متحد جان‌های شیـــران خداســــــت

به نام حق

آنچه درعالمِ به ظاهر صغیرِ وجود انسان ،منشأ فعالیت است انگیزه ی وی است که به منزله ی جان افعال و مجاهده های اوست. در عالم به ظاهر کبیر نیز،مؤمنان ممتحن از آنجا که جان فعلیت هایشان، محبت حضرت حق می باشد؛ همچون اعضای بدن یک انسان، مجموعه ای واحد محسوب می شوند. آنچه را که مد نظر انسان جانی (انسانی که در مرتبه ی جان قرار گرفته و روحانی گشته است و جان جهان محسوب می شود) درعالم کبیر قرار می گیرد مرکز همان قله ایست که مؤمنان در صدد رسیدن به آن می باشند،لذا آنچه را که جان جهان در نظر دارد مطلوب مومنان ِبه اوست.

و این مطلب نسبت عکس نیز دارد یعنی همانگونه که اعضای یک انسان در جهت خواسته ی دل که برخاسته از انگیزه ی جان است فعالیت می نمایند و جان را در جهت رسیدن به مطلوبش یاری میرسانند و مطلوبیت جان برای تمام اعضا مطلوب می باشد؛ چنانچه ناملایمی بر هر عضو وارد آید، وجود انسان از درد و ناراحتی به خود می پیچد و با همه ی اعضا و توان درصدد دفع و رفع بر می آید. به همین ترتیب آنچه را که برای هرکدام از مؤمنان به حق ،ناملایم محسوب شود،حضرت جان جهان را می آزارد و تمام قوا و اعضای زنده، در جهت رفع آن ناملایم، وآن مانع کمال اقدام می نمایند.

مؤمنــــــــــان معدود لیک ایمان یکی          جسمـــشان معدود لیکــن جـان یکی

غیر فهم و جان که در گاو و خر است          آدمــی را عقــل و جانی دیگـــر است

بـاز غیـــر عقـــــــل و جــــان آدمـــی          هســـت جــــانی در ولـــی و در نبـی

جـــــــــان حیــــوانی نـــدارد اتحــــاد          تو مجــــو این اتحـــــاد از روح ِ بــــــــاد

گـــــــر خورد این نان ، نگردد سیر آن          ور کـــشد بار این ، نـــگردد او گــــــران

بلک این شـــــــــادی کند از مــرگ او          از حـــسد میـــرد چو بینـــد بــــــرگِ او

جان گرگان و سگـــان از هم جداست          متحد جان های شیـــران خداســــــت

جمع گفتم جانهاشـان من به اســــم          کآن یکی صدجان بود نسبت به جسم

همچـــــو آن یک نــور خورشیـد سـما          صــد بود نسبــــت به صحـن خانــه ها

لیــک یک باشد همــــــه انــــوارشان          چونــک برگیری تو دیــوار از میــــــــــان

چـــــــون نمانَــد خانــه ها را قاعـــده          مؤمنـــــــان مانند ” نفــــــس واحـــده “

امروز سپاه جسمانیان بر وجود روحانیان حمله آورده و این عاشقان حق را به جرم حق مداری به زندان افکنده اند و آنچنان شهوتِ قدرتِ پوشالی دنیایشان،وجودشان را فرا گرفته و عقلشان را در ربوده که صدور جواز نماز این حق پرستان را ،حقِ خود می شمارند، و آنچنان هوا و هوس ها را الهه های خویش قرار داده اند که قوانین شریعت الهی و عرف انسانی و حتی قوانین مملکت را نیز تبعیت ننموده و وکلای قانونی این مظلومان را مورد ظلم و اچحاف قرار می دهند و آنان را به جرم حق گویی،به زندان می اندازند تا صدای حق طلبانه ی این بیچارگانِ خدا آشنا را ،خفه نمایند، غافل از آنکه حق سمیع و بصیر است و جلوه های دروغین این واعظان نامتعظ ،که برای کسب منافع توهمی شان از هیچ جنایتی چشم نمی پوشند، از دید حق و حق پرستان هرگز پنهان نمی ماند .

