شعر، در لغت به معنی دانش و فهم و ادراک است که چامه، سرود، سخن و چکامه نیز خوانده شده است و در تعریف آن گفته‌اند که کلامی است موزون و مقفی که دارای معنی باشد.
نخستین نکته‌ای که در بارهٔ زبان شعر باید گفت این است که در آن، لفظ به دو اعتبار در کار است: یکی به اعتبار دلالت بر معنی و دیگر به اعتبار صورت و هیئت خاص خود.
اما آنچه در اینجا اهمیت شعر و شاعر را مهم جلوه می‌دهد این است که به مناسبت‌های گوناگون و در مجالس بی‌شمار، این اشعار از زبان گهربار مولای معظم حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده (مجذوبعلیشاه) بیان شده‌اند. به یکی از این اشعار که در مجلس صبح پنج‌شنبه ۱۳۹۱/۷/۶ فرموده‌اند اشاره می‌کنیم و سایر اشعار را در مکتوب حاضر به برادران و خواهران ایمانی به مناسبت تولد امام رضا (ع) تقدیم می‌کنیم:
گـویند هـر آن‌کسان که بـاپـرهیزند زان‌سـان که بمیرند همان برخیزند
مـا با می و معشوقه از آنیم مـدام باشد که به حشرمان چنان انگیزند
اکرم‌السادات (مینا) ساکت
۱۴۳۸/۱۱/۱۰
برای دانلود این مجموعه به کتابخانه مجذوبان نور مراجعه کنید.