جزییات تکان دهنده ای از بازجویی های سیدحسین رونقی

حسین رونقی زندانی سیاسی، در نامه ای به بازجویانش با بیان فشارهایی که بر وی و خانواده اش در بازجویی ها رفته پرداخته و نوشته است که من بنای کینه جویی و انتقام ندارم چون معتقدم در مقابل اشتباه‌ها و خطاهای دیگران باید گذشت داشت.

در این نامه که خطاب به حاج ناصر، آقای توکلی و برادران بازجو هست، شکنجه ها، فحاشی ها، توهین ها و رفتارهای غیرقانونی و غیرانسانی با جزییات اشاره شده است.

هر چند مقامات قضایی کشورمان وجود هرگونه شکنجه و بدرفتاری با زندانیان را رد می کنند، اما پیش از این نیز برخی دیگر از زندانیان سیاسی در نامه هایی به رییس قوه قضاییه و دادستانی به بیان شکنجه ها و رفتارهای غیرانسانی و غیرقانونی بازجویان پرداخته بودند.

به گزارش کلمه، وی در نامه خود خطاب به بازجوهاش نوشته است: به هنگام انتقال من به بازداشتگاه اطلاعات سپاه تبریز مرا که بر دستانم دستبند زده و بر رویم پتو انداخته بودید در میان صندلی ماشین ناجوانمردانه زیر مشت و لگد گرفتید و زمانی که به این رفتارتان اعتراض کردم ضربات شدید‌تر و ناسزاهای که به مادر، خواهر و خانواده‌ام می‌دادید رکیک‌تر شد و حتی تهدید کردید که اعضای خانواده‌ام را بازداشت می‌کنید! به یاد دارم سمت چپ من نشسته بودید و ضربات محکمی به پهلوی چپم وارد می‌کردید که‌‌ همان موقع با صدای بلند از درد نالیدم! اما شما با خنده گفتی: “برای من فیلم بازی نکن مادر…!” و با شدت بیشتری ادامه دادی.

وی خطاب به یکی دیگر از بازجویانش که حاج ناصر نام دارد افزوده است: در بازداشتگاه، صدای فریاد و ناله‌های شخصی که بشدت زجر می‌کشید به گوشم رسید و من فکر کردم همانند بازداشتگاه های ساواک صدای شکنجه شدن اشخاص را برای ایجاد رعب و وحشت پخش می‌کنند، اما من اشتباه می‌کردم و غافل از آن بودم که شما برای دستیابی به اهداف خود دست به هر کاری می‌زنید. بهت زده شدم زمانی که برادرم را در مقابل خودم دیدم، عمق فاجعه را تازه متوجه شده بودم، صدای ناله و زجر کشیدن برادرم تا ما‌ه ها در سرم سوت می‌کشید؛ برادرم را با باتوم، شلاق و شوک الکتریکی آنقدر زده بودید که دیگر توان فریاد کشیدن هم نداشت، او را برای اعتراف گیری و تحت فشار قرار دادن من چنان شکنجه کردید که ستون فقراتش آسیب دید، دندانش شکست و کف پا‌هایش بخاطر ضربات شلاق تا چند هفته زخم بود و نمی‌توانست حتی راه برود و روی پاهای خود بایستد. هنوز کبودی‌های صورتش جلوی چشمانم است. بی‌رحمی شما در شکنجه برادرم به حدی بود که ماموران بند امنیتی دو الف به هنگام تحویل گرفتن وی در گزارش خود چنین نوشته بودند: “متهم طوری ضرب و شتم شده که قادر به راه رفتن و ایستادن نیست و از ناحیه گوش دچار خونریزی شده است و آثار کبودی در صورت و بدن وی کاملا نمایان است.”

این فعال حقوق بشر طی روزهای اخیر بدلیل نبود امکانات تخصصی و دسنرسی نداشتن به پزشک معالج خود و نبود غذای سالم در زندان با مشکل خونریزی گوارشی نیز مواجه شده بود که به همین دلیل از مصرف داروهای خود برای درمان بیماری کلیوی و پروستات نیز منع شده است.

بر اساس گزارشهای که پیش از این منتشر شده است دادستانی تهران در دوران مرخصی درمانیش با وجود اینکه وی از بیماری و کم کاری کلیوی و همچنین از وجود التهاب پروستات و مثانه رنج می برد اعلام کرده بود بخاطر برگزاری انتخابات ریاست جمهوری باید به زندان برگردد.

