارد، ولى سه تاى ديگر جنبه‌ی شعار و تظاهر به تشيّع است؛ از همه بارزتر تختّم باليمين است.
يكى از علائم مؤمنان يا شيعيان اين است كه انگشتر را در دست راست مى‏‌كنند. اين كار هيچ اثر ذاتى ندارد. مثلاً در عرف سياسى، در چند دهه‌ی گذشته، كمونيست‏‌ها زدن كراوات قرمز را رسم كردند؛ درحالى كه مرام كمونيستى ارتباطى با  كراوات قرمز ندارد، ولى اين كار رسم شد و تا مدّتى هر كس كراوات به رنگ قرمز استفاده مى‏‌كرد، مى‏‌گفتند كمونيست است. در مورد آن روايت هم هر كس انگشتر در دست راست مى‏‌كرد مى‏‌گفتند: شيعه است؛ و شايد علّت اين امر اين بود كه شيعيان همديگر را بشناسند. به‏ قدرى اين ‏كار مورد توجّه شيعه قرار گرفت كه بعدها بابى تحت عنوان “استحباب التَّخَتُّم باليمين” در برخى منابع روايى شيعه وضع شد.[۱۸]

صحّت اين قبيل اخبار را بايد از اهل فنّ و خبره‌ی آن تحقيق كرد. در مواقع عادى مردم اين كارها (خود را به گريه‏ زدن يا گرياندن ديگران) را معمولاً خلاف اخلاق و نوعى تظاهر مى‏‌دانند. حقّ هم دارند؛ براى اينكه الآن امرى روشن و واضح است كه امام‏ حسين(ع) را به ظلم و ستم كشتند ولى همين مطلب را كه ما امروز به راحتى مى‏‌گوييم، آن وقت، اصلاً جرأت گفتنش را نداشتند. حتّى وقتى نام حسين را مى‏‌آوردند، جرأت عليه‏‌السّلام گفتن پس از آن را نداشتند. در اين‌‏باره داستان‏‌هاى زيادى نقل شده كه ذكرشان طول مى‏‌كشد. مثلاً آن‏وقت‏‌ها  كه موضوع غلام و كنيز كاملاً رايج بود و كنيز، كسى بود كه اختيارش به هر جهت دست اربابش بود، يكى از شيعيان آمد خدمت امام و عرض كرد كه ما كنيزى داريم كه مثلاً وقتى ظرفى مى‏‌شكند و مى‏‌خواهيم با او دعوا كنيم، مى‏‌گويد: شما را قسم مى‏‌دهم به آن كسى كه وقتى آب مى‏‌خوريد آهسته زير لب به او سلام مى‏‌فرستيد كه از اين اشتباه من درگذريد. اگر ميان شيعيان رسم بود كه هروقت آب مى‏‌خوردند، بگويند: سلام بر لب تشنه حسين! براى اين بوده كه از نوشيدن آب، امام حسين و يارانشان را محروم كردند. اثر اين كار در دوران بنى‏ اميّه بسيار مشهود بود؛ چرا كه به ياد شيعه مى‏‌آورد كه حاكمان جور با اولياى دين چه كردند. امّا آيا اكنون كه ما از روى عادت و تقليدِ صرفْ مثلاً هنگام نوشيدن يک ليوان آب خنک يا شربت در تابستان چنين مى‏‌گوييم، همين اثر را دارد؟ در صدر تاريخ شيعه، اين‏قدر محيط، خفقان‏‌آور بود كه شيعيان مى‏‌ترسيدند بلند بگويند: سلام‌‏اللّه‏ على الحسين. امّا حالا كه گفتن “سلام‏ اللّه‏ على الحسين” و ذكر “لعنه‏ اللّه‏ على قاتل الحسين” آن‏قدر عادى شده كه حتّى براى برخى محلّ درآمد شده و به كار و پيشه‌ی آنان تبديل شده، ديگر اين كار اجرى ندارد؛ مگر اينكه از ته دل و از صميم قلب باشد. امّا در آن‏وقت‌‏ها اگر به دل هم نمى‏‌گفتند، چون در ديگران اثر مى‏‌كرد، از آن جهت ثوابى داشت. ولى اكنون طورى شده است كه عدّه‏‌اى گرياندن را هدف خويش ساخته‏‌اند و گويى قيام حسينى فقط براى اين بوده كه فرصتى فراهم شود كه شيعيان اشک بريزند.[۱۹]  و چون گريه هدف شد، ذاكران مصائب شهيدان كربلا براى اينكه مجلس خود را گرم‌‏تر كنند، مطالبى جعلى و تحريفى و دون شأن مقام امامت را سرهم كردند تا اشک شنوندگان بيشتر درآيد.[۲۰]  تحريف‏‌هايى كه هم در خود مطالب و الفاظ و عبارات است و هم در معنى؛ كه منظور گوينده و معناى موردنظر وى را عوض مى‏‌كنند.

اين است كه بايد توجّه كرد نشان دادن حضور شيعيان و قدرت آنان، صرف ظاهرسازى بى‏‌فايده نيست و همواره در مقابله با دشمنان استفاده مى‏‌شده و مثال‏‌هاى زيادى در موردش همواره در تاريخ وجود داشته و هنوز هم در دنياى امروز رسم است كه در جنگ‏‌ها وقتى مى‏‌خواهند طرف را بترسانند قدرت و عدّه‌ی خود را زياد نشان مى‏‌دهند. در صدر تاريخ اسلام نيز كه هنوز مسلمانان قدرتى نداشتند، در اوّلين جنگ كه جنگ بدر بود، تعداد مسلمانان به سيصد و سيزده نفر مى‏‌رسيد كه نه‌‏تنها فاقد اسلحه‌ی متداول آن زمان بودند، بلكه برخى پابرهنه و غالباً هم پياده بودند؛ چون تعداد كمى شتر و اسب داشتند. امّا طرف ديگر داراى دو قشون بود: يكى كاروان تجارتى ثروتمند كه چند نفر محافظ هم بيشتر نداشت، قشون ديگر هم حدود نهصد نفر سواره جنگ‏ديده و تمرين‌كرده كه همه آداب جنگى را بلد بودند. مسلمين دلشان مى‏‌خواست به كاروانى حمله كنند كه عدّه‏‌شان كمتر و ثروتشان بيشتر است، ولى خداوند مى‏‌خواست قدرت خودش و قدرت اسلام را نشان بدهد و گفت: به همان قشون با تعداد زياد حمله كنيد.[۲۱]  مسلمانان سيصد و سيزده نفربودند و آنها قريب نهصد نفر مسلّح و كاركشته. خداوند مى‏‌خواست آنها را در نظر مسلمانان قليل نشان دهد كه نترسند؛ براى اينكه اگر غير از اين مى‏‌كرد سست مى‏‌شدند. خدا ما را آفريده، خودش هم از دل ما آگاه است و مى‏‌داند از چه جنسى هستيم و چه جَنَمى داريم. خداوند مى‏‌گويد: «شما را هم در نظر آنها اندک نشان داديم كه آنها به خود مغرور شده و بر جنگيدن تشويق شوند تا  كشته شوند».
همان‏طور هم شد و در آن جنگ از ميان مسلمين از سيصد و سيزده نفر پابرهنه، تنها شش نفر كشته شدند؛ رحمة‏ اللّه‏ عليهم. منظور اين است كه نشان دادن قدرت در مبارزه امر مهمى است. خدا هم اين كار را كرده و به ما هم ياد داده است. اخبارى كه در اين زمينه هست بيشتر براى اين موضوع است. بنابراين بايد توجّه كرد كه وقتى صورت ظاهرى فرمايش منتسب به امام كه: مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى فِينَا… فَلَهُ الْجَنَّة  (كسى كه براى ما  گريه كند و بگرياند، بهشت بر او واجب مى ‏شود)[۲۲] را در نظر بگيريم، اين كار موجب مى‏ شود كه عدّه‏‌اى از راه گرياندن نان بخورند. درحالى كه آن گريه‏‌اى كه موردنظر امام بوده است و مصداق آن حديث است، گريه‏‌اى است كه ما را به بهشت ببرد؛ يعنى گريه‏‌اى كه از روى معرفت و دانايى و پيدا شدن حال توبه باشد كه محرّک است، نه مخدّر؛ و نه گريه‏‌اى كه براى ما نان فراهم كند، بلكه گريه‏‌اى كه ما را از درون آتش بزند.[۲۳]  اگر بخواهيم اين حديث را به اين نحو قشرى معنى كنيم، ترويج رياكارى مى‏‌شود. چون وقتى كسى رياكارى آموخت، چه ‏بسا در همه كار رياكار شود. وقتى آيات و دستورات الهى را در جاى خود به‏ كار نبريم، اين‏ كار موجب مى‌‏شود كه مثلاً غيرمسلمانان بگويند: مسلمان‌‏ها تروريست هستند و اسلام يعنى تروريسم. و به اين آيه‌ی قرآن استناد مى‏‌كنند كه مى‏‌فرمايد: وَ قاتِلُوا الْمُشْرِكينَ كَافَّةً. و بعضى ديگر هم به عكس مى‏‌گويند: لا إِكْراهَ فِى الدِّينِ، اكراهى در دين نيست، هركس هر كارى مى‏‌خواهد بكند. آن عدّه از آن طرفِ بام افتاده‌‏اند، اين عدّه از اين طرف. هر كدام به علّت اينكه دو آيه را در جاى خود استفاده نكرده‏‌اند، درواقع از دو سو به اسلام ضرر زده‏‌اند.

اگر هم متوجّه حقيقتِ عزادارى و گريستن نشويم، كار به‏ جايى مى‏‌كشد كه پيروان مذهب شيعه مورد تمسّخر ديگر مسلمانان واقع شوند؛ هم به اتّهام تظاهر خالى از حقيقت و رياكارى، و هم به اتّهام انحراف از سنّت نبوى.[۲۴]  اگر از حقيقت عزادارى غافل شويم و به آداب و رسومى كه به‏ تدريج به عنوان مصاديق عزادارى مرسوم شده است ــ به خيال اينكه عزادارى مطلوب و پسنديده منحصر به همين صورت‌‏ها است ــ بپردازيم، آن‏گاه بايد امورى از قبيل قمه‏ زدن و قفل‌‏زنى و تيغ‌‏زنى را كه موجب وهن اسلام است ــ به‌خصوص در زمانه‌‏اى كه اسلام را دين خشونت مى‏‌دانند ــ تأييد كنيم. و كار به‏ جايى مى‏‌رسد كه مصيبت‏‌خوانان و مدّاحان جاى واعظان را مى‏‌گيرند و از حماسه‌ی حسينى، نمايش حسينى را مى‏‌سازند. اين است كه در تفسير آيات دستور داده‏‌اند كه دقّت شود و شأن نزول هرآيه‏‌اى را بفهمند. مسأله‌ی شأن نزول بسيار مهم است. مثال مشهورش آيه‏‌اى است در قرآن كه اكثر محقّقين اسلامى مى‏‌گويند در حقّ على(ع)، و مربوط به ليلة‏المبيت است؛ يعنى وقتى كه پيغمبر(ص) على(ع) را خواستند و به ايشان فرمودند: من مى‏‌خواهم هجرت كنم و اينها مى‏‌خواهند مرا شبانه بكشند، آيا تو حاضرى كه در بستر من بخوابى؟ (البتّه عرب‏‌ها آن‏قدر غيرت داشتند كه شبانه در خانه كسى وارد نشوند؛ چون مى‏‌گفتند هنگام شب، خانه محلّ امن است. اين است كه گفتند خانه‌ی پيامبر را محاصره مى‏‌كنيم كه فرار نكند و صبح مى‏‌رويم.) شايد ما اگر بوديم از پيامبر مى‏‌پرسيديم: آيا تو ما را حفظ مى‏‌كنى؟ امّا چون على(ع) به پيامبر(ص) اعتقاد كامل داشت، اين را از ايشان نپرسيد، فقط گفت: اگر من بخوابم تو نجات پيدا مى‏‌كنى؟ پيغمبر(ص) فرمود: بله. و على(ع) در جاى پيامبر خوابيد. در آن شب قرار بود چند نفر، كه هركدام از يک قبيله بودند، بيايند و به پيامبر حمله كنند. و اين موضوع كاملاً محتمل بود كه وقتى آنها در آن تاريكى به خانه‌ی پيامبر حمله كنند نتوانند تشخيص دهند كه على(ع) به جاى پيامبر خوابيده است و بنابراين على(ع) كشته مى‏‌شد، ولى حضرت على(ع) براى جلب رضاى پيغمبر(ص) كه همان رضاى خداوند است، جان خود را تقديم كرد. در اين‌‏باره آيه‏‌اى در حقّ على(ع) نازل شد كه: مِنَ النّاسِ مَنْ يَشْرى نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّه‏ِ،[۲۵]  از ميان مردم كسى هست كه براى رضاى خدا جان خود را در معرض فروش قرار مى‏‌دهد. حالا معاويه چه كرد؟ او عدّه‏‌اى مثل اَبُوهُرَيْرَه، مشهور به تاجر پياز، را  كه از صحابه‌‏اى بود كه پيغمبر(ص) از آنها بدشان مى‏‌آمد، دور خود جمع كرده بود و آنها از پيغمبر نقل قول دروغ در مذمّت على و در اهميّت بنى‏ اميّه مى‏‌كردند. آنها شايع كرده بودند كه اين آيه در شأن ابن‏ ملجم است كه با وجودى كه مى‏‌دانست اورا مى‏‌گيرند و اعدام مى‏‌كنند، فداكارى كرد و على را در راه رضاى خدا كشت! ببينيد تفسير غلط و عدم دانستن شأن نزول يا تحريف آن، چه كار مى‏ كند.

بيشتر آيات قرآن و اخبار و احاديث مروى از معصومين(ع) اين‏طور است كه بايد شأن نزول آن، يعنى حادثه‌‏اى را كه منجر به نزول آن آيه يا حديث شده، را بدانيم. بدين‏ قرار اگر كسى اين خبر را  كه «اگر كسى گريه كند يا بگرياند….» مطلق بداند، متوجّه نيست كه هدف، صرفِ گريه‏ كردن نيست؛ چرا  كه گريه وسيله است نه هدف، و به اصطلاح علما جنبه‌ی طريقيت دارد نه موضوعيت. اگر خود گريه‏ كردن موضوعيت داشت كه ديگر تظاهر به گريه‏ كردن معنى نداشت. مضافاً بر اين، چه‏ بسا  گريه‏ كردن بدون توجّه قلبى، روحيه‌ی ترس و انظلام را در انسان ايجاد كند. كسى هم كه اين قبيل روايات را به‏ صورتى قشرى و فقط براى جلب منافع، و به اصطلاح براى گرمى مجلس خود بيان و تفسير كند، عملاً اجازه‌ی رياكارى داده است. مى‏‌گويند يكى از حكّام قديم، بسيار پيش مى‏‌آمد كه دستورمى‏‌داد فلان كس را بگيريد و اعدام كنيد. گاهى اوقات كه مأمورين متّهم را مى‏‌گرفتند و به او (حاكم) خبر مى‏‌دادند، سر نماز بود، و چون نمى‏‌خواست نمازش را با حرف‏ زدن باطل كند، با دست اشاره مى‏‌كرد كه طرف را بكشيد!

انتقاد از مراسم عزادارى ــ به سبكى كه مرسوم شده است ــ به معناى انتقاد از اصل عزادارى نيست. هيچ صاحب‏دلى نيست كه در عزاى امام حسين(ع) و ديگرشهداى كربلا، دلش به درد نيايد و غمگين نشود، و هيچ چشمى نيست كه با ذكر نام حسين(ع) بى‏‌اختيار اشک از آن جارى نشود. حزن و گريه اصولاً از امور اختيارى نيست كه بتوان كسى را امر به گريه يا نهى از آن كرد. ائمّه‌ی اطهار(ع) دستور داده‏‌اند كه وقتى مصيبتى، عزايى برايتان پيدا شد، عزاى ما را به ياد بياوريد؛ به اين جهت كه همين واقعه‌ی عاشورا، الگو و نمونه‏‌اى براى همه‌ی ما باشد؛ و اين دستورى جاودانه براى همه‌ی ما شيعيان است. ولى اگر گرياندن يا تظاهر به گريه ــ در زمانه‌ی مظلوميت شيعه ــ از شعائر شيعه بود، اكنون وضع عوض شده است و بيشتر علامت و نشانه و بهانه‏‌اى براى انتقاد از شيعه شده است. بايد روح عزادارى را حفظ كرد، ولى علامت و نشانه‏‌هاى آن را به‏‌طورى اصلاح كرد كه منطبق با حقيقت آن باشد؛ چراكه اصل عزادارى براى احياى امر آن بزرگواران است، ولى بعضى مصداق‌‏هاى آن در طول تاريخ شيعه خارج از مقصود اصلى شده است. اين مصاديق را عُرف پديد آورده است و لذا در ميان شيعيانِ كشورهاى گوناگون، به‏ تناسب تفاوت‌‏هاى فرهنگى ميان آنها، متفاوت است. اكنون نيز عُرف عقلا، بنا بر تشخيص زمان و مكان، بايد آنها را اصلاح كند.

بى‏‌ترديد عزادارى شهيدان كربلا، از شعائر شيعه و بلكه مهم‌‏ترين عزايى است كه در دين اسلام پيدا شده است كه بايد بر اساس آيه‌ی شريفه: و مَنْ يُعَظِّم شعائِرَاللّه‏ِ فَاِنّها من تَقَوى القلوب،[۲۶]  در تعظيم آن كوشيد. در قرآن، اعمال صفا و مروه درمراسم حجّ از شعائر الهى دانسته شده است. كلمه‌ی شعائر جمع شعيره به معناى علامت و نشانه است. ولى اگر علامت و نشانه (شعيره) دلالت بر مدلول پيدا نكند و حتّى خلاف آن را نشان دهد، ديگر از زمره شعائر نخواهد بود. اگر به اقتضاى زمان و مكان، و در ايّامى كه شيعه مظلوم و گمنام بود، گريه‏ كردن به تكلّف يا تظاهر به آن، يكى از شعائر بود، اكنون كه به اقتضاى زمان جديد نه شيعه مظلوم است و نه گمنام، اين شعار كه متأسّفانه صورت زشتى به خود گرفته ــ به‌‏نحوى كه موجب وَهن شيعه و تحقير آن خصوصاً از جانب برخى اهل سنّت، شده ــ بايد اصلاح گردد. بايد آنچه را كه موافق حيثيّت و شأن ائمّه اطهار(ع) است انجام داد و خلاف آن را ترک كرد. شيعه از عزادارى امام حسين عبرت گرفت و آن را تبديل به مجلس وعظ كرد، نه مجلس صرف روضه‏‌خوانى. ما بايد از هر يک از ۷۲ شهيد كربلا درسى بياموزيم؛ درس شجاعت، درس علم، درس وفا، درس گذشت، درس مقابله با ظلم، و از اموات خويش براساس اذكروا موتاكُم بالخير، به نيكى ياد كنيم و بلكه كار خوب آنها را براى عبرت خود و ديگران بزرگ كنيم و از كار بد آنها دورى كنيم. اين عبرت‏‌آموزى درسى است كه عزادارى شهداى كربلا به ما مى‏‌دهد.[۲۷]

در مثنوى مولوى داستانى است درباره‌ی شيعيان اهل حَلَب، كه در ايّام عاشورا در ماتم اهل بيت(ع) ناله و گريه مى‏‌كردند، و ظلم‏‌هايى را  كه يزيد و شمر بر اهل بيت(ع) وارد كرده بودند يادآور مى‏‌شدند. يک بار، شاعر غريبى در اين روز به حلب مى‌‏رسد و وقتى آن فغان را مى‏‌شنود به جستجو برمى‏‌آيد كه چه شده است و عزاى چه كسى را گرفته‌‏اند كه او هم مرثيه‌‏اى بسرايد و از اين خوان بهره‌‏اى ببرد! يكى از شيعيان به وى مى‏‌گويد كه ما عزاى شهداى كربلا را گرفته‏‌ايم. آن غريبه مى‏‌گويد: ولى دوران يزيد كه خيلى پيش بود، چه شد كه خبر اين مصيبت اكنون به اينجا رسيده؟ آيا شما تا به حال خواب بوده‌‏ايد؟ پس بر خودتان اى خفتگان عزا بگرييد كه اين خواب گران، بد مرگى است؛ وگرنه آن خسرو دين، امام حسين(ع)، از زندان تن رها شد و براى شهداى كربلا اين رهايى عين شادى و شادمانى است.[۲۸] 
مولانا اين داستان را به عنوان تشبيه براى آدم غفلت ‏زده‌‏اى (مُغَفَّل) كه عمرش را ضايع مى‏‌كند و در تنگاتنگ مرگ، به ياد توبه و استغفار مى‏‌افتد، مى‏‌آورد و مى‏‌گويد شيعيان حلب حكايت چنين آدمى را دارند. او در طعنه به شيعيان حلب مى‏‌گويد كه اگر واقعاً شيعه هستند بايد متوجّه حكمت قيام حسينى باشند؛ بايد متوجّه اين باشند كه چرا حسين(ع) و يارانش شهيد شدند و چگونه روح آنان به وصال رسيد.[۲۹] مولوى در همان غزل مشهور خويش «كجاييد اى شهيدان خدايى» مهم‌‏ترين صفت «بلاجويان دشت كربلايى» را سبک‏‌روحى و عشق آنان مى‏‌داند كه ازمرغان هوايى، پرنده‌‏تر بودند و درِ زندان تن را شكسته و پرواز كردند. ولى اگر شيعيان حلب متوجّه نيستند و ذرّه‌‏اى از حال آنان آگاهى ندارند، بهتر است به‏ جاى گريه به حال آنان، به حال خود بگريند، كه دل و دينى خراب دارند و از اوصاف ديندارى كه استوارى و جان‌‏سپارى و چشم‌‏سيرى است ــ همان اوصافى كه شهيدان كربلا داشته‏‌اند ــ بويى نبرده‏‌اند.
حالا اگر كسى ما را ببيند و از ما در اين‌‏باره بپرسد، بايد بگوييم هنوز خبرش به ما هم نرسيده، كه اگر رسيده بود اين‏طور نبوديم و بهتر از اين رفتار مى‏‌كرديم!


