بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
یادبود این روز مبارک، تولد مظهر ولایت را، به همه ی اخوان و فقرا، مسلمین، اهل جهان، همچنین به همه ی بزرگانی که در این روز اصلی، یعنی روز تولد علی(ع) منتظر همچین ظهوری بودند و به نتیجه رسیدند تبریک می گویم.
اینکه علی(ع) مظهر ولایت شمرده می شود این در روحیه و درجات تحول مسلمین اولیه است. مسئله ی ولایت از اولِ خلقت بوده است، خداوند تغییری در روش خود نمی دهد که اول بوده و بعد کم بشود، نه! همیشه بوده است، منتها آن بشر اولیه هنوز شاید این لیاقت را نداشته است. در مورد بشرهای اولیه در کتاب ها و در همه ی ادیان هم هست، وقتی خداوند آدم و حوا یعنی بشر و شیطان را از بهشت بیرون کرد . فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَاب عَلَيْهِ (بقره/۳۷) خودِ بشر از جانب خداوند یک مسائل و مطالبی بر او آشکار شد و لذا از گذشته خودش توبه کرد. خداوند بر او توبه جاری کرد و توبه اش را پذیرفت. و بعد فرمود که من در میان نسل شما رشته ای می گذارم که تا ابد خواهد بود، هر کسی به این رشته متوسل بشود و دنبال آن را بگیرد به جای اولیه اش یعنی بهشت، مرکز اصلی اش خواهد رفت. این رشته، همان رشته ی ولایت است بنابراین رشته ولایت یعنی اتصال مسلمین و مؤمنین به خداوند همیشه بوده است، منتها شاید در ادیان قبلی هنوز بشریت کامل نبوده، پیغمبران مؤظف به اعلام ولایت نبودند.
خداوند فرمود، آخر الزمان و آخرین خاتم پیغمبران است، نظر بر این است که بشریت در آن تاریخ دیگر به حد اعلای خودش رسید یعنی درک و فهمش آمادگی را داشت که ولایت را جذب کند. این است که می بینیم که در اطرافیان پیغمبر(ص) عده ی معدودی بودند که برای پیغمبر یک معنویت و مقام بالاتر از دیگران قائل بودند، این لیاقت را داشتند که خداوند آنها را جذب کرد، گواینکه بعد از مدتی منحرف شدند ولی اثر مهمش این بود که ولایت آشکار شد. تا خودِ پیغمبر، حیات داشتند، مظهر ولایت همان پیغمبر بودند.
کلمه مؤمن که در قرآن هم بکار رفته، آیاتی که قبل از هجرت، در مکه نازل شد منظور خداوند از لغت مؤمن و مؤمنین، مؤمنان واقعی بودند، یعنی آنهایی که ایمان در قلبشان ظاهر شده بود. اما بعد از اینکه حکومت تشکیل شد کلمه ی مؤمن بر همه ی اتباع این حکومت گفته می شد. به هر جهت مؤمنین در زمان پیغمبر، معظمات پیغمبر را که می دیدند ارتباط پیغمبر با مقامات بالاتر الهی، آنها را مجذوب می کرد ولی همیشه نگران بودند که بعد از پیغمبر چه خواهد شد. خداوند به خودِ پیغمبر وعده و مژده داد که من دین تو را نگه می دارم.
مصطفی را وعده کرد الطاف حق / گـــر بمیــری تو نمیــرد این سبق
مــن کتــاب و معـــجزه‌ت را رافعم / بیــش و کــم‌کن را ز قــرآن مانعم
این وعده را خداوند می دانست ولی همواره منتظر، ظهور آن در عالم حیات خودمان بود. وقتی حضرت علی(ع) به آن ترتیبی که همه ی مورخین شیعه نوشته اند در داخل خانه کعبه متولد شد. طبق معمول اسمی یا گذاشتند یا می خواستند بگذارند، پیغمبر نوزاد را گرفت و خودش بر او اسم گذاشت و گفت علی. علی از اسماء خداوند است هیچ یک از بزرگان حتی پیغمبران از اسماء خداوند ندارند. شاید منظور این بوده است که این تصور را کنیم که آن جنبه ی علو خداوند، آن جنبه ی که ما را به بالا می کشد آن جنبه که نامش علی، هو العلی العظیم، آن جنبه، نماینده اش است. این هم اسمش است سمیع است. بنابراین اول کسی که از تولد علی(ع) شادمان شد پیغمبر بود. ما امروز را جشن گرفتیم در واقع آن اشخاص امروز جشن داشتند. ابوطالب خیلی در عرب مورد محترم و در واقع نماینده الهی بود، خیلی از این فرزند شادمان شد، همینطور تمام اقوامش نیز شادمان شدند. ولی شادمانی که ما در آن شریک هستیم و احساس می کنیم و به این بزرگ تبریک می گوییم شادمانی است که پیغمبر داشت. در واقع صاحب این مجلس پیغمبر است که ما به ایشان تبریک می گوییم و از خدا می خواهیم ما را به پیروی ایشان موفق بدارد.
در طی حیات و زندگی خودش تمام حالاتی که داشت، حالاتی بود که خداوند می خواست به بشر تفهیم کند که بشریت اصلی باید اینطور باشد.
از علی آموز اخـــــلاص عمل
شیر حق را دان منزه از دغل
منزه یعنی عصمت. البته این شخص کسی که شعر را گفته است، بعضی ها می گویند شیعه نبوده سنی بوده. می گوید:
او خدو انداخت در روی علی
افتــخار هر نبــی و هـر ولی
چه کسی جرأت کرد و یا می کند که این حرف را بزند. بعنی علی(ع) باعث افتخار همه پیامبران بوده است.
او خـدو انداخت بر رویی که ماه
سجده آرد پیش او در سجده‌گاه
اگر بگویند این شخص علی اللهی است بیشتر می چسبد تا می گویند سنی. بله علی اللهی است که نامش از نام خدا گرفته است، خودش را هم از خدا گرفته است.
مجدداً به همه ی بزرگان گذشته و حال و حتی آینده تبریک می گوییم. ما هم در شادی شما شریک هستیم. انشالله توفیق پیروی از این بزرگوار را داشته باشیم.