جعفر احمدی و علی کریمی دو درویش زندانی در سالن یک تیپ یک زندان فشافویه با انتشار نامه‌ی سرگشاده خطاب به فرزادی رئیس زندان تهران بزرگ (فشافویه) پرده از فجایعی که در این زندان می‌گذرد برداشتند.
این دو درویش که فایل صوتی نامه‌شان در اختیار مجذوبان نور قرار گرفته است به ورود بدون کنترل شربت و قرص متادون به داخل بند اشاره کرده و هشدار داده‌اند زندانیانی که از این زندان آزاد می‌شوند در نتیجه‌ی استفاده از این ماده‌ی مخدر به سرطان دچار خواهند شد.
? متن و فایل صوتی نامه‌ی این دو درویش زندانی به شرح زیر است:
جناب آقای فرزادی
ریاست محترم زندان تهران بزرگ
با سلام
احتراماً بیش از ۴۰ روز از نقض قوانین و آیین‌نامه‌های خودتان مبنی بر تفکیک جرائم می‌گذرد و به خیال تنبیه، ما دراویش نعمت‌اللهی را در بخش‌های مختلف زندان پراکنده کرده‌اید تا به همه اثبات نمایید که [در] زمان قدرت‌نمایی پایبند هیچ قانون و مقرراتی نیستید.
جناب آقای فرزادی
در سالن ۱ تیپ ۱ [زندان] شما بیش از ۴۰۰ نفر [زندانی] نگهداری می‌شوند که هر روز از ساعت ۱۱ تا ۱ می‌توانند از حمام -آن هم با آب سرد- استفاده کنند ولی تعداد محدودی که از تعداد انگشتان دست فراتر نیستند می‌توانند از آب گرم استفاده کنند. شاید برایتان افتخاری باشد که هر روز با شربت متادون از این بندگان خدا پذیرایی می‌کنید و تازه این سالن، معروف به سالن پاک این تیپ شناخته شده است و مواد مخدر [در آن] یافت نمی‌شود. ولی قرص فراوان است و نمی‌توانم بفهمم کسی که از ورود مواد مخدر جلوگیری می‌کند چطور نمی‌تواند از ورود قرص جلوگیری کند؟ گزارش چگونگی ورود قرص توسط یک زندانی عقیدتی بی‌گناه دیگر به نام «سهیل عربی» گزارش شده که به‌خاطر همان گزارش محکوم به ۳ سال حبس و ۳ سال تبعید مجدد شد، چرا که ظاهراً ایشان هم نمی‌تواند باور کند که این اتفاقات سهواً انجام می‌شود.
شما به خودتان اجازه می‌دهید فراقانونی عمل کنید و دیگران موظف به رعایت قوانین شما هستند. در این سالن همه موظف به پرداخت خدمات هستند و برای استفاده‌کردن از تخت باید کرایه پرداخت کنند واِلا باید در راهرو و فقط شب‌ها استراحت کنند. نبودن تخت‌خواب و تغذیه مناسب و آب گرم اهمیتی ندارد. اینجا عزاداری امام حسین برگزار می‌شود و شما هم برای تماشا سری می‌زنید. چگونگی برگزاری عزاداری برایتان مهم است ولی چگونگی روابط، تغذیه انسانی و یا غیرانسانی مهم نیست. یعنی نتیجه‌ی عزاداری برایتان مهم نیست.
جناب فرزادی
ما توسط قضات دادگاه انقلابتان محکوم به حبس هستیم ولی شباهتی به زندانیان شما نداریم چراکه شرافتمان را دستمایه‌ی پیشبرد کارهایمان نمی‌کنیم. بهتر است زمانی که آمارهای اصلاح و بازپروری ندامتگاهتان را تنظیم می‌فرمایید اشاره‌ای هم به عواقب یک، دو یا پنج سال استفاده از شربت متادون [هم] بفرمایید تا [از] همین الان دولت و وزیر بهداشت به فکر ۴۰۰ نفر [بیمار] اضافه برای سرطان کبد باشند. وقتی یک زندانی معروف پس از ۱۸ سال حبس با اچ‌آی‌وی مثبت به کانون خانواده و جامعه پیوست ای کاش از خودتان می‌پرسیدید این بیماری کجا و چگونه به این فرد نادم شما رسید؟
جناب آقای فرزادی
در پایین اتاق‌های بند شما زندانیانی هستند که آخرین وعده صرف میوه را به یاد نمی‌آورند و اگر نقل‌قول ماه یا سال آن را بنویسند شاید کسی باور نکند، ولی شما خوب می‌دانید که حقیقت دارد. به‌هرحال شما با دست خودتان دوربین‌های متفکری را راهی بندهای مختلف کردید که وقایع و حقایق زندانتان ثبت و ضبط شود، تا در دادگاه حقیقت‌جوی فرهیختگان جامعه به بوته قضاوت کشیده شوید. از این بابت از شما ممنونم. ولی ما فقرای نعمت‌اللهی گنابادی در کنج زندان‌های شما مشق ایمان و دلدادگی می‌کنیم و ایمان داریم که: «آه دل درویش به سوهان ماند/ گر خود نبُرَد برنده را تیز کند». و اگر قرار باشد داوری‌ها را به نتایج واگذار کنیم، خوب هویداست که کل کائنات روی خوش از شما مأموران معذور، دریغ کرده [است].
انشاءالله که این نامه شما را با وجدانتان درگیر کند.
امضا:
جعفر احمدی – علی کریمی
? فایل صوتی این نامه را در زیر بشنوید:
{https://soundcloud.com/majzooban/uzhk0mjzeqbp}