مکتوب فرمایشات حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده (مجذوبعلیشاه)، مجلس صبح جمعه ۹۶/۹/۳ – آقایان (دعای قبول عزاداری محرم و صفر)

بسم الله الرّحمن الرّحیم

المنة لله که در میکده باز است/ ما را به در درگه او روی نیاز است. شکر است در مقابل خداوند که درِ رحمت خودش را که باز کرده، همیشه باز است، هر وقت ما شایستگی پیدا کردیم به هر اندازه، کم یا زیاد، به درِ درگه او روی نیاز داریم و گاهی هم در ایام عزاداری‌ها مجال اظهار این حمد و شکر را داریم. در این ایام عزاداری و سپس چهلم، همه‌جا مجالی بود که ما نشان دادیم. انشاءالله خداوند دل‌های ما را خالص گرداند و با دل‌های خالص این عزاداری ما را قبول کند. البته عزاداری برای نشان دادن به دوستان دورادور و برای نشان دادن به کسان بی‌خبر، بی‌اطلاع، و برای دوستانی که در کره‌ی زمین در جای دوری قرار دارند برای ما خوب است، بسیار خوب است ولی این کافی نیست و باید توجه کنیم که آن عزایی که بر ما وارد شد؛ از شهادت علی (ع) آن عزا هنوز هم هست. باید بدانیم به هرکه نام خدا را می‌برد و هرکه با او دوست است، ما چاکرش هستیم و اگر کسی این کار را نمی‌کند و ما نمی‌بینیم از او، در نظر ما لااقل ارزشی به اندازه‌ی پشه به او خواهیم داد، ولی دوستی مال کسی‌ست که، دوستی واقعی مال کسانی است که؛ مسلم‌بن‌عوسجه و حبیب‌بن‌مظاهر نشان دادند در… یعنی نشان دادند که هر سفارش و توصیه‌ی این بزرگان را باید انجام داد. دوتا پیرمردی که در بین صحابه و در بین اصحاب حضرت از همه مسن‌تر بودند، وقتی که نگذاشتند، دروازه‌ها را بستند و نگذاشتند کسی از کوفه برود بیرون تا برود به زیارت امام، استقبال امام، این‌ها پیرمردانی که سفر معمولی برایشان مشکل است به صورت قاچاقی دَررفتند و خود را به محضر امام رساندند. در آنجا یکی‌یکی‌شان به نوبت شهید می‌شدند. این که شهید شده بود حضرت سرش را به زانو گرفته بودند، آن یار دیگرش آمد، بهش گفت: گرچه ما هردومان و هرسه‌مان مسن هستیم و دیگر توفیق زیارت خواهیم داشت که در رکاب حضرت کشته بشویم ولی چون پیغمبر فرمود وصیت کردن، مستحب است که همه وصیت کنند، من به تو می‌گویم وصیت کن، الان وصیت کن برای خودت، بهترین وصیت هم این است که خدا توفیق بدهد که در همین جا رحلت کنی. خداوند این عرایض را قبول کرد از حضرت. به‌هرجهت امیدوارم ما هم نصایح ائمه را بپذیریم. دوستی با هم داشته باشیم. خوشبختانه در این قضایای زلزله الحمدلله و متأسفانه عده‌ی زیادی را ما از دست دادیم، از مسلمان‌ها، ولی روی هم رفته «وصیت» تا توانستیم به جا آوردیم و امیدوارم که خداوند از همه‌ی ما رضایت داشته باشد و به جبران این لطمه‌ی ظاهری که به جمع ما وارد شد نور خودش را قوی‌تر کند و ما را در سایه‌ی رحمت خودش نگهدارد انشاءالله.