نامه ،خبر ،پیام

عزت‌الله سحابی : حذف جریان اصلاحات ممکن نیست / / ظرفیت‌های نظام کم شده است / / اظهارات جدید مشائی در حوزه علوم دینی / / سید حسن خمینی و جمعی از اعضای بیت حضرت امام سحرگاه امروز در منزل دكتر بهشتی با وي ديدار كردند / /  نامه سرگشاده محمد نوری زاد به رهبر جمهوری اسلامی ايران

نامه سرگشاده محمد نوری زاد به رهبر جمهوری اسلامی ايران                      

امروز: محمد نوري زاد كارگردان سينما و سريال هاي تلويزيوني نامه سرگشاده اي خطاب به مقام رهبري نوشت.
متن اين نامه به نقل از وبلاگ او به شرح زير است:
به نام خالق زيبايی ها

محضر رهبر گرامی جمهوری اسلامی ايران – حضرت آيت الله خامنه ای

من هميشه ، چه در نوشته هايم و چه در گفتگوی حضوری ، شما را با واژگانی چون : آقا جان ، مولای من ، خامنه ای ما ، مخاطب قرار داده ام . اما دراين رقعه ، مصرم که حضرتعالی را " پدر" خطاب کنم . علتش را نمی دانم . شايد بخاطر اين که با اين واژه ، الفت عاطفی فراوانتری برقرار می کنم . اگرچه واژگان پيشين ، بلحاظ معرفتی کاربرد ويژه ای طلب می کنند . من در نوشته هايم به ياد ندارم : مقام معظم رهبری ، يا : مقام عظمای ولايت ، آورده باشم . دراين دو واژه اخير ، رسميت و تشخصی می بينم که شما را بسيار دورتر از مردم می نشاند . و حال آنکه ما دوست داريم شما را درکنار خود ببينيم .

پدرگرامی ،

من شايد بيش از هرنويسنده و فيلمسازی ، در سالهای رهبری شما ، درجانبداری از شما مطلب نوشته ام و فيلم های مستند ساخته ام . وآنچنان غليظ و ناگشودنی با شما و جايگاه شما گره خورده بودم که احساس می کردم : ياوری امام زمان ، نسبت موکد و انفکاک ناپذيری با ياوری شخص شما دارد . احساس می کردم شما تمثيل و نماينده ای از همه غربت های تشيع محضيد . احساس و باورم به اين بود که شما ، تنها فرصت تشيع برای به تجلی درآوردن معارف خفيه شيعه هستيد . معارفی که می بايست يک به يک به صحنه آورده می شدند و امکان جولان می يافتند .

من و دوستان همفکرمن ، همه آرزوها و آرمانهای متعالی شيعه را در برافراختن و هويت بخشی انسان زخم خورده و تکيده از انديشه ها و رويه های ناسالم بشری ، و اين همه را در کلام شما و سيره شما و مواضع شما می جستيم . وقتی به آمريکا نهيب می زديد و او را از عواقب جهانخواری اش برحذر می داشتيد ، ما غرق شعف می شديم . چرا که سالهای سال ، در دوران ستمشاهی ، حسرت يک مرگ برآمريکا به دلمان مانده بود .

وقتی از فقر و فساد و تبعيض می فرموديد ، در پوست نمی گنجيديم . چرا که بخود نويد می داديم از پی اين خروش های فهيمانه ، حتما افق های مبارکی درجهت زدودن اين رذيله های اجتماعی در پيش خواهد بود . وقتی فراتر از چارچوب های ديپلماسی ، برسر طراحان دادگاه ميکونوس فرياد برآورديد و بساط خدعه و نيرنگشان را برسرخودشان آوار کرديد ، ما به همديگر تبريک می گفتيم .

بعد از واقعه هولناک يازده سپتامبر ، آنجا که برجستگان سياسی ما – آنان که درادعای برتر بينی شان ترديدی تحمل نمی کردند – با شنيدن عربده های خشمناک بوش به حاشيه های سکوت و ترس پناه بردند ، شما يک تنه سربرآورديد و آوار ديگری از شهامت و حق طلبی را برسر هيات حاکمه آمريکا فرو ريختيد ، ما قامت راست کرديم و به خود باليديم .

وقتی به زندگی شخصی شما نگاه می کرديم که چگونه فرزندان خود را از ورود به کارهای اقتصادی و مسئوليت های درشت و ريز نهی فرموده ايد و همگان خود را از اشرافيت متداول مسئولين کنار زده ايد و به بهره مندی از يک زندگی بسيار ساده بسنده کرده ايد ، سرافرازی می کرديم و به خدای خوب خود سپاس می گفتيم .

با هر ادله و احتجاج شما ، برج بلند "چرا" های ما فرو می ريخت . طوری که تحقيق و مجادله را شايسته تداوم سخن شما نمی ديديم . از اين که گذشته و سابقه سالم و پاک و آکنده از رنج و مقاومت داشته ايد ، و در سالهای پس از انقلاب نيز در کنار ساير مردم ايران عزيز ، به مقابله با دشمن شتافتيد و عرصه دفاع مقدس را باحضور وهمراهی خود سامان داديد ، شما را بيواسطه از جنس خود می ديديم و با شما و سخن و سيره شما همذات پنداری می کرديم .

بعد از امام عزيز ، آنگاه که ستون محکم عاطفی و احساسی و بينشی ما لرزيد ، به زير سايه شما خزيديم و کاستی های فردی و اجتماعی خود را به يمن روزهايی که شما نويد بهبود می داديد ، در خيال ، ترميم می کرديم .

هرچه برحجم کاستی ها و بدکاری ها و تلخ گويی ها و عقب ماندگی های کشورمان افزوده می شد ، به يک سخن و نهيب شما ، همه را بحساب دشمن بدکردار می گذارديم . دشمنی که در سخن شما ، درهمين نزديکی ها بود و جزبه نابودی ما راضی نمی شد و لحظه ای درنگ را نيز درحذف ما جايز نمی دانست . که در جای خود ، تشخيص درستی نيز بود . رفتار هزار فتنه آمريکايی ها و تجربه های خود انقلاب ، برهمين تيز بينی تاکيد می ورزيد .

با اشاره و تاييد و نصب جنابعالی ، شيفتگان و سربازان و اطرافيان و ماموران شما برمنصب های فراوان کشور قرار گرفتند تا اين کشتی طوفان زده را به ساحل امن و آسايش و رشد برسانند . از شورای نگهبان تا قوه قضاييه . از فرماندهان سپاه تا فرماندهان ارتش . از امامان جمعه تا مجمع تشخيص مصلحت . از شورای انقلاب فرهنگی تا صداو سيما . هيچ منصب کليدی ای نبود که منتصبين شما در آن حضور نداشته باشند . حتی نمايندگان مجلس خبرگان که به صورت ظاهر از جانب مردم انتخاب می شوند ، پيشاپيش از فيلتر شورای نگهبان شما گذر می کردند .

اين همه حضور حضرتعالی در مواقف چند و چون نظام ، ما را به درک و لمس يک مدينه فاضله اين زمانی بشارت می داد . مرتب خود را به پايکوبی و تناول لذت حضور درآن مدينه قشنگ اميد می داديم . اگر امسال رونقی در نمی يافتيم ، به سال ديگر چنگ می برديم .

ما با شما آنچنان آميخته بوديم که خود را نمی ديديم . به خود می نگريستيم که غبار آلود از جنگ و کار و زحمت آمده بوديم . به شما می نگريستيم که مرتب برتاييد و تقدير ازمسئولين اصرار می ورزيد . به زيرک هايی می نگريستيم که در زير چتر امن نظام – فارغ از درد و داغ مردم – به تکميل سفره سيری ناپذير خويش همت می کردند . و می ديديم : هيچ روزنامه ای و هيچ برنامه تلويزيونی و هيچ خبری و هيچ محکمه ای ، از نابکاری آنانی که به اسم مسئول ، کيسه بهره مندی خود و اقوامشان را پرکرده بودند و رسوا نيز شده بودند ، اجازه نشت يک "چرا" نمی يافت .

در طول ساليان دراز ، ما هرگز لذت يک روزنامه مستقل و صداوسيمای مردمی را که بی واهمه دربرابر کاستی ها و زد وبندها و مراودات پشت پرده افشاگری کند و سلامت جامعه را با اين رويه درست تضمين کند نچشيديم . به شوق بساط علوی و مهدوی ، و افق های روشنی که شما نشانمان می داديد ، و بخاطر دشمنی که صدای زنگ خطرش از داخل و خارج قطع نمی شد ، از مطالبات امروزمان می گذشتيم و به فردا موکولش می کرديم .

و شما ، پدرگرامی ، مرتب بر شعله های درون ما آب می افشانديد و التهاب و گداختگی ما را فرو می نشانديد . که : مبادا دشمن شاد شويد . مباد آب به آسياب دشمن بريزيد . مبادا زبان وقلمتان به تضعيف نظام منجر شود . مبادا همانی را بگوييد و بنويسيد که دشمنان می خواهند . دشمن شناس باشيد . موجبات اغتشاش فکری مردم را فراهم نکنيد . مشکلات داخلی ما يک امر خانوادگی است ، به همسايگان مربوط نيست . مبادا بار ديگرپای اجنبی بميان آيد .

با مديريت و خواست شما ، روحانيان برتمامی مقدرات محوری ما حاکم شدند . ازنهادها و نمايندگی های ولی فقيه ، تا ادارات عقيدتی و سياسی و اجتماعی و اقتصادی و نظامی و فرهنگی . چه درداخل و چه درخارج . و ما تا می آمديم به اين همه حضور و سرک کشيدن روحانيان در زيروبالای کشور بيانديشيم ، خود را سراسيمه با خواست شما مجاب می کرديم . که يعنی : لابد اين درايتی است ازجانب شما و ما از تبعات آن غافليم .

به عنوان نمونه ، در وزارت جهاد کشاورزی ، نماينده ولی فقيه حضورداشته ودارد وصاحب نفوذ است . جايی که تناسبی با حضور يک روحانی ندارد و اين حضور کم تناسب ، مقدرات خاصی را بربدنه اين وزارتخانه بار می کند . اين روحانيان ، درکل ، ودرطول اين ساليان هدرشده ، به دليل نداشتن سواد و آگاهی درباره بدنه ای که درآن حضورداشته اند و گاه برسرآن نيز ايستاده اند ، مخاطرات فراوانی را برساحت های متعدد کشور تحميل کرده اند . هم بجهت دخالت های گاه و بی گاهشان ، وهم بخاطر تحميل آدمهای همجوارشان .

اين روحانيان ، ظاهرا حضورداشته اند تا چشم شما باشند در بدنه کشور . اما نه که هرکدام مختصاتی و علائقی خاص بخود داشته و دارند ، به رد يابی همان تعلقات مشغولند و مرتب از نام و وجهه ونفوذ شما بهره برده اند و سنگی از پيش پای نظام نيز برنداشته اند .

به عنوان مثالی ديگر : ما دکترعلی شريعتی و تفکرات او را می ستوديم ، اما نظام ، او را بخاطر اين که روحانی نبود و فراتر از چارچوب های حوزه می انديشيد ، کنار گذارد تا مبادا دربرابر روحانی ، يک غيرروحانی سربرآورد و در حوزه دين ، ابراز وجود کند و سخنانش پراکنده شود و مردم را از اطراف روحانيان و منابرشان متفرق کند . شريعتی ، برای برپايی اين نظام سوخت ، اما اين نظام او را بخاطر روحانی نبودنش و تفکرات تازه اش سوزاند و حق او را در نهضتی که بوجود آورده بود ادا نکرد . اين روزها ، می بينيم برای فلان روحانی دورتاريخ و گاه جامانده درتاريخ مراسم ياد بود بپا می کنند اما سالگرد وفات و شهادت شريعتی بايد با ترس و لرز برگزار شود .

