مجلس صبح یکشنبه ۲۸-۱۲-۹۰ (اصل در خلقت شادی است-خانم‌ها)

بسم الله الرحمن الرحیم

فقط خانواده استوار،مرحوم استوار یادم هست،اسامی دیگر را یادم نیست،عید اولشان است.عید اول یعنی اولین عیدی که بعد از فوت یکی از بستگانشان داشتند،این رسمِ عید اول که متداول شده است، معمولاً اینطور رسوم بر حسب نیت اکثریت مردم و بخصوص همان خانواده ایجاد می شود و خُب یک حکمتی دارد یعنی از حکمت بالاتر خالق حکمت، این همان است یعنی چون مصلحت جامعه ایجاب می کند، این رسم ایجاد می شود.به این معنی که وقتی عید می آید از طرفی همه مردم جشن گرفتند، چون همه که عید اولشان نیست مگر اینکه جنگ باشد ،که انشاالله خدای نکرده از ما دور است، هر چه هم با سمبه بخواهیم جنگ ایجاد بشود، ایجاد نمی شود.به هر جهت در غیر این صورت همه ی مردم ،اکثریت مردم جشن و عید دارند و از طرفی دلشان نمی خواهد که چند نفر که در شهرشان عزادار هستند ،آنها متأثر شوند.بین این دو گروه رسم بر عید اول شده است. خالق زمین و زمان، خالق عید و عزا ،هر دو گفته است که این روز را معزز بدارید. خالق همه ی اینها به ما می گوید که آخرین مراسمی که دارید و عزای واقعی است-البته عزای ظاهری را هم ما درست می کنیم – نیتش را هم دارید انجام بدهید و به برکت این عید دیگر برگردید. که خودِ این به ما،راه یاد می دهد.می گوید اساس خلقت بر عید و جشن و تحرک است. وقتی موجبات جشن و تحرک هست، باید رکود و استراحت کنار گذاشته شود،استراحت به معنای بیکاری، نه به معنای رفع خستگی.این یک درسی است که از این مراسم می گیریم.درس دیگر این مراسم برای هم آنهایی که عید اولشان است و هم برای دیگران راحتی است.دیگران می خواهند که به آنها چه بگویند؟!بگویند که تسلیت می گوییم،خُب این معنی ندارد. تبریک عید بگویند ؟!شاید یک مقدار بدشان بیاید.میگویند ما عید نمی گیریم، به مناسبت سال اولتان به دیدن شما می آییم.خُب این همان عیدی می شود. مراسم عید و شادی و تحرک برای مسلمین بر آرامش و سکون مقدم است.این درس و هر درسی از هر واقعه ای خُب در همه جا باید به درد ما بخورد. ، البته جامعه اسلامی گرچه هیچ کدام از ما مسلمان واقعی نیستیم.مسلمان واقعی یعنی خود پیغمبر(ص). حالا خودش دستش را گرفته علی(ع) هم هست این دو نفر مسلمان واقعی هستند ،ولی خُب عبارت، «أحب المؤمنین و لست منهم». مؤمنین را دوست دارم ولی خودم نه! متاسفانه اینطوری نیستم ، همه جامعه به این مسأله اقرار دارند در چنین جامعه ای که عمق اعتقادشان این است که اراده ی خداوند مافوق همه اراده هاست گرچه در عمل به آن شکل رفتار نمی کنند، همین که عمق ضمیرشان آن اعتقاد هست خداوند قبول می کند. جسارت نباشد من از طرف خداوند قبول می کنم ،نه! من از فرمایش خودِ خداوند می گویم و عباراتی که متداول شده است، می گوید:

