اماراتی ها مدعی اند که سبق تصرف آنها بر این جزایر دلیل مالکیت آنها به شمار می رود. البته، این ادعا، قابل نقد و رد است( به ویژه آن که عمر امارات به این حد هم قد نمی دهد) ولی به فرض آنکه – تاکید می کنم به فرض آنکه- چنین سبق تصرفی واقعا وجود داشته باشد، آیا چنین سابقه ای می تواند دلیل مالکیت باشد؟
جزایر سه گانه (ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ) موضوعی است که اعضای شورای همکاری خلیج فارس، همنوا با امارات متحده عربی، بار دیگر بدان پرداختند و آنها را جزئی از خاک امارات دانستند.
نگارنده این سطور، مورخ نیست و همچنین در مسند قضا هم قرار ندارد که درباره اختلاف ارضی 2 کشور ایران و امارات سخن بگوید.
با این حال، یک نکته قابل توجه در این میان وجود دارد که به نظر می رسد برخی دوستان منطقه ای توجه چندانی بدان ندارند.
اماراتی ها مدعی اند که سبق تصرف آنها بر این جزایر دلیل مالکیت آنها به شمار می رود. البته، این ادعا، قابل نقد و رد است( به ویژه آن که عمر امارات به این حد هم قد نمی دهد) ولی به فرض آنکه – تاکید می کنم به فرض آنکه- چنین سبق تصرفی واقعا وجود داشته باشد، آیا چنین سابقه ای می تواند دلیل مالکیت باشد؟
برخی ها در امارت، اصرار دارند که جواب این سوال "مثبت" باشد تا از رهگذر آن بتوانند مالکیت کشورشان را بر جزایر سه گانه به اثبات برسانند.
این در حالی است که اگر اثبات مالکیت صرفا با سبق تصرف ممکن باشد، (آنطور که برخی مدعی اند) آنگاه ایران می تواند به استناد مدارک انکارناپذیر تاریخی، مدعی مالکیت تمام کشورهای جنوب خلیج فارس، عراق، ترکیه، سوریه، بخشی از مصر و عربستان، قسمت هایی از آسیای میانه از جمله جمهوری آذربایجان و ارمنستان و تاجیکستان و نیز افغانستان، پاکستان و هند باشد زیرا در گذشته های تاریخی این سرزمین ها، بخشی از امپراتوری بزرگ ایران بوده اند.
اما واقعیت این است که دوران این قبیل سخنان دیرزمانی است که سپری شده و ملت های پیشرو بیش از آنکه در دل گرو گذشته ها داشته باشند، حال حاضر را درمی یابند و بر مبنای امروز، برای فرداهای خود اندیشه می کنند.
از این رو، به همسایگان خود در جنوب خلیج فارس دوستانه توصیه می کنیم از حال و هوای گذشته ها به ویژه گذشته های جعلی خارج شوند و بدانند که اگر بخواهند بازی را از قاعده خارج کنند، آنچه پیش خواهد آمد، خرسندی هیچکدام از ساکنان اصیل دورتادور خلیج فارس را باعث نخواهد شد… و البته عاقلان را اشارتی کافیست!
نگارنده این سطور، مورخ نیست و همچنین در مسند قضا هم قرار ندارد که درباره اختلاف ارضی 2 کشور ایران و امارات سخن بگوید.
با این حال، یک نکته قابل توجه در این میان وجود دارد که به نظر می رسد برخی دوستان منطقه ای توجه چندانی بدان ندارند.
اماراتی ها مدعی اند که سبق تصرف آنها بر این جزایر دلیل مالکیت آنها به شمار می رود. البته، این ادعا، قابل نقد و رد است( به ویژه آن که عمر امارات به این حد هم قد نمی دهد) ولی به فرض آنکه – تاکید می کنم به فرض آنکه- چنین سبق تصرفی واقعا وجود داشته باشد، آیا چنین سابقه ای می تواند دلیل مالکیت باشد؟
برخی ها در امارت، اصرار دارند که جواب این سوال "مثبت" باشد تا از رهگذر آن بتوانند مالکیت کشورشان را بر جزایر سه گانه به اثبات برسانند.
این در حالی است که اگر اثبات مالکیت صرفا با سبق تصرف ممکن باشد، (آنطور که برخی مدعی اند) آنگاه ایران می تواند به استناد مدارک انکارناپذیر تاریخی، مدعی مالکیت تمام کشورهای جنوب خلیج فارس، عراق، ترکیه، سوریه، بخشی از مصر و عربستان، قسمت هایی از آسیای میانه از جمله جمهوری آذربایجان و ارمنستان و تاجیکستان و نیز افغانستان، پاکستان و هند باشد زیرا در گذشته های تاریخی این سرزمین ها، بخشی از امپراتوری بزرگ ایران بوده اند.
اما واقعیت این است که دوران این قبیل سخنان دیرزمانی است که سپری شده و ملت های پیشرو بیش از آنکه در دل گرو گذشته ها داشته باشند، حال حاضر را درمی یابند و بر مبنای امروز، برای فرداهای خود اندیشه می کنند.
از این رو، به همسایگان خود در جنوب خلیج فارس دوستانه توصیه می کنیم از حال و هوای گذشته ها به ویژه گذشته های جعلی خارج شوند و بدانند که اگر بخواهند بازی را از قاعده خارج کنند، آنچه پیش خواهد آمد، خرسندی هیچکدام از ساکنان اصیل دورتادور خلیج فارس را باعث نخواهد شد… و البته عاقلان را اشارتی کافیست!
مصطفی بدرالسادات
منبع: سایت عربی عصرایران