تبعات اين حضور همه جانبه شما و روحانيان برمقدرات محوری کشور ، و دوختن همه مخاطرات به هيمنه نظام ، اين شد که از هر سخن مخالف بهراسيم و از هرنوشته و اشاره مخالف بلرزيم . که نکند خوابی برای واژگونی نظام ديده باشند . که نکند چشم ديدن ما را نداشته باشند .

بر صداو سيما و مطبوعات سخت گرفتيم و هيچ لحنی ونقدی را به کيان کشور تحمل نکرديم . در يک وعده ، دهها نشريه را به جرم نقد خودمان بستيم و آدمهای منتقد را به محفظه زندان درانداختيم . از اين می ترسيديم که نقد از ما ، به کاسته شدن محبوبيت نظام و کيان آن منجر شود . و ما به اين محبوبيت هميشگی نياز داشتيم .

وما ، عزيز گرامی ، درتمامی اين سالها ، از شما و حضور همه جانبه شما درترسيم مقدرات کشور ، حمايت کرديم و نوشتيم و نوشتيم و سخن گفتيم و مخاطبين خود را به همراهی با شما و نظام فراخوانديم . و گاه دراين فراخوانی بزرگ ، عبوس نيز شديم و اهل خود را به رنج انداختيم و دوستان خود را از دست داديم و حلقه نظام را تنگ تر و تنگ تر ديديم .

يک سئوال . ما برای چه دراطراف شما گرد آمده بوديم ؟ که نفعی و سفره ای نصيبمان شود ؟ آنهم با شهدايی که داده بوديم و دوستانی که جلوی چشم ما پرپر زده بودند ؟ که اگر اين گونه بود ، ما کاسبکاران خفيفی بوديم که . ما برای اين در پشت سر شما صف بسته بوديم که از جانب شما ، نسيم علوی برما وزيده بود و دوست داشتيم مردمان ما و جهان از اين فرصت تاريخی بهره مند شوند .

به همه می گفتيم صبرکنيد تا عدالت علوی را درمحاکم قضايی کشور نشانتان بدهيم . تا خوب انديشيدن و خوب بودن را ، و جهانی شدن و جهانی بودن را نشانتان دهيم . هرمعترضی را به روزهای عنقريبی از خوبی ها وعده می داديم و هرمنتقد را به ديدن چيزی دلنشين درآينده متقاعد می کرديم . اما زمان که می گذشت ، ديديم از آن مدينه فاضله که خبری نيست ، از ابتدائيات يک رشد متداول نيز جا مانده ايم .

ديگران ، کشورهای همجوارما ، فارغ از چند و چونی که ما گرفتارش بوديم ، با شتاب به راه خود رفتند و بجايی رسيدند که ما امروز به التماس از آنان تخصص و تکنولوژی و برنامه و مديريت خريد می کنيم . و ما ، با همان تاروپودی که برخود تنيده بوديم ، جامانديم . چرا ؟ چون از سنت های الهی دور افتاديم .

گفتم : از سنت های الهی دورافتاديم و به روزی درافتاديم که امروز برفرصت های هدررفته خويش افسوس می خوريم . ببخشيد از اين که وارد حوزه ای شدم که درتخصص شماست . بله ، سنت های الهی ! چيزی که شما خود مرتب به آن تاکيد داشته ايد . مرتب .

شما درهر سخنرانی ، همه را به يکی از اين سنت ها فرا خوانده ايد . عمده سخنان شما دراين سالها ، يا نقد بوده يا ارشاد . که البته اين رويه درستی نيز هست . اما يک غفلت دراين ميان خود می نماياند . پوزش مرا بپذيريد که ناگزيرم از اينجای سخن ، به محاکاتی بپردازم که مستقيم به خود شما مربوط است . و اين مستقيم گويی ، نه که تمرين ما دراين سالها نبوده ، چه بسا برای حضرت شما و همطريقان ديرين من بسی نامتحمل باشد و برمن سخت بگيرند که : تو کی هستی که برای ولی فقيه ما تعيين تکليف می کنی و اساسا چرا می پرسی : چرا ؟

عزيز ما ، درهمه اين سالها ، من نديدم يا نشنيدم که شما ، درمقام شخص اول اين کشورپرمخاطره و پرآوازه ، يک بار ، حتی يک بار ، مسئوليت يک خطا و خبط و عقب ماندگی و درجا زدن را شخصا بپذيريد . اميد دارم بسيار بوده باشد اما من که يکی از آحاد اين مردمم ، شخصا نديده يا نشنيده ام .

هميشه درمقام نقد ، جانب مردم را گرفته ايد و حتی به مسئولين پرخاش کرده ايد ، اما نبوده که به مردم بفرماييد : ای مردم ، تا اينجای عقب ماندگی های کشور متعلق به ديگران است و اين مختصر متعلق به خطاهای انسانی من رهبر است . هميشه خود را برکنار از آسيب ها ديده ايد و همراه و همصدا با مردم ، بر مسئولين و مجريان برافروخته ايد که : چرا فقر و فساد و تبعيض ؟ چرا بدکاری ؟ چرا بی برنامگی ؟ چرا عقب ماندگی ؟ چرا بی کياستی و بی مديرتی و بی خردی ؟

وحال آنکه شايد پسنديده اين بود به همان روحانيان منصوب خودتان نيزمی نگريستيد و خرابکاری و نقش احتمالی آنان را در اين چراهای تمام نشدنی رصد می فرموديد . باز به عنوان نمونه ، به امام جمعه بندرعباس که مثل امام جمعه تهران – آقای سيداحمد خاتمی – وامام جمعه مشهد – آقای علم الهدی ، چهره ای عبوس و زبانی تلخ دارد اشاره می کنم که به زور ، بله به زور زمينی از دانشگاه علوم پزشکی را برای ساخت مصلای بندرعباس تصاحب کرد و آنگاه که رييس اين دانشگاه اعتراض کرد که : اين يک تصاحب است ، اينجا بايد دانشگاه می شد ، اين غيرشرعی است ، از تريبون نمازجمعه پرخاش می کند : تو برو آمپولت را بزن . ما خودمان شرعی وغيرشرعی بودنش را حل می کنيم .