باز آ بازآ هر انچه هستی باز آ              گر کافر و گبر و بت پرستی با

این درگه ما درگه نومیدی نیست            صد بار اگر توبه شکستی باز آ

باز آ که مرتبه صد و یکم هم بشکنی. حالا این بحث عید اول بود .برای اینکه اگر مطلق، یعنی فقط به یک شکل باشد ،یک طرف باشیم، ما می گویم عید است، خُب همه عید گرفتند باید عید بگیریم.از طرفی هم می گوییم ،خدایا تو که به ما گفتی عید بگیر پس این عزا چه بود فرستادی؟!می گوید هر دو را من فرستادم.می گویند امروز روزی است که این دوتا روز مختلف با هم برخورد می کنند و شما به هر دو آنها باید احترام بگذارید،البته عید، رسمی است که ادامه دارد تمام نمی شود ولی عزا را خداوند می خواهد زود تمام کند. ،در واقع می گوید بر کسی که رفته است تأسف نخورید. این است که تا حالا هر چه تأسف می خوردید بس است از حالا به بعد تأسف نخورید.همین وضعیت را در واقع خودِ پیغمبر(ص) و مسلمینِ صدر اسلام رعایت می کردند.مهمترین عزایی که پیغمبر هم دید و در تاریخ هم نوشتند قتل و شهادت حضرت حمزه سید الشهدا(ع) بود، مع ذلک پیغمبر(ص) در همین عزا بعد از اینکه یک یادآوری کرد دیگر به کارهای جاری برگشت.ما هم در مورد اینطور وقایع باید همین فکر را کنیم. اما با این وجود که ما می گوییم اصل و خواستِ خداوند در جشن و عیدی است پس چرا ما این اندازه عزا داریم؟! اولا چند عزایی که در سرنوشت جامعه مؤثر بوده آنها را خُب عزاداری می کنیم.برای اینکه هر عزایی که ما داریم خانواده ها دارند، خودشان دارند حتی همسایه آنها هم خبر ندارد.

در این گنبد سرایِ آبنوسی         بُود جایی عزا، جایی عروسی

این عزاهایی که ما می گیریم عزاهایی است که در واقع همه جامعه عزا می گیرند و عزایی است که اثر آن از همان تاریخ اِلا ابد خواهد بود. پیغمبر (ص) اگر رحلت نمی کردند این همه اختلاف در بین مردم نمی افتاد ولی خداوند « يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ » ،هر کاری اراده کند انجام می دهد دلیل هم نمی خواهد. خداوند با این وجود پیغمبر را برد که ما این اختلافات را هم پیدا کردیم. در چنین عزایی همه ملت عزادارند.در عزاهای شخصی فقط آن خانواده و نزدیکان عزا دارند. ولی در عزاهای عمومی همه عزادارند، به این جهت اینها مانده است.مع ذلک خیلی از این عزاها کمتر می شود. ولی ما به همان اندازه ای که مراسم هست باید اکتفا کنیم دیگر غالب علما غمه زدن و اینطور کارها را حرام دانستند ولی قبل از اینها هم آقای سلطانعلیشاه در صد و پنجاه سال پیش که مرسوم هم بود حرام دانستند.حالا ما امیدواریم که امروز اولاً آنهایی که عید اولشان است از آنها بخواهیم خواهش کنیم که به خاطر عید بودنِ جمع مردم، عزایشان را فراموش کنند و کنار بگذارند و با همه در شادی ها شرکت کنند.به هر صورت انشاالله امیدواریم در سال جدید موجباتی که عید اول باشد برای هیچ کداممان پیش نیاید و انشاالله به سلامتی و خوشی سال نود را که حالا گذراندید به خوبی و خوشی بوده باشد،سال 91 را بهتر از آن بگذرانید انشاالله، و از خداوند بخواهید که ، اولاً دشمنانتان را تبدیل به دوست کند.

کیمیا داری که تبدیلش کنی          گر چه جوی خون بود نیلش کنی

انشاالله خداوند همه دشمنی ها را به دوستی تبدیل کند، همه مان انشاالله در عید سال آینده زنده باشیم،زنده باشیم و از صمیم قلب به همدیگر تبریک بگوییم و شادی کنیم.