حسین رونقی ملکی از بازداشت شده های پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ است که توسط اطلاعات سپاه بازداشت شد و در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی پیرعباسی به ۱۵ سال حبس محکوم شد.

این فعال حقوق بشر شهریور ماه سال گذشته در حالی که در مرخصی درمانی اول خود به سر می برد، به همراه پدر و برادرش (احمد و حسن رونقی ملکی) و۳۳ تن دیگر از امدادگران و فعالان مدنی در کمپ کمک رسانی در سرند واقع در مناطق زلزله زده آذربایجان بازداشت شدند.

چند روز پیش نیز پدر سیدحسین رونقی، زندانی سیاسی محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در نامه ای به دادستان پیرامون وضعیت جسمی فرزندش با تشریح وضعیت وی نوشت: به استحضارتان می‌رسانم کلیه‌های فرزندم و جانش در خطر خواهد افتاد. مجدداً از دادستان محترم و مسئولین محترم زندان اوین و کارشناس محترم سید حسین رونقی تقاضای فوری و اقدام قانونی را خواستارم. کلیۀ مدارک پزشکی در سازمان پزشک قانونی کشور در خیابان بهشتی و پزشکی قانونی‌های دیگر تهران و دادستانی محترم و بهداری زندان اوین موجود است.

متن کامل این نامه به همراه ترجمه انگلیسی آن که در اختیار کلمه قرار گرفته به شرح زیر است:

در دنیا

اگر صدای بماند،

اگر سرودی بماند،

اگر کلمه‌ای بماند؛

صدای انسان،

سرود انسان،

در این کلام است:

عشق من،‌ای رهایی پرواز از قفس!

آزادی،‌ای طلوع مقدس!

برادران بازجو، حاج ناصر و آقای توکلی؛

سلام

می‌دانم که در بیان ما رایج نیست به عنوان زندانی سیاسی، بازجویان خود را برادر خطاب کنیم و شاید خود شما در نهان خود با توجه به آنچه بر ما رفته است این را طبیعی بدانید که هیچ گونه احساس عطوفتی نسبت به شما نداشته باشیم. اما من در این نوشته نه بنای کینه جویی دارم و نه می‌خواهم خاطرات تلخ دوران بازداشت و زندان را برای خود، خانواده و دوستانم یادآوری کنم. بلکه فارغ از هرگونه کینه توزی می‌خواهم از رفتار و برخورد شما و همکارانتان در ۲۴ ساعت اول بازداشتم در سال ۸۸ بگویم تا هم همیهنان بدانند چه جفاهای در حق من و خانواده‌ام صورت گرفته است و هم شما اگر سخنان مرا مطابق واقع و انصاف دیدید قدری در نوع عملکردتان تأمل و قضاوت کنید و از مسیر از نظر من اشتباهی که در آن قدم گذاشته‌اید برگردید. من بنای کینه جویی و انتقام ندارم چون معتقدم در مقابل اشتباه‌ها و خطاهای دیگران باید گذشت داشت.

جناب آقای توکلی

عصر ۲۲ آدر ۱۳۸۸ وقتی خود را مامور اداره برق معرفی کردید و به همراه ده‌ها تن از همکاران خود به زور وارد حریم خانه و خانواده من شدید، آیا فکر نکردید در آن خانه مادر و پدر من که معتقد به اسلام و شریعت هستند زندگی می‌کنند؟ حتما به خاطر دارید که مادرم پس از هجوم شما، برای حفظ حجاب، پرده خانه را بر سر خود کشید! آیا شرع و قانونی که حضرتعالی ظاهرا به آن پایبند هستید، ضرب و شتم یک متهم را جلوی دیدگان خانواده‌اش تایید می‌کند که شما جلوی دیدگان پدر، مادر و خواهرم مرا مورد ضرب و شتم قرار دادید و حتی به التماس‌های مادرم، حال بد پدرم و فریادهای خواهرم توجهی نکردید! تمایل ندارم به گونه‌ای بنویسم که تصور کنید در من حس کینه توزی به شما وجود دارد اما واقعیت این است که وقتی به مادرم که جلوی پای شما زانو زده بود و با گریه التماس می‌کرد که اجازه پوشیدن لبلس به من بدهید آن طور بی‌اعتنایی و بی‌توجهی نمودید و حتی حرمت زن بودن و مادر بودن او را مراعات نکردید در‌‌ همان لحظه بر من روشن شد که نمی‌توانم انتظار قانون مداری و انسانیت از شما داشته باشم. آن هنگام که جلوی چشم خواهرم با خشونت عریان به دستانم دستبند زدید مرا اسیر نکردید، بلکه روح اسیر و جسم بی‌روح و خشن خود را به نمایش گذاشتید.