پدرگرامی

هرکجا از سخن من دل آزرده شديد ، با يادآوری اين نکته خود را مجاب کنيد که گوينده اين سخنان ، کسی است که دوست بودنش نه برهمگان ، که برخود شما ثابت است . پس ، سخن دوست را بايد تاب آورد و از او نرنجيد . شايد برخی از دوستان من بگويند : ای منافق بريده ، اگر سخنی هم با رهبر داشته ای و داری ، آن را خصوصی برای خود ايشان می فرستادی . نه اين که آن را دربوق کنی و جار بزنی . که می گويم : هرآنچه من با استناد به آنها سخن می گويم ، ازواضحات وامور آشکار کشورمان است . من مسئله ای محرمانه را که برملا نکرده ام . درضمن ، تاثير و بردی که يک نامه آشکار دارد ، هرگز يک نوشته محرمانه ندارد . وباز اين که : روح اين نوشته ، نه از جانب يک دشمن تابلودار و منافق درکمين ، که خيرخواهی کسی است که هنوز چشم به اصلاح امور دارد و همان مدينه فاضله را از جانب اين نظام طالب است .

يک اشتباه ديگر نيزمرتکب شديم . هم ما هم شما . شايد اين اشتباه به دليل انباشت معارف شيعی دردرون تک تک ما صورت پذيرفت . و شايد از اين جهت که از انقلابی که کرده بوديم زيادی خرسند بوديم و اجرش راهم فورا به حساب خودمان واريز کرديم و بلافاصله هم دريافتش کرديم . اجراين که ما و انقلابمان ، ادامه خواست و تمايل پيامبراعظم (ص) و ائمه معصومين(ع) است . که يعنی رهبران ما همانانند و جانشينان همانان و مردم هم لابد مردم و مخاطبين همانان .

اين مهم را مرتب از سخنان شما و ساير مسئولان نيوشيديم و پذيرفتيم که می توانيم تاريخ اين روزگارخود را با تاريخ دوران امام علی و امام حسين (ع) مشابهت دهيم . و اصلا دراين مشابهت سازی به سراغ سايرامامان نرفتيم . مثلا امام باقر و امام صادق و امام رضا و امام جواد(ع) . شايد بيشتر به اين دليل که ازميان همه امامان ، امام علی (ع) فرصت حکومت يافته بود و کربلای امام حسين هم بيشتربا درون ما همراهی داشت . و مثلا به سيره و نحوه مدارای شخص پيامبراکرم (ص) با مخالفين هيچ توجهی نکرديم . و حتی نحوه مدارای حضرت علی با مخالفينشان . خودمان دراين وسط يک فرمولی برای جمهوری اسلامی خلق کرديم که هر سمتش را بشود به امامی مربوط کرد . شعار : مااهل کوفه نيستيم علی تنها بماند ، ياشعار : خامنه ای خمينی ديگر است ، ولايتش ولايت حيدراست ، و شعارهايی از اين دست ، محصول اين نگرش تطبيقی است .

آنقدر در تشبيه و تطبيق انقلاب و حادثه های آن ، با حکومت حضرت اميروحادثه های آن افراط ورزيديم که خودمان درتحليل هر ماجرای انقلاب ، حتی مراودات اجتماعی اش ، با شتاب ، حضرت شما را درجايگاه حضرت اميرمی نشانديم و دوستان ومخالفين شما و نظام را با دوستان و مخالفين حضرت امير می سنجيديم .

اين افراط ، کار را به جاهای باريک کشاند . به جايی که مثلا خود شما بحث مفصلی از نقش خواص و عوام را درظهور ماجرای کربلا به ميان آورديد و عبرت تاريخ را به دوستان و دشمنان هشدار داديد . غافل از اين نکته که : اين عبرت تاريخی ، از همان ابتدا ، فرضيه ای تثبيت شده با خود داشت و نيازی به اثبات نداشت . اين که دراين عبرت : حسين ، ما هستيم ،و انقلاب می تواند با خيانت خواص و پيروی عوام ، به کربلايی درجهت حذف حسين ومرام حسين که ماهستيم منجر شود .

وباز غافل از اين که ما تنها به يک دليل وشرط ، وتنها به يک دليل وشرط می توانستيم خود را و نظام و مسئولين نظام را با علی و اولاد او ، و نظاممان را با ولايت و حکومت آنان بسنجيم که : شيوه مردمداری و حکومت ما ، و رفتار شخصی ما ، همانند آنان باشد يا متاثراز آنان .

نمی شود که ما دربسياری از امور مخالف آنان رفتار کنيم اما همچنان جايگاه آنان را برای خود بلوکه کنيم و به هرمخالفی و منتقدی بگوييم : حواست باشد که چه کسی و چه نظام و حکومتی را داری نقد می کنی .

وقتی امام علی ، مرگ را بر خود و ياران خود روا می داند آنگاه که خبر ربوده شدن يک خلخال از پای يک زن يهودی را می شنود ، چگونه است که علی دوستان امروز ما ، از شنيدن خبر کشته شدن مردم ، بله ، مردم ، به دست عوامل حکومت ، مرگ را از خدا تقاضا نمی کنند ؟ ما اگر از خبرتجاوز به يک دختر ، مثل علی گريبان چاک زديم و زمين وزمان را متوجه اين رفتار شوم خودی ها کرديم ، می توانيم از خواص و عوام انتظار مشابهت رفتاری داشته باشيم . يا اگر مثل علی ، دست منتسبين خود را از بيت المال کوتاه کرديم – وحال آنکه درکشور ما اين مسئله بيشتربه يک شوخی می ماند – می توانستيم به مردم بگوييم : ما نيزعلوی هستيم .