۱. اين مقاله براساس بيانات اظهار شده در صبح جمعه ۲۹ آبان ۱۳۸۸ و سحر عاشوراى ۱۴۳۱، ۶ دى ۱۳۸۸ تنظيم شده است.

۲ . بنابر آنچه در بعضى تذكره ‌ها آمده است پيامبر به مناسبت درگذشت عمّ بزرگوارش ابوطالب و شهادت عمّ ديگرش حمزه نيز بسيار گريست.

۳. كلّيات شمس تبريزى، تصحيح بديع‏ الزّمان فروزانفر، ج ۶، چ ۳، تهران، اميركبير، ۱۳۶۳، ص ۵۶، غزل ۲۷۰۷. مولوى در غزل ديگرى شماره ۲۳۰ كلّيات، ج ۱، ص ۱۴۴ با مطلع: ز سوز شوق دل همى زند عللا كه بوك در رسدش از جناب وصل بلا درباره تمنّاى امام حسين(ع) به وصال اشعارى را سروده است.

۴ . متن كامل ديوان شيخ اجل سعدى شيرازى، به كوشش مظاهر مصفّا، تهران، انتشارات روزنه، ۱۳۸۳، ص ۶۲۹.

۵. ديوان سيف فرغانى، با تصحيح و مقدّمه دكتر ذبيح‏ اللّه‏ صفا، چ ۲، تهران، انتشارات فردوسى، ۱۳۶۴،صص ۱۷۷ ـ ۱۷۶.

۶. مجالس‌المؤمنين، قاضى نوراللّه‏ شوشترى، تهران، كتاب‏فروشى اسلاميّه، ۱۳۶۵ شمسى، صص۱۵۳ ـ ۱۵۲.

۷. چاپ پنجم، تهران، انتشارات حقيقت، ۱۳۸۴.

۸. كتاب مهم ديگرى كه در اين‏‌باره نوشته شده است تأليف مرحوم استاد مرتضى مطهّرى است با عنوان حماسه حسينى، ۳ جلد، چاپ چهارم، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۶۴.

۹. پدر و پير بزرگوارم، حضرت صالح‏عليشاه، بسيار علاقه‌‏مند بودند كه براى نشر قيام حسينى، شرح فاجعه‌ی كربلا به زبان‏‌هاى خارجى ترجمه شود تا ديگران نيز از آن مطّلع شوند. و از طرف ديگر براى اصلاح مجالس روضه‏‌خوانى و براى اين‏كه ذاكران فاجعه‌ی كربلا به سبک مرسوم زمان، امورى موهوم و خلاف را در مجالس تذكّر نقل نكنند، برنامه و دستورى براى برگزارى مراسم سوگوارى برحسب وقايع دهه‌ی اوّل محرّم از حركت امام تا واقعه‌ی روز عاشورا را تنظيم كرده بودند كه در انتهاى كتاب تجلّى حقيقت به چاپ رسيده و معمولاً در مراسم عزادارى اين سلسله رعايت مى‏‌شود.

۱۰ . سوره بقره، آيه ۱۹۳.

۱۱ . سوره تغابن، آيه ۱۵.

۱۲ . سوره كافرون، آيه ۶.

۱۳ . سوره بقره، آيه ۲۵۶.

۱۴ . سوره توبه، آيه ۳۶.

۱۵. روايت ديگرى است از على بن موسى الرّضاع كه «مَنْ تَذَكرَ مُصابَنا فَبَكى و اَبْكى لمّا ارتكـتب منّا كان معنا فى درجتنا يوم القيامه، و من ذكر بمُصابنا فبكى و ابكى لم تبك عينه يوم تبكى العيون، من جلس مجلسا يحيى فيه امرنا لم يمت قلبه يوم تموت القلوب.» (امالى، شيخ صدوق، تهران، دارالكتب الاسلاميّه، ۱۳۶۲ ش، ص ۷۳) قسمت اعظم اين قبيل روايات در كتاب كامل الزيارات ابن قولويه آمده است.

