بسم الله الرحمن الرحیم
هست کلیدِ درِ گنج حکیم
حکیمی که افراد و جوامع را آفرید و به آنها دستور داد که نظمی داشته باشند و الحمدلله ما این نظم را داشتیم و خواهیم داشت ان‌شاءالله. این وظیفه‌ی من و شماست که نظم عمومی را رعایت کنیم. نظم را برای عبادت و فهم مصالح خداوند رعایت کنیم. این موهبت را خداوند آفریده و داده است تا چه ملتی و چه افرادی لیاقت داشته باشند که از آن بهره ببرند. خوشبختانه ما ایرانی‌ها غالباً لیاقت را داشتیم که از موهبت الهی بهره ببریم و به همین مناسبت هم همواره بوده‌ایم. اسلام آمد به عکسِ آنچه بعضی‌ها مدعی شده‌اند که اسلام آمده ایرانیت و اعتقادات را از بین ببرد، نه! اینها در یک مسیرند. آن اعتقادی که در آن زمان‌ها بر ملت و افراد حاکم بود اعتقاداتی در خور یک جوان سیزده سال-چهارده‌ساله بود ولی ملت‌ها و بشر را خداوند رشد داد و امروز قدرت دارد که فهم و درکی بیشتر از خداوند و مراحم آن داشته باشد. بنابراین ما هر دو موهبت را داریم. آن موهبت اولی را چون پدران ما لایق بودند و آن را گرفتند، “بوذرجمهر حکیم” می‌گوییم که نام او مانده [است] و بسیاری از این بزرگان؛ اینها به گردن ما حق دارند، ما به یادبود آنها ایام اولیه را تجلیل می‌کنیم. ما اگر از موهبت‌های اصلاحی تجلیل می‌کنیم و در مقابل عظمت اسلام سر فرود می‌آوریم ولی در عین حال شکرگزاریم که خدایا از اول ما را به راه توحید رهنمایی شد.
ایران قدیم و ایرانیانِ قدیم و مذهبِ قبل از اسلام نیز در راه توحید قدم می‌زد. ما همواره اهل توحیدیم و خداوند را به تنهایی می‌پرستیم. این عید سعید را که یادگاری از آن دوران اولیه‌ی ما ایرانی‌ها هستیم تجلیل می‌کنیم و فراموش نمی‌کنیم که ما هم از بندگان خداوند بودیم، از آن بندگانی که خدا را شناختند منتها به اندازه‌ی فهمِ یک کودک شناختند. امروز الحمدلله ملت رشد کرد و بعد نتیجه‌ی این رشد، بزرگانی شد در اسلام؛ بزرگان اسلامی که همه ایرانی بودند. بنابراین توجه کنید اسلام، ایرانیت را تقویت کرد. ما اگر نامی از حافظ، سعدی می‌بریم برای این است که آنها هم اهل توحید بودند. ان‌شاءالله خداوند این توفیق را بر ما داشته باشد. همیشگی ان‌شاءالله.