جناب حاج ناصر

به هنگام انتقال من به بازداشتگاه اطلاعات سپاه تبریز مرا که بر دستانم دستبند زده و بر رویم پتو انداخته بودید در میان صندلی ماشین ناجوانمردانه زیر مشت و لگد گرفتید و زمانی که به این رفتارتان اعتراض کردم ضربات شدید‌تر و ناسزاهای که به مادر، خواهر و خانواده‌ام می‌دادید رکیک‌تر شد و حتی تهدید کردید که اعضای خانواده‌ام را بازداشت می‌کنید! به یاد دارم سمت چپ من نشسته بودید و ضربات محکمی به پهلوی چپم وارد می‌کردید که‌‌ همان موقع با صدای بلند از درد نالیدم! اما شما با خنده گفتی: “برای من فیلم بازی نکن مادر…!” و با شدت بیشتری ادامه دادی.

برادران بازجو

شب هنگام که به بازداشتگاه اطلاعات تبریز رسیدیم من بدون لباس گرم و مناسب، نالان از درد پهلو بودم، بی‌توجه به وضعیتم مرا در یک سلول بی‌پنجره سرد در ابعاد ۱۵۰*۷۰ انداختید، پس از اندکی مرا به اتاق بازجویی منتقل کردید و هر دو به همراه تعدادی دیگر از بازجویان بالای سر من حاضر شدید، این بار نوبت آقای توکلی بود که مرا بشدت مورد ضرب و شتم قرار دهد به طوری که دندانم شکست، تمام دهانم بخاطر زخم‌های لب و زبانم که حاصل ضربات مشت شما بود پر از خون شد و از سرم به خاطر ضربات انگش‌تر خون آمد. با این همه اوصاف و وضعیت جسمی بد من برخورد غیرقانونی، غیر شرعی و غیرانسانی شما همراه با فحاشی و توهین به خانواده‌ام و تهدید آن‌ها همچنان ادامه داشت.

جناب حاج ناصر

در بازداشتگاه، صدای فریاد و ناله‌های شخصی که بشدت زجر می‌کشید به گوشم رسید و من فکر کردم همانند بازداشتگاه های ساواک صدای شکنجه شدن اشخاص را برای ایجاد رعب و وحشت پخش می‌کنند، اما من اشتباه می‌کردم و غافل از آن بودم که شما برای دستیابی به اهداف خود دست به هر کاری می‌زنید. بهت زده شدم زمانی که برادرم را در مقابل خودم دیدم، عمق فاجعه را تازه متوجه شده بودم، صدای ناله و زجر کشیدن برادرم تا ما‌ه ها در سرم سوت می‌کشید؛ برادرم را با باتوم، شلاق و شوک الکتریکی آنقدر زده بودید که دیگر توان فریاد کشیدن هم نداشت، او را برای اعتراف گیری و تحت فشار قرار دادن من چنان شکنجه کردید که ستون فقراتش آسیب دید، دندانش شکست و کف پا‌هایش بخاطر ضربات شلاق تا چند هفته زخم بود و نمی‌توانست حتی راه برود و روی پاهای خود بایستد. هنوز کبودی‌های صورتش جلوی چشمانم است. بی‌رحمی شما در شکنجه برادرم به حدی بود که ماموران بند امنیتی دو الف به هنگام تحویل گرفتن وی در گزارش خود چنین نوشته بودند: “متهم طوری ضرب و شتم شده که قادر به راه رفتن و ایستادن نیست و از ناحیه گوش دچار خونریزی شده است و آثار کبودی در صورت و بدن وی کاملا نمایان است.”

برادران بازجو

من به زبان حقیقت سخن می‌گویم اما شما به زبان خشونت و متاسفم که بگویم به روش غیر انسانی؛ قبلا گفته‌ام که اگر کاری کرده‌ام برای آزادی و آبادی سرزمینم بوده است و من با کتک و تهدید، حرف زور را نخواهم پذیرفت. گفته‌ام من نگران ایران و هم وطنانم هستم و جانم را هم بدای کشورم و خاکم می‌دهم. مرا متهم به گستاخی و یاغی بودن کردید؛ نمی‌دانم کدامتان ناجوانمردانه از پشت سر شوک الکتریکی را به من زدید و شروع کردید به تهدید و ناسزا گفتن؛ تحت فشار قرار دادن برای اعتراف گیری و مصاحبه تلویزیونی. می‌گفتید خانواده و دوستانم را از من گرفته‌اید، عهد و پیمان را، دهان و زبان را، اندیشه را. اما اشتباه می‌کردید! از‌‌ همان ابتدا گفتم که در مورد خودم و کارهای که کرده‌ام هر چه بخواهید خواهم گفت چون اعتراف به کار و هدفی که به آن ایمان دارم اشتباه نیست. اما از من از کسی نپرسید، همکاری نخواهید و نگویید که باید اعتراف و مصاحبه تلوزیونی بکنم! که اگر قرار بر انتخاب باشد من مرگ را انتخاب خواهم کرد و در ‌‌نهایت حقیقت را متوجه شدید که من نسبت به باور‌هایم مصمم هستم. آقای توکلی یادتان هست که وقتی مرا از تبریز به تهران منتقل می‌کردید در فرودگاه تبریز با هم درگیری لفظی شدیدی پیدا کردیم و من گفتم قانون به تو اجازه نداده برادرم را شکنجه کنی! حق نداری خانواده‌ام را تهدید کنی. تو به من هجوم آوردی و گفتی: “قانون من هستم و من تعیین می‌کنم که چه کسی حق دارد یا ندارد!”

برادران عزیز

این گفته‌ها بخش بسیار کوچکی از وقایعی است که در ۲۴ ساعت اول بازداشتم رخ داده است و جزئیات مختصری از حق کشی‌ها؛ ناروایی‌ها و ظلم‌های که در حق من و خانواده‌ام رخ داده است که دیگر زندانیان سیاسی و خانواده‌هایشان نیز از آن مستثنا نبوده‌اند. با همه این اتفاق‌ها و مستندات می‌دانم که هنوز مقام های ارشد قضایی نقض حقوق شهروندی را که بخشی از حقوق بشر است کتمان می‌کنند با این حال، من از بازگویی حقایق خسته و از تلاش برای بهبود اوضاع نا‌امید نخواهم شد. شما نیز می‌دانید که کسانی که اهداف خود را با قانون شکنی و قانون گریزی پیش می‌برند هیچ‌گاه به مقصد نخواهند رسید.

برادران عزیز

من به تغییر و اصلاح انسان‌ها اعتقاد دارم و برای همین می‌گویم پیش از آنکه در نزد خانواده و فرزندان خود به خاطر اعمالتان شرمنده شوید، برای ستم‌ها و ظلم‌های که در حق من، زندانیان سیاسی و خانواده‌های مان انجام داده‌اید از خدا و مردم و بخصوص ستم دیدگان طلب عفو و بخشش کنید که خداوند بزرگ درهای توبه را در همه حال برای بندگان گناهکارش باز گذاشته است. باشد که هیچ پدر و مادری داغدار جگرگوشه‌های شان و هیچ خواهر و برادری غم خوار درد‌ها و رنج‌های عزیزان خود نباشند و هیچ همسری و فرزندی زندگی خود را تنها نگذرانند. نه از من بلکه از پدر و مادرم بخاطر آزار و اذیت‌های که به آن‌ها رسانده‌اید عذرخواهی کرده و دلجویی کنید چرا که آن‌ها به بزرگواری خودشان از سر تقصیرات و گناهان شما خواهند گذشت.

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

“چامه و چکامه” نیستند

تا به “رشته سخن” در آورم

نعره نیستند

تا ز “نای جان” بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است.

سیدحسین رونقی ملکی

زندان اوین

Letter from Hossein Ronaghi to his interrogators

I have no hard feelings or desire for revenge; one must have forgiveness.

In the world

If a voice remains

If a chant remains

If a word remains

If humanity is expressed

It is in these words:

My love, you are liberated from the cage!

Freedom, you holy bloom!

Regards brothers, interrogators Haj Naser and Mr.Tavakoli,

I know it is not the norm for us, as political prisoner and interrogator to call each other brothers. Maybe deep inside of you, considering what we have endured, you expect that we cannot have any sense of endearment towards you. But in this writing I do not intend to bring up my grievances or remind friends and family of the dark days I endured under interrogations and incarceration. But I want to recount your actions towards my family and me during the first 24 hours of my detainment in 2009, so that our countrymen can understand the ill treatment and abuse that my family endured. Maybe you will see that my words are fair and factual, and discern that you have taken the wrong path. Maybe you can reflect on your dishonorable actions and decide to change your ways.

