در ادامه‌ی بحث مربوط به احضار متهم، باید بیان نمود، احضار افراد به دو صورت انجام می شود؛ یا تاریخ مشخصی برای حضور آنان تعیین می‌گردد و یا اینکه با تعیین ضرب‌الاجل صورت می‌گیرد. منظور از ضرب‌الاجل این است که به متهم اخطار می‌شود برای ” یک هفته پس از رؤیت ” حاضر شود. در هر دو صورت باید فاصله‌ی ابلاغ تا زمان حضور کمتر از ۵ روز نباشد. توضیح اینکه متهم باید فرصت کافی برای جمع‌آوری دلایل و دستیابی به مدارک مورد نیاز و فرصت مشورت با وکیل داشته باشد.
یکی دیگر از حقوق متهمین در احضار این است که با توجه به ماده ۱۷۲ قانون آیین دادرسی کیفری ” ابلاغ احضاریه توسط مأموران ابلاغ بدون استفاده از لباس رسمی و با ارائه‌ی کارت شناسایی انجام می‌شود. “
عدم استفاده از لباس رسمی، برای رعایت کرامت و حیثیت افراد و احترام به حقوق شهروندی آنان می‌باشد. و ارائه‌ی کارت شناسایی اجباری و بدون نیاز به تقاضای فرد می‌باشد.
۲.۱. نتیجه‌ی عدم حضور
آخرین نکته در مورد احضار متهم معطوف به نتیجه‌ی عدم حضور است. نتیجه‌ی عدم حضور در صورت عدم ارائه‌ی عذر موجه جلب است و این امر نیز باید در احضاریه قید شود.
ماده‌ی ۱۸۷ قانون آیین دادرسی کیفری مقرر می‌دارد: ” متهم مکلف است در موعد مقرر حاضر شود و اگر نتواند باید عذر موجه خود را اعلام کند. جهات زیر عذر موجه محسوب می‌شود:
الف: نرسیدن یا دیر رسیدن احضاریه به گونه‌ای که مانع از حضور شود.
ب: بیماری متهم و بیماری سخت والدین، همسر یا اولاد وی.
پ: همسر یا یکی از اقربا تا درجه‌ی سوم فوت کند.
ت: ابتلا به حوادث مهم از قبیل بیماری‌های واگیردار و بروز حوادث قهری مانند سیل و زلزله که موجب عدم امکان تردد گردد.
ث: متهم در توقیف یا حبس باشد.
ج: سایر مواردی که عرفاً به تشخیص بازپرس عذر موجه محسوب شود.
تبصره: در سایر موارد متهم می‌تواند برای یک بار پیش از موعد تعیین‌شده، بازپرس را از علت عدم حضور خود مطلع سازد و موافقت وی را اخذ نماید که در این مورد بازپرس می‌تواند در صورت عدم تأخیر در تحقیقات تا سه روز مهلت را تمدید کند.
نکته مهمی که در تبصره به آن اشاره شده این است که اگر متهم عذر موجه هم نداشته باشد، می‌تواند برای یک بار پیش از موعد تعیین‌شده از مقام قضایی تقاضا کند که به او مهلت دهد.