بسم الله الرحمن الرحیم

در قران اسامی انبیا و خیلی از بزرگان را ذکر کرده ولی همه را نه. در مورد حضرت ابراهیم که متفق‌القول بین سه مذهب الهی که در زمین شناخته می‌شود حضرت ابراهیم را یک موقعیت خاصی برایش قائلند. اولاً خودش ابوالاولیا است بعد ان‌چنان در مقام قرب الهی محو بود که خداوند فرمود با وجود اینکه می‌دانیم که انبیا هم مثل بشر عادی از این زمره‌ی خاکند، یعنی از خاک آفریده شده‌اند مع‌ذالک خداوند او را که از مرحله‌ی خاک است به مرحله‌ی معنویت عروج داد. می‌فرماید وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلاً خداوند ابراهیم را به‌عنوان دوست خودش برگزید البته دوست به این معنی نیست که خداوند او را دوست داشت و بقیه‌ی بشر را دوست ندارد. خداوند همیشه همه را دوست داشت.

منتها پیغمبران را یک احترام خاصی برای خود انها قائل بودند. در قران راجع به ابراهیم می‌فرماید بعد از انکه خداوند نعماتی را که به ابراهیم داده برشمرده، می‌فرماید ابراهیم از همه  برتر است. و در آن آخر که ابراهیم را به منزله‌ی دوست خودش و نزدیک خودش برگزید و معرفی کرد؛ ابراهیم ضمن عبودیت و اظهار تشکر عرض کرد “و من ذریتی” ، یعنی آنچه فرمودی از موهبت برای ما متشکر، ولی برای فرزندان من چه؟ البته نه اینکه ابراهیم نمی‌دانست که قرب خداوند به فرزندی نیست ولی خداوند نمی‌خواست فرزندش را صرفاً به خاطر اینکه فرزند ابراهیم است به مقامی برساند.

یعنی در واقع از خداوند تقاضا کرد ابراهیم که فرزندانش در درگاه خداوند یعنی (همان موهبت‌هایی که خداوند به ابراهیم اعلام کرد و داد) داشته باشند. ابراهیم گفت “و من ذریتی” یعنی تشکر داشت اما گفت فرزندان من چه می‌شود نه اینکه فقط فرزندانش که خداوند فرمود، وعده داد و گفت لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ به این عهد من هیچ‌یک از ظلمه نمی‌رسند یعنی در واقع به صورت ادبی به ابراهیم فهموند که جز ظلمه که من آنها را به مقام قرب نمی‌رسانم ، تمام نسل تو از خداوند جدا نیست  یعنی استنباط کردند و در اخبار هم آمده که بعد از ابراهیم همیشه نماینده‌ی خداوند در روی زمین  از فرزندان ابراهیم بود. یعنی پسر بر پدر بعد از پدر به این مقام می‌رسید. این بشارتی بود برای ابراهیم  یعنی در واقع از لحاظ ما پیش‌بینی و از لحاظ خودش پرده از قسمتی از سرنوشت‌ها برداشت که بداند فرزندانش چگونه خواهند بود ” لا ینال عهدی الضالمین ” به این جهت حتی ائمه‌ی ما هم  چهارده معصوم  که داریم همه از نسل ابراهیم هستند این موقعیت را هم خداوند به پیغمبر ما منت می‌گذارد و می‌گوید: ملت و دین مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ پدر شما ابراهیم که در این آیه هم ابراهیم را اسم برده هم پدرانش را، کمال لطف را داشت به خاندان ابراهیم. چون یک وقت کسی ایراد گرفته بود،  یعنی توجه نکرده بود  که ائمه‌ی ما چطور پسر بعد از پدر جانشین شد و حتی فرزندان کوچک‌سالشان به امامت رسیدند، امام بودند. این روی وعده‌ای بود که خداوند به ابراهیم داد. ان‌شاءالله ما لیاقت داشته باشیم که ” مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ “، “ملت پدر شما ابراهیم” خطاب می‌فرماید ما هم جز این خطاب باشیم. ان‌شاءالله.