Honorable Mr. Tavakoli,

In the afternoon of December 13, 2009, when you introduced yourself as an official from the Electrical Department and barged into my family home, did you not consider that my mother and father who are Muslim and follow Sharia customs live in the home? You surely remember how after you stormed into our home my mother covered herself with the curtains in order to preserve her hijab. Does the Sharia law that you supposedly believe in allow for the relentless beating of a defendant in front of his family, the way you assaulted me in front of my father, my mother and my sister? You paid no attention to my father’s physical state, my sister’s whales or my mother’s begging for mercy when you showed no pity and thrashed me to their horror. I don’t wish to write in a way that makes you think I have any malice towards you. But the reality is that when my mother who was on her knees at your feet, weeping as she begged you to just allow me to put my clothes on, and you showed no reaction whatsoever, not even to her womanhood or to her motherhood, at that moment it became clear to me that I could not expect any lawfulness or humanity from you. When you put the handcuffs on me with your unleashed violence in the presence of my sister, you did not hold me captive, you displayed your own vicious spirit and captive soul.

Honorable Haj Naser,

When I was being transferred to the Tabriz Ministry of Intelligence detention center, I was thrown between the seats in the car, handcuffed with a blanket on me, and you beat and kicked me relentlessly. When I objected to your behavior you beat me harder using profanity and vulgarity against my mother, my sister, and my family, escalating to the point that you even threatened to arrest them! I recall you were siting on my left side and you were punching me so hard on that side that I cried out in pain! But you laughed and said, “Don’t act for me, mother…” and you continued to beat me even harder.

Interrogating brothers,

When we arrived at the Tabriz Ministry of Intelligence detention center and I did not have warm clothes on and was in agonizing pain on my side, without any regard to my condition you threw me in a 70×150 meter windowless cell. After a little while you took me to the interrogating room where the two of you were in front me along with a number of other interrogators. This time it was Mr. Tavakoli’s turn to beat me so ferociously that my tooth broke; my whole mouth was full of blood from my ripped tongue and lips. My head was bleeding from the blows with your ring. With my physical state in a terrible condition as a result of your illegal, non-religious, and inhumane encounter, you continued to use vulgarities and insult my family.

Honorable Haj Naser,

In the detention center I heard dreadful cries of a person who sounded like he was in excruciating pain and I thought they are using the SAVAK tactics of playing recorded sounds of people under torture in order to cause fear and panic. But I was wrong. I did not know that in order to reach your goals you would resort to any method. I was shocked when I saw my brother standing in front of me and I realized the severity of the situation. The sounds of my brother’s screams while being tortured and his cries of anguish rang through my head for months. They had beaten my brother up with batons, whips and electric shock to such severity that he could not even scream anymore. In order to put pressure on me, they tortured my brother so severely that his spine was injured and his teeth broke. The soles of his feet were so badly injured from the blows of the whips that he could not stand on his feet for weeks. I still see the visions of his bruised face in front of my eyes. You were so ruthless in torturing my brother that when he was delivered to Ward 2A, the officials wrote in their report, “The accused is so severely battered, he is not able to stand or walk, is bleeding from his ear, and shows visible signs of bruising on his face and body.”

Interrogating brothers,

I speak the voice of truth but you speak the voice of violence and I am sorry to say your method is inhumane. As I have said before, whatever I did was for the benefit and freedom of my country; I will not be intimidated by threats and beatings. I have said that I am worried about my country and my countrymen, and that I will give my life for my land. You were rude and degrading towards me. I don’t know which one of you unjustly delivered a blow with electric shock to the back of my head and followed-up with hurling insults and profanities while threatening me to agree to a televised confession. You told me you have taken my family and friends from me, taken away my voice and thoughts. But you were wrong! I told you from the beginning that I would disclose anything about my activities and myself because I believe in the virtue of my endeavors and I have done nothing wrong. But do not ask me to go along with what you say and make false televised confessions, for if I had to make a choice, I would choose death. Finally you realized that I am steadfast and resolute in my beliefs. Mr. Tavakoli do you remember when you were transferring me from Tabriz to Tehran, we got into a heavy dispute and I told you that your actions against my brother were illegal and that you were not allowed to threaten my family? You attacked me and said, “I am the law and I decide who has the right or does not have the right.”

Dear Brothers,

What I have described is a small portion of the events that took place in the first 24 hours of my detainment with brief details describing the injustice, oppression and abuse suffered by my family, which is the experience of many political prisoners and their families. These events point to how senior judicial officials violate the basic civil rights of the