مکتوب فرمایشات حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوبعلیشاه – صبح پنجشنبه ۹۷/۹/۲۹

بسم الله الرحمن الرحیم

اولاً همه‌تان به این منزلتان خوش آمدید. «درویش هر کجا که شب آید سرای اوست». اینجا در روز آمدید ولی سرای شماست. در این سرا من خدمتگزار فقر و درویشی و پذیرایی‌کننده از اخوان و خانم‌ها هستم. همان‌قدری که شماها دلتان برای من تنگ شد، من را ندیدید این چند وقت، من دوبرابر شما دلم تنگ شد. برای اینکه شما دلتنگی‌تان فقط به‌خاطر من بود ولی من هم شما و هم خانواده‌ی شما را که دلتنگ شدند… ولی به‌هرجهت همه‌مان با هم شریکیم در این که دلتنگ شدیم. دلتنگ شدیم برای اینکه یک مدتی طولانی همدیگر را ندیدیم. امکانات دیدار فراهم نبود. خداوند چگونه این قسمت را فرمود، خود می‌داند. ما فقط اطاعت کردیم و باید هم اطاعت کنیم. ولی در ضمن، ناخشنودی ما را از چنین گرفتاری‌ای ایجاد، و امیدوارم هرگز گرفتاری‌هایی از این قبیل نداشته باشیم. بحمدالله امروز همه همدیگر را می‌بینیم و در واقع از مجالس فقریِ ما که برقرار می‌شد یک گوشه‌اش مانده که ما بهره می‌بریم اما… شما انشاءالله خوشوقت، خوشحال و به خانواده‌ی خود برسید، انشاءالله موفق خواهید بود.
فعلاً هم برای اینکه هم من… در واقع این دیدار ما یک عیادت است. دیدید من نمی‌توانم کاملاً آزادانه باشم. از دست و پایم هر دو. ولی چیزی نیست. نه دست و نه پا اینها همه در راه محبت خداوند چیزی نیست و همه در این راه رنج‌ها کشیدیم، انشاءالله از همه مقبول…
همه‌ی شما، همه‌ی ما جنبه‌ی شهید داریم. یعنی در راه اعتقاد خودمان، عقیده‌ی خودمان نگرانی پیدا کردیم، ولی انشاءالله بعد از این،‌ شوق و اشتیاق ما فراوان‌تر… فعلاً هم من از آقایان و بعد هم خانم‌ها خواهش می‌کنم که من را برای کوتاهیِ زمان دیدار، آنچه از من کوتاهی شده است، شخصاً ببخشند. الان دیگر تشریف ببرید.