می دانم که باهرسخن اين فرزندتان ، از او نا اميدتر و نا اميدتر می شويد . اما سخن فرزند با پدر ، هيچگاه به تلخی و گزندگی سخن يک فرد فحاش و معاند نيست . در سخن يک معاند ، هيچ مفری از اميد نيست اما درسخن اين فرزندتان هنوز اميد هست . خواهم گفت :

حضرت شما ، دراين سالهای رهبری ، آنقدر که به دشمن و دشمن ستيزی بها داديد ، به دوست و دوستی و دوستيابی بها نداديد . شايد از اين باب که باران دشمنی های پی درپی و فراوانی که برسراين نظام می باريد ، عمده نگرانی شما را بدانسو گسيل نمود . و شما و ما ، بيش از آن که به دوست متمايل شويم ، دشمن را درمدار توجه خود قرار داديم . و دراين گردونه دشمن شناسی ، از شناسايی دوست غفلت ورزيديم . و حيف که باز دراين گردونه غفلت ، مرتب با تحريکات و تحرکات و شيوه های مختص به خود ، از شمار دوستان خود کاستيم و برشمار دشمنانمان افزوديم .

يک مثال ديگر : اگر سخنان شما پيش از اين ، نگران دشمن بود ، درنماز جمعه همين هفته گذشته ، ديديم که سخنان شما نگران رفتار بخشی از مردم ، بله : مردم است . واين ، همان دستاوردی است که دراين سی سالگی انقلاب ، ما بدان دست يافته ايم . يعنی سابقا ما برای دشمن خط ونشان می کشيديم ، حالا کارمان بجايی رسيده است که بايد برای بخشی از مردم خودمان خط ونشان بکشيم . قبول می فرماييد که اين روند معکوس ، کاررا بجايی می رساند که درفردای اين نظام ، جز دشمن ، مردمی درکار نباشد .

اردوغان ، چندی پيش وارد مجلس ترکيه شد و با شادمانی گفت : دراين بحران اقتصادی ، کمک از غيب رسيد . شادمانی اش به طلاهای انتقالی ازايران اشاره داشت که درترکيه بارانداخته بود و صاحبی نيز نداشت . هنوز که هنوز است نه فردی ادعای مالکيت آن طلاها را داشته است و نه کشور مبدا که جمهوری اسلامی ايران باشد . اين خبرو اين خنده کنايه آميز اردوغان ، مدتها دستمايه رسانه های ترکيه و جهان بود .

من از اين مثال اين بهره را می برم که ما به دست خود ، بسياری از فرصت ها را مفت از دست داده ايم و برای ديگران فرصت مفت فراهم آورده ايم . ما می توانستيم امروز دوستان فهيم و فراوانی داشته باشيم که ما را درعبوراز بحرانهای درکمين ياری دهند اما اغلب آنان را به شيوه ای و تهمتی و رنجی و آسيبی و خراش عاطفی ای از خود رانده ايم و ناخواسته به صف ناراضيان پيوندشان داده ايم .

اکنون به جامعه ای و کشوری ونظامی دست يافته ايم که بجز استقلال سياسی ، درساير حوزه ها سخت گرفتاراست . رشوه و ريا و رابطه و خاصه پروری و اعتياد و بيماری مصرف و بيماری توليد و بيماری اجتماعی و بيماری فرهنگی و بيماری انتظامی گريبانمان را گرفته . شما با نوشته های من آشناييد . من از ديرباز برسراين امهات آوار بوده ام و هشدار داده ام . بارها گفته ونوشته ام که خدای متعال هرگز رعايت شهدا و زحمت های ما در برپايی اين انقلاب را نخواهد کرد و به راحتی آب خوردن ممکن است با پشت کردن به سنت های الهی فروبپاشيم و از گردونه توجه عالم و خدای عالم به دور افتيم .

پدرگرامی

اگر سی سال پيش از شما و ما می پرسيدند : برای چه می خواهيد انقلاب کنيد ؟ پاسخ می داديم : برای اين که مستقل شويم . برای اين که به سرافرازی اقتصادی و علمی و انسانی و قضايی دست يابيم . برای اين که مردمان دنيا بيايند و خوب بودن و خوب شدن را از ما بياموزند . برای اين که می خواهيم انسان را درکمال انسانيت خود به نمايش بگذاريم . و از اين حرفها .

خوب ، ما برای رسيدن به اين همه خوبی ، زحمت کشيديم و جنگيديم و جوانان و عاطفه های بسياری را از دست داديم . امروز لااقل بايد به بخشی از آنها رسيده باشيم . تماشای دورنما که نه ، يک نمای نزديک از کشورمان و آسيب های اجتماعی و اقتصادی و قضايی و فرهنگی اش ، و مسئولينی که به راحتی نوشيدن يک شربت گوارا دروغ می گويند ، و البته يک استقلال سياسی آشفته – که آمريکا را وانهاده ايم و به دام روسيه و چين افتاده ايم – و دستيابی علمی هسته ای – که اگر زمان شاه بود چه بسا به بيش از اين دست می يافتيم (نيروگاه هسته ای بوشهرو …) – و کوهی از آزمون و خطاهای انباشته شده و دانشگاههای از دست رفته و مردم پريشان و غمزده ، به ما می گويد که ما نه تنها در رسيدن به آن آرمانهای طلايی شيعی موفق نبوده ايم ، بلکه از دستيابی به مقدمات يک نهضت انسانی نيز عاجز مانده ايم .

می دانم که واگويه کردن اين آسيب ها ، روان شما را می آزارد . اين را از زبان شما بسيار شنيده ام . باور کنيد مردم ما با همه اين غفلت ها و ناکامی ها و عقب ماندگی ها کنار آمده بودند و می خواستند با شما و به رهبری شما سنگ های پيش پای نظام را بردارند . بهمين دليل با شکوهی مثل زدنی درانتخابات اخير شرکت کردند . آنان شرکت نکردند که جامعه را به آشوب بکشند . و يا جامعه را به عقب تر بازگردانند . مسلما تصويرشان از آينده ، تصويری درخشان از جمهوری اسلامی ايران بوده است . هنوز هم هست .