۱۶ . به اين نكته، آقاى محمّدباقر بهبودى، مصحّح فاضل جلد ۴۴ بحارالانوار انتشارات اسلاميّه، تهران، ۱۳۶۹ ش.، ص ۲۹۳، پاورقى، كه احاديث مربوط به گريه در عزاى امام‏ حسين(ع) در آن‏جا ذكر شده، تصريح كرده، چنين مى‏‌گويد: «اين احاديث زمانى صادر شده است كه ذكر حسين و گريستن بر وى و زيارت و سرودن شعر بر وى، به‏ منزله‌ی انكار يک كار زشت و مجاهده براى خدا و جنگيدن با دشمنان خدا، يعنى بنى‏‌اميّه‌ی ستمگرِ غاصب بوده است و اين ‏كار باعث ويران‏ كردن بنياد آنها و موجب زشت‏ دانستن و اظهار نفرت ‏كردن نسبت به سيرتشان مى‏‌شد كه كفر به قرآن و رسول بود و به اين دليل امامان، شيعه را به اين جهاد مقدّس براى بالا بردن نام حسين و احياء امر وى به هر نحو كه ممكن بود، چه با مرثيه‏‌سرايى و مديحه‏‌گويى و چه زيارت و گريستن بر آنها، ترغيب مى‏‌كردند».

۱۷ . روضة الواعظين، محمّد بن حسن فتّال نيشابورى، قم، ۱۳۸۶ ه . ق.، ج ۱، ص ۱۹۵.

۱۸ . مثلاً در: مستدرك الوسائل، محدّث نورى، قم، ۱۴۰۸ ه . ق.، ج ۳، صص ۲۹۳ ـ ۲۸۵.

 ۱۹. اگر به عناوين كتاب‏‌هايى كه درباره‌ی عاشورا نوشته شده دقّت كنيم مى‏‌بينيم كه تأكيد اصلى آنها بر گريه‏ كردن و اشک از چشم باريدن است. كتاب‌‏هايى با عناوينِ طريق البُكاء، مفتاح البُكاء، مخزن البُكاء كه همه از ريشه ” بُكاء” به معناى گريستن است و كتاب‌‏هايى مثل فيض الدموع، بحر الدموع، عين الدموع كه همه از ريشه “دمع” به معناى اشک است.

 ۲۰. به قول مرحوم آيت‏‌اللّه‏ مطهّرى به نقل از محدّث نورى: «اگر كسى بخواهد امروز بگريد، اگر كسى بخواهد امروز ذكر مصيبت كند، بايد بر مصائب جديده‌ی اباعبداللّه‏ بگريد، بر اين دروغ‏‌هايى كه به اباعبداللّه(‏ع) نسبت داده مى‏‌شود، گريه كند». (حماسه حسينى، ج ۱، ص ۳۰)

۲۱ . سوره انفال، آيه ۷: وَ اِذْ يَعِدُكُمُ اللّه‏ُ اِحْدَى الطّائِفَـتَيْنِ اَنَّها لَكُمْ وَ تَوَدُّونَ اَنَّ غَيْرَ ذاتِ الشَّوْكَةِ تَكونُ لَكُم وَ يُريدُ اللّه‏ُ اَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِماتِهِ وَ يَقْطَعَ دابِرَ الْكافرينَ، و به ياد آر آن‏گاه را كه خدا به شما وعده داد كه يكى از آن دو گروه به دست شما افتد و دوست داشتيد كه آن گروه كه عارى از قدرت است، به دست شما افتد، حال آنكه خدا مى‏‌خواست با سخنان خويش حق را برجاى خود نشاند و ريشه‌ی كافران را قطع كند.

 ۲۲. بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۸.

۲۳ . بر اثر همين دكان‏‌دارى از راه مراسم عزادارى در سال‏‌هاى اخير، كار مجالس عزادارى به آنجا رسيده كه بنا به نقل برخى مطّلعان حتّى گريه‏‌كنندگان حرفه‌‏اى وجود دارند كه براى شركت در اين مجالس دعوت شده و به آنها مزد مى ‌دهند.

 ۲۴. از اوّلين كتاب‏‌هايى كه در نقد روضه‏‌خوانى به سبک مرسوم نوشته شده است در سال ۱۳۱۹ قمرى و روضه‌‏خوانان زمان خود را به تندى عتاب كرده است، كتاب لؤلؤ و مرجان در شرط پلّه اوّل و دوم منبر روضه‏‌خوانان است. نويسنده‌ی كتاب، مرحوم محدّث نورى، در مقدّمه‌ی كتاب مى‏‌گويد كه چگونه برخى ذاكرين و روضه‏‌خوانان، در گفتنِ دروغ حريص و بى‏‌باک شده‏‌اند و از علماى زمان ايراد مى‏‌گيرد و مى‏‌گويد كه اگر اهل علم، مسامحه نمى‏‌كردند و مراقب گفتار اين طايفه مى‏‌شدند كار به اين خرابى نمى‏‌رسيد و مذهب حقّه اماميه و اهلش به اين درجه مورد سخريه و استهزاء واقع نمى‏‌شد. حدود سه دهه بعد، در سال ۱۳۴۶ قمرى، مرحوم سيّد محسن امين عاملى، مؤلّف كتاب مشهور اعيان الشّيعه، كه به‏ نحوى دغدغه‌ی احياى معاريف شيعه را داشت كتاب التّنزيه فى اعمال الشبيه را نوشت و همان هدف محدّث نورى را در اين كتاب دنبال كرد. اين كتاب در زمان تأليف آماج تير مخالفان خود قرار گرفت. اين كتاب‏‌ها تقريباً در قرن پيش نوشته شده‏‌اند. اگر آن زمان اين‏‌گونه مذهب شيعه به‌‏واسطه‌ی اين قبيل كارها مورد طعن بود، اكنون كه وضع بدتر شده و مخالفانش بيشتر گرديده‌‏اند و علناً پيروان اين مذهب را طرد مى‏‌كنند، بايد بيشتر به اصلاح اين امور پرداخت.

۲۵ . سوره بقره، آيه ۲۰۷.

۲۶ . سوره حجّ، آيه ۳۲.

۲۷ . اين حكم را مى‌‏توان در مورد خواندن زيارت عاشورا و تولّى و تبرّى نيز صادق دانست. در اين‌‏باره براى نمونه مى‏‌توان استناد كرد به اشاره مذكور در كتاب حماسه و عرفان (آيت‏‌اللّه‏ جوادى آملى، انتشارات اَسرا، قم، چاپ هشتم، ۱۳۸۴، صص ۱۱ ـ ۳۱۰) كه: «سرّ اين‏كه سفارش كرده‏‌اند هر روز زيارت عاشورا بخوانيد و نسبت به اهل بيت(ع) تولّى داشته و بر آنان صلوات و درود بفرستيد و از دشمنانشان تبرّى بجوييد، براى آن است كه طرز فكر معاندان ايشان منفور شود؛ وگرنه هم‏‌اكنون سخن از معاويه و يزيد نيست تا آنها را لعنت كنيم… الآن سخن از فكر و راه يزيد و يزيديان است.»

۲۸ . مثنوى معنوى، دفتر ششم، تصحيح توفيق سبحانى، ابيات ۷۸۰ ـ ۸۰۸ .

۲۹ . علماى شيعه كه اهل عرفان بوده‏‌اند، به اين امر كه شهادت شهيدان كربلا براى آنها وصل و شادمانى بوده است، تصريح كرده‏‌اند. شايد اوّلين فرد سيّد بن طاووس باشد كه در كتاب اللهوف مى‏‌گويد كسانى هستند كه خداوند توفيق به آنها داده كه دل از غير او ببرند و فقط مشتاق خداوند باشند؛ و شهيدان كربلا چنين بودند و اگر نبود امتثال امر سنّت و كتاب درباره‌ی جزع در مورد از دست ‏دادن بزرگان هدايت، و تأسّف بر سعادتى كه ما از دست داده‏‌ايم، براى اين نعمت بزرگ لباس‌‏هاى شادى و بشارت مى‏‌پوشيديم. از عالمان اخير، در شرح احوال مرحوم حاج سيّد هاشم موسوى حدّاد نقل شده است كه براى آگاهى عامّه مردم از عاشورا، اشعار مولوى را با صوت مى‏‌خواند و در تمام دهه‌ی عزادارى، حال وى بسيار منقلب بود؛ ولى حزن و اندوه در آن ديده نمى‏‌شد و سراسر ابتهاج و مسرّت بود و مى‏‌فرمود كه چقدر مردم غافلند كه براى اين شهيد جان‌باخته غصّه مى‏‌خورند و ماتم و اندوه به‏ پا مى‏‌دارند. صحنه‌ی عاشورا عالى‏‌ترين مناظر عشق‏بازى است؛ روز وصل است. روح مجرّد، يادنامه حاج سيّدهاشم موسوى حدّاد، تأليف آيت‏‌اللّه‏ حاج سيّد محمّدحسين حسينى طهرانى، انتشارات حكمت، تهران، ۱۴۱۸ قمرى، صص ۷۹ ـ ۸۷.