اساتید فلسفهٔ کشور از آراء و شخصیت دکتر دینانی و دکتر اعوانی می‌گویند
به قول «ضیاء موحد»، «غلامحسین ابراهیمی دینانی» و «غلامرضا اعوانی»، «خانه‌های فرهنگ» هستند؛ استادانی که هم فلسفه را زیست کرده‌اند، هم حکمت را. «داوری اردکانی» در بزرگداشت آنها، نسبت آنها با فلسفه را توصیف کرده و می‌گوید: «این دو بزرگوار، سیاست را در کار خود دخیل نکردند و همواره به کار فلسفه پرداختند؛ نه اینکه سیاسی نباشند، اما بدون پروای سیاست، فلسفه ورزیده‌اند». اما «محسن جهانگیری»، آمیختگی زندگی این استادان با حکمت را مهم‌تر از فلسفه‌ورزی‌شان دانسته و این‌گونه می‌گوید: «حکمت در فرهنگ اسلامی باشکوه‌تر از کلمه فلسفه است. در حکمت، شرطِ عمل ذکر شده است و برای پرواز در فضای ملکوت، فکر و عمل لازم است. از نظر دین، اگر عمل نباشد، نظر ارزشی ندارد و تمامی حکما بر این مطلب تأکید دارند که نباید تحت عنوان حکمت به شریعت بی‌اعتنایی شود. از این جهت به معنای واقعی دکتر دینانی و دکتر اعوانی حکیمانی هستند که عمل خود را به شریعت استوار کردند.» البته این اوصاف درباره «دینانی» و «اعوانی»، نباید آنان را در ذهن ما با «اهلِ لفظ» یگانه جلوه دهد، چراکه به تعبیر «سیدمحمدرضا بهشتی»، «ایشان فراتر از شارح هستند؛ اسیر عبارت نیستند و نگاه پرسشگرایانه دارند.»
این سخنرانی‌ها، ۱۸اسفند۹۲، در همایش «سالکان حکمت و فکرت؛ نکوداشت دکتر دینانی و دکتر اعوانی» در «مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران» ایراد شده است.
{youtube}x0jgiWyWPD8{/youtube}
{youtube}SXQbDMDNLWs{/youtube}
{youtube}1LtgjSKcTVY{/youtube}
{youtube}67nBsAVqbsk{/youtube}