همه ما و همه مردم ، از اين انتخابات اخير چشم اندازی پراز خيرو خوبی آرزو داشتيم . فکر می کرديم اگر نونهال انقلاب در يک يا دوسالگی اش آداب معاشرت نمی دانست و با ترشرويی انس بيشتری داشت ، درسی سالگی اش می داند مردم يعنی چه و نحوه معاشرت با مردم يعنی چه . فکر می کرديم اين حداقل رشد را يافته است .

حوادث بعد از انتخابات ، همه معادلات فکری و انسانی ما را بهم زد . رفتاری که تحت امرحضرتعالی بامردم شد ، رفتار همشان و همطراز زحمت و فهم و همراهی مردم نبود . مردم اگر انتظار داشتند اين رفتار را از ماموران خود سر نظام ببينند ، درعوض ، انتظار اين راهم داشتند که رهبرشان ، بلافاصله به رسم علی علی های مکررش ، همچون علی به مددشان بيايد و دادشان بستاند . نه اين که مرتب روح و رفتار وحشيانه ماموران را تاييد کند و به مردم معترض خودش ، همسنگ اغتشاشگران و براندازان نگاه کند .

به اين سخن امام جمعه منصوب خود درمشهد – آقای علم الهدی – توجه کنيد که درهمين نماز جمعه اخير افاضه فرموده اند : …. ابن ملجم ها نمی توانند در کشورعلی (ع) به دنبال سياست باشند . بعضی از جريان های سياسی که ادعا دارند : نخبگان بايد وارد سياست شوند ، بدانند که اگر ولايت پذير نباشند ولايت ستيزند و ولايت ستيز يعنی ابن ملجم !

اين سخن پوک و مفت و بی خاصيت از آن روی توسط اين روحانی کم سواد زده می شود که نعل بالنعل حکومت فعلی را حکومت علی می داند و فعالان سياسی را ابن ملجم . و دراين تحليل پوک ، اصلا هم به اين اشاره نمی کند که چرا وبه چه دليلی يک رييس جمهور قبل از انتخابات برای يک امام جمعه ، يک ميليارد تومان پول می فرستد . و به اين نيز نمی انديشد که يک چنين فرمولهايی که ما در نظاممان خلق کرده ايم ، ممکن است فرسنگها از رويه علی و اولاد علی دور باشد و حتی در مدار تنفرآنان نيز جای داشته باشد .

اگربگويم يکی از آسيب هايی که شما خورده ايد از ناحيه همين مبلغين کم خردی است که به اسم جانبداری از شما ، وبا رفتار غيراسلامی و غيرانسانی شان ، متاسفانه بذرنفرت از شما را دربين مردم افشاندند ، از فرزند خود خواهيد رنجيد ؟ اگر نمی رنجيد بايد بگويم که حضرت شما درمقام فرماندهی کل قوا ، درحوادث بعد از انتخابات ، با مردم خود ، خوب رفتار نکرديد . ماموران شما ، به سمت مردم تيراندازی کردند و آنان را کشتند و زدند و اموالشان را سوختند وتخريب کردند . متاسفانه سهم شما دراين حوادث قابل اغماض نيست . بخصوص که بعد ها مکرر فرموديد اهل مجامله نيستيد و از مواضع خود عدول نمی کنيد . ما بدنبال همان حنجره خشماگينی بوديم که برسرآمريکا فرياد می زد ، که چه بکند؟ که وارد ميدان شود واز مرگ و خلخال و زن يهودی که نه ، کشته شدن زنان و مردان مسلمان خودش بگويد . نه اين که بدون دلجويی از مردم زخم خورده ، آنان را به تکرار همان رويه های خونين هشدار دهد .

من شما را به يک سخن ديرين خودتان ارجاع می دهم . پيش از آن بگويم : من خود شخصا نوشته هايی دارم که امروز از مراجعه به آنها شرم می کنم . اما نوشته های بسياری نيز دارم که هرچه زمان می گذرد ، برنورانيت محتوايی آنها افزوده می شود . خوشبختانه اين سخن شما نيز اينگونه است که هرچه زمان بگذرد برنورانيت آن افزوده می شود :

"….مردم اگر متوجه باشند و هوشيار باشند اگر نشانه های کبروغرور وخودخواهی را درزمامداران فورا ببينند و بشناسند و خيرخواهانه اعتراض کنند و اگر احساس کردند که زمامدار درصدد رفع اين بيماری نيست درمقابل او تعرض کنند ، يقينا آن بيماری علاج خواهد کرد . .." اين سخنان شخص شما ست در سال ۱۳۶۳ . می بينيد درآن سالهای دور انقلاب ، چه سخن نورانی ای از زبان شما جاری شده است ؟ سخنی که هرچه می گذرد ما بدان نياز مفرطی احساس می کنيم . سخنی که در گردونه عمل ، مطلقا به آن مراجعه نشد .

شما درآن سالها ، مسئوليت چندانی نداشتيد اما در اين سالهای رهبری ، کدام مسئوليت است که بدون تاييد شما مقبوليت داشته باشد ؟ و چرا اين سخن ، به جان جامعه درنيفتاد ؟ و چرا جامعه از نورانيت آن بهره مند نشد ؟ پاسخم را خود می دانم : درقرآن نيز سراسرنورهست اما آيا به چه ميزان در طريقت ما سهم دارد ؟ درباره همان سخنان ديرين شما ، بگويم که ما هرگز شخص شما را به آن آفات مورد اشاره متهم نمی کنيم اما شما هم درخيرخواهی ما شک نکنيد .

يادم هست که برای تلويزيون ، مجموعه ای می ساختم به اسم " حماسه خمينی" . وناگزير بايد همه آرشيو تصويری ملاقات های مردم با حضرت امام را مرور می کردم . خودم اين مجموعه را طراحی کرده بودم . بسيارنيز خوب بود و تاثيرگزار . دريکی از نوارها به ملاقات امام عزيزمان برخوردم با اهالی گنبد . اگر اشتباه نکرده باشم . زمان اين ملاقات هم مربوط می شود به سال های ۶۰-۶۱ . يعنی چند سال پس از پيروزی انقلاب ؟ دراين ملاقات که مکتوب آن درصحيفه نورهم هست ، امام عزيز رسما از مردم ، به دليل اين که نتوانسته اند با برپايی اين نظام به وعده های خود عمل کنند ، عذرخواهی می کنند . اين سخنان درشلوغی آن سالها گم شد و کسی از مسئولين به آن مراجعه نکرد .

من می خواهم دراين بخش از نامه ام شما را "مالک اشتر" خطاب کنم . تجسم اين که شما دربرابر حضرت علی ايستاده ايد و ايشان شما را مالک اشترخود خطاب می کنند چقدر شورانگيزاست ؟ حضرت ، نامه خود را که قرار است والی و حاکم مصر شويد به دست شما می دهند . به راه می افتيد . درگوشه ای خلوت ، نامه را می گشاييد و آن را با دقت مطالعه می کنيد :

"……. اگر مردم برتو به ستمگری گمان بردند ، عذرخود را علنا با آنان درميان بگذار . وبا اين عذرخواهی ، از بدگمانی مردم کم کن . اگر چنين کردی ، خود را به عدالت پرورانده ای و با مردم مدارا کرده ای . دليل و عذری که می آوری ، باعث می شود تو به مقصود خودت برسی و مردم هم به حق خودشان دست پيدا کنند …"

مردم ما هنوز اقتدار نظام را طالبند و هيچ گزندی را بر جمال او برنمی تابند . اين عذرخواهی شما می تواند آتش خشم مردم را سرد کند . به آنان اميد بدهد . آب رفته را به جوی باز گرداند . اما اگر اين نشود ، و همانگونه که درنماز جمعه اخير فرموديد ، کار به تنگناهای انتظامی بکشد ، ما رفته رفته ، اين باقيمانده مردم را نيز از دست خواهيم داد . و شما نيک تراز همه ما می دانيد : نظامی که مردم نداشته باشد ، چه دارد ؟ والسلام .

8888888888888888888

سید حسن خمینی و جمعی از اعضای بیت حضرت امام سحرگاه امروز در منزل دكتر بهشتی با وي ديدار كردند        

امروز: در پی آزادی دکتر بهشتی جمعی از اعضای بیت حضرت امام(ره) سحرگاه امروز به دیدار ایشان در منزل وی رفتند .
به گزارش سايت كلمه، در این دیدار حجت الاسلام والمسلمین سید حسن خمینی ، مادر گرامیشان «همسر بزرگوار یادگار امام» و سید علی آقای خمینی نیز حضور داشتند.
بیت حضرت امام(ره) فریضه نماز صبح را نیز در منزل دکتر بهشتی به جا آوردند.
دکتر سید علیرضا بهشتی فرزند شهید آیت الله بهشتی و مشاورارشد میرحسین موسوی نیمه شب گذشته پس از 5 روز بازداشت با قرار وثیقه ! آزاد شد.

888888888888888888

 عزت‌الله سحابی:حذف جریان اصلاحات ممکن نیست                                            

امروز: رئيس شوراي فعالان ملي -مذهبي تاكيد كرد: اگر برای حذف جریان اصلاحات تلاش شود مملکت روز به روز به عقب می‌رود و به منافع ملی ضربه وارد می‌شود.
عزت‌الله سحابی در پاسخ به سوال خبرنگار ايلنا در مورد امکان حذف جریان اصلاح طلب از صحنه سیاسی کشور، با بیان اینکه چنین اقدامی ممکن نیست ،اظهار داشت: برخی جریان اصلاح طلب پس از انتخابات جایگاه بیشتری نیز در میان مردم یافته است و از سوی دیگر کسی حق چنین حذفی را ندارد، زیرا همه حق حضوردر عرصه سیاسی را دارند.

وي با تاكيد بر اينكه حذف جریان اصلاحات ممکن نیست، تصريح كرد: اصلاحات در اعماق جامعه نفوذ کرده است و امروز می‌بینیم که حتی جوانانی که تا 6 ماه پیش سیاسی نبودند هم اکنون وارد مباحث سیاسی شده و از قانون اساسی و حقوق شهروندی آگاه شده‌اند و لذا طرفداران حذف اصلاح طلبان عرض خود می‌برند و زحمت ما می‌دارند.

رئيس شوراي فعالان ملي -مذهبي با بیان اینکه دادگاه متهمان حوادث اخیر نیز احتمالا به محکوم کردن و غیر رسمی اعلام کردن برخی احزاب شاخص اصلاح طلب خواهد انجامید ، تصریح کرد: مهم پذيرش اين احكام در جامعه است كه فكر نمي‌كنم چنين اتفاقي بيفتد و آنچه که تاکنون دیده‌ایم این است که در طبقات مختلف فقط بخش اندکی از افراد هستند که روند دادگاه‌ها را پذیرفته‌اند .

سحابی در پايان تاكيد كرد :اگر برای حذف جریان اصلاحات تلاش شود مملکت روز به روز به عقب می‌رود و به منافع ملی ضربه وارد می‌شود زیرا مردم در پی این کشمکش‌ها با دولت همکاری نخواهند کرد واگر دستگاه اجرایی کشور هر برنامه‌ای هم داشته باشد اجرایی نمی‌شود.

88888888888888888888

اظهارات جدید مشائی در حوزه علوم دینی

اسفندیار رحیم مشائی گفت: «نمی خواهم فلسفی صحبت کنم، ذوقی می گویم. خداوند به انسان بدهکار نبود که او را آفرید. ظاهرا خداوند به خودش بدهکار بود که انسان را آفرید. دلش خواست شناخته شود. یک کسی را باید خلق می کرد که بتواند بشناسد. انسان اهمیتش به همین علم است.»

رئیس دفتر رئیس جمهوری در معارفه وزیر جدید علوم و با حضور شخصیت های کشوری و اساتید دانشگاهها، سخنانی مبهم و بعضا نادرست در حوزه علوم دینی بویژه خلقت، رابطه انسان با خدا و … مطرح کرد که خبرگزاری مهر متن دقیق بخش هایی از آن را جهت اطلاع منتشر می کند. 

اسفندیار رحیم مشائی سه شنبه شب در مراسم تودیع محمد مهدی زاهدی و معارفه کامران دانشجو وزرای علوم دولتهای نهم و دهم در دانشگاه شهید بهشتی و در بخشی از سخنانش با اشاره به اینکه علم از جنس نور است، در سخنانی قابل تامل گفت: «نمی خواهم فلسفی صحبت کنم، ذوقی می گویم. خداوند به انسان بدهکار نبود که او را آفرید. ظاهرا خداوند به خودش بدهکار بود که انسان را آفرید. دلش خواست شناخته شود. یک کسی را باید خلق می کرد که بتواند بشناسد. انسان اهمیتش به همین علم است. اگر علم را برداریم انسان حذف می شود. انسان را که حذف کنیم، دیگر نیازی به حذف خدا نیست، زیرا خدا دیگر خودش حذف شده است.»

مشاور رئیس جمهور، در بخش دیگری از سخنانش در تاکید مجدد بر علم، گفت: «امام عصر (عج) پیامبر نیست که کسی از او معجزه بطلبد. قبول. اما اگر کسی امروز بیاید برای ایفای ماموریت تاریخی خود که هزار و چند صد سال از بروز و ظهور او گذشته است، آیا بشریت از او سند و مدرکی نخواهد خواست؟! حتما خواهد خواست. فکر کرده ام که اگر امام عصر امروز، فردا، 10 سال دیگر، صد سال دیگر یا … بیاید آیا بشریت از او حجت طلب نخواهد کرد؟ بعید است که طلب نکند. اما آن حجت چیست؟ فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که اگر بشریت از او حجتی طلب کند، "دانش" طلب خواهد کرد.»

وی در ادامه گفت: «بشر برای اثبات حجیت و سندیت نسبت به ادعای امام عصر (عج) از او دانش طلب خواهد کرد(!) دانش 27 واحد است. دو واحد تا زمان او است. معادله رشد دانش هم اهل ریاضیات می دانند که خطی نیست و دانش هر چه هست مربوط به اواخر است یعنی فقط کافی است آن حضرت یک واحد علم را عرضه کند که آن یک واحد علم به هیچ وجه قابل مقایسه با تمام ظرفیتهای علمی تاریخ بشریت نیست.»

888888888888888888

حزب اعتماد ملی اعلام کرد:

«ظرفیت‌های نظام کم شده است»

حزب اعتماد ملی در نامه‌ای به صادق لاریجانی رئیس قوه قضائیه، حوادث رخ داده پس از انتخابات در ایران را نشانه «کم شدن» ظرفیت جمهوری اسلامی در برابر «نقد‌ها» به منظور «اصلاح امور» ارزیابی کرد.

این حزب در نامه خود نوشته است: «بی‌درایتی‌ها و بی‌کفایتی‌های بی‌شمار» مسئولین اجرایی و نظارتی و قضایی، روز به روز فضای جامعه ایران را «ملتهب‌تر» می‌کند.

حزب اعتماد ملی، تداوم این سیاست «تندروانه و بی‌مطالعه» را خارج از «چارچوب عقل، شرع، قانون و ادب اسلامی» دانسته است.

آن‌طور که در بخش دیگری از این نامه آمده، تصمیم‌های «غیر حقوقی و غیر قضایی» در ایران، در سال‌های اخیر، رفته‌رفته به یک سیاست مستمر در عرصه تصمیمات کشور تبدیل شده که این امر موجب نگرانی است.

روزنامه و دفتر حزب اعتماد ملی در هفته‌‌های اخیر با دستور مقام‌های قضائی توقیف و پلمب شد.

دفتر مهدی کروبی دبیرکل این حزب نیز هفته گذشته با حکم دادستانی تهران پلمب و اسناد و مدارک آن به مکان نامعلومی منتقل شده است.

حزب اعتماد ملی از آقای لاریجانی سئوال کرده که «مهر و موم دفتر حزب رسمی، فعال و قانونی اعتمادملی، با کدامین مصلحت‌سنجی در مسیر تندروی و عمل بدون اندیشه قرار گرفته است؟»

این حزب اعلام کرده است که این اقدام نشان از یک «بی‌توجهی آشکار» به حقوق اساسی مردم و آزادی‌های مصرح در قانون اساسی دارد.

در نامه حزب اعتماد ملی آمده که «بستن فضای سیاسی و توقیف روزنامه‌ها و احزاب فعال سیاسی، بیش از آنکه به ضرر مردم باشد، به زیان نظام سیاسی مستقر است.»

این حزب از لاریجانی خواسته است که تا دیر نشده، به جای «بستن فضای سیاسی و برای احزاب و روزنامه‌ها، نسبت به رفع مضایق» اقدام کند.

مهدی کروبی در روز‌های اخیر به خاطر افشای گزارش‌هایی مبنی بر تجاوز جنسی به برخی بازداشتی‌های حوادث اخیر، از سوی محافظه‌کاران تحت فشار قرار گرفته است.

او گفته که تسلیم این فشار‌ها نخواهد شد و در صورتی که مصلحت بداند، جزئیات بیشتری از این گزارش‌ها را فاش خواهد کرد.

آقای کروبی دبیر کل حزب اعتماد ملی و یکی از نامزد‌های دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری است که به نتایج این انتخابات اعتراض داشته و خواستار ابطال آن بود؛ درخواستی که به آن ترتیب اثر داده نشد.

زمامه