۲۳ سپتامبر سال ۱۷۲۳ ميلادی طهماسب‌ميرزا پسر شاه سلطانحسين صفوی برای ارضای حس خودخواهی و شاه بودن، مقاوله‌نامه سن پترزبورگ را كه امضای پتر يکم (پتر بزرگ) تزار وقت روسيه در زير آن بود امضا كرد.
طهماسب‌ميرزا كه هنگام محاصرهٔ اصفهان از سوی نيروهای اميرمحمود قندهاری از اين شهر فرار كرده بود قبلاً به پتر يکم كه در جريان ايجاد امپراتوری روسيه بود پيشنهاد داده بود كه اگر او را كمک كند كه به شاهی ايران برسد بر آنچه كه روسيه تاكنون (تا آن زمان) از قلمرو ايران گرفته و يا در نظر دارد بگيرد از جمله مناطق شرقی قفقاز، گيلان و حتی مازندران صحّه خواهد گذارد. با وجود اين، پتر به خود اجازهٔ تصرف مازندران را نداد و به اشغال مناطقی از داغستان و شهر دَربَند قفقاز تا رشت قانع شد.
طهماسب‌ميرزا كه عطش قدرت شعور او را مختل كرده بود بعداً به سلطان عثمانی هم تعهد سپرد كه اگر او را به‌عنوان شاه به رسميت بشناسد غربِ ايران را به او خواهد بخشيد.
همين اشتباهات سبب شد كه نادر پس از سركوب ياغيان پشتونِ ايران خاوری، در مجلسی كه در هزارجريب اصفهان برپا كرده بود طهماسب‌ميرزا را بركنار و زندانی ساخت، عثمانی‌ها را از ايران بيرون راند و روس‌ها كه چنين ديدند، خود، از قلمرو ايران خارج شدند.