حکایت این کبکان سر در برف فرو برده ،قصه ی آن “کور دوربین” و”کر تیز شنو” و” برهنه ی دراز دامن” را در خاطر می آورد که حرص و آز، چشمشان را چنان کور نموده که عیوب خویش را نمی بینند و آرزوهای باطل و دور و دراز چنان پرده بر گوشهایشان کشیده که ندای مرگ را نمی شنوند و آنچنان از درون، تهی و مفلسند که هراسِ از دست دادن این جاه و مقام اعتباری،آنان را به تکاپویی احمقانه وادار ساخته است.

همچنان لرزانی این عالمان          که بُوَد شان عقل وعلم این جهان

از پی این عاقلان ذو فنــون          گفت ایزد در نُبی “لا یعلمــــــــون”

آواز حق که: “وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ” همواره در گوش دل ، طنین افکن است ولی آیا اینان را قلبی هست؟ ” إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَذِكْرَ‌ىٰ لِمَن كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ ” (ق۳۷ ).

اینان مصداق این آیه اند که: “… وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَى سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَى بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَن يَهْدِيهِ مِن بَعْدِ اللَّهِ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ” (جاثیه ۲۳)

حمله بردند اسپه جسـمانیـــــان          جانـــــب قلعـــه و دژ روحــــانیان

تا فرو گیرنـــــــــــد بر دربندِ غیب          تا کسی نآید از آن سو پاک جیب

غازیان حمـله ی غزا چون کم بَرَند          کافران برعکس حمله آورنــــــــــد

غازیـــان غیب چون از حلم خویش          حمله نآوردند بر تو زشـــت کیش

حـــمله بردی سوی دربندان غیب          تا نیایند این طرف مردان غیــــــب

چنـــگ در صلب و رحم ها در زدی          تا که شارع را بگیری از بــــــــدی

سد شدی دربندها را ای لجـــــوج          کوری تو کرد سرهنگی خــــــروج

نک منم سرهنگ هـــنگت بشکنم          نک بنامش نام و ننگت بشکنـــم

تو هــلا دربندهـــا را ســخت بـــند          چند گاهی برسبال خود بخنـــــد

سبلتت را برکند یـــک یــک قـــــدر          تا بدانی ” کالقـدر یعمی الحذر “

سبـــلت تو تیزتر یا آن ِ عــــــــــاد؟          که هـــــمی لرزید از دمشان بلاد

تو ستیـــزه روتــــری یا آن ثمـــــود          که نیامد مثل ایشان در وجــــــود

صــــــــــــد ازینها گر بگویم تو کری          بشـــنوی و ناشنـــــــــــوده آوری

توبــه کــردم من سخن انگیختــــم          بی سخن من دارویـــــت آمیختم

که نهــم بر ریــش خامــت تا پــــزد          یا بسوزد ریش و ریشه ات تا ابــد

تا بدانی که خبیرست ای عـــــــدو          می دهد هر چیز را در خـــــورد او

کی کژی کردی و کی کردی تو شر          کـــــه ندیدی لایقـــــش در پی اثر

کی فرستــادی دمی بر آسـمــــان           یکی ای کز پی نیامـــــد مثل آن

گــــــر مـراقــب باشــی و بیدار تــو          بینی هـــــــــــر دم پاسخ کردار تو

ایـــن بـــلا از کــودنی آیـــد تــــو را          که نکردی فهم نکته و رمــــــــزها

از بدی چون دل سیـــاه و تیره شد          فهــــم کن اینجا نشاید خیره شد

ورنه خود تیری شود آن تــــــیرگی          در رسد در تو جزای خـــــــــیرگی

ورنیاید تیر،از بخشــــــــایش است          نی پی نادیدن آلایــــــــش است

حق همواره حجت خویش را به صورت های گوناگون می نمایاند تا بر ظالمان بهانه ای باقی نماند. این فریادهای حق طلبانه ی مظلومان را که از گوشه و کنار زندانها و ویرانه های بجا مانده از حق کشی و تعدی تان ،به سوی آسمان برشده ، بشنوید، و گرنه دیر نخواهد بود روزی که دیگر دیر است.

الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم.