یکی از شکنجه‌های رایج متهمان، شکنجه‌ی روحی است که به آن شکنجه‌ی سفید یا نرم نیز اطلاق می‌شود. در این نوع شکنجه، متهم در سلول‌های انفرادی ایزوله می‌شود و تحت فشار روحی و روانی قرار می‌گیرد.
عباس دهقان یکی از درویشان گنابادی که در حادثه‌ی اول اسفند ۹۶ با مجروحیت شدید ناشی از ضرب و جرح مأمورین لباس‌شخصی بازداشت شده است نزدیک به ۲۰۰ روز است که بدون داشتن حداقل امکانات یک زندانی در سلول انفرادی به‌سر می‌برد. این درویش گنابادی که شنوایی یک گوش و همچنین یک کلیه خود را از دست داده، از ملاقات با دو فرزند خردسال پنج‌ماهه و چهارساله‌اش ممنوع شده است.
دوری از خانواده برای چندین ماه، بدون دسترسی به وکیل، تلفن، روزنامه، کتاب یا دیدار با زندانیان دیگر، در یک سلول انفرادیِ کوچک و همچنین عدم امکان درمان در مراکز تخصصی خارج از زندان از جمله مواردی است که نگرانی‌ها در مورد وی را بیشتر کرده است.
از جنبه‌ی حقوقی، نگهداری متهم در سلول انفرادی به بهانه‌ی انجام تحقیقات مقدماتی در مدت‌زمان نزدیک به یک سال هیچ توجیه قانونی و حتی انسانی نداشته و ابقاء مکررِ قرار بازداشت موقت و نگهداری این درویش گنابادی در سلول انفرادی بدون وجود هرگونه مستندات و دلایل، غیرقانونی است. بنا بر نص صریح قانون؛ هرگونه تحقیقات در این شرایط، تحت اکراه، اجبار و اذیت و آزار روحی محسوب شده و فاقد ارزش و اعتبار قانونی است.
بدیهی است که ادامه‌ی نگهداری عباس دهقان در سلول انفرادی در راستای تشدید و استمرار شکنجه‌ی جسمی و روحی جهت انتساب اتهامات ناروا است.
عباس دهقان یکم اسفند سال گذشته در حادثه‌ی گلستان هفتم بازداشت شده و فرزند دوم او در حالی به دنیا آمد که او در سلول انفرادی زیر سخت‌ترین شکنجه‌ها بود.
این درویش گنابادی در مدت حبس از دیدار همسر و فرزندانش محروم بوده است و به دلیل محدویت اعمال‌شده از سوی مسئولان قضایی هنوز نتوانسته دختر نوزاد و پسر چهارساله‌ی خود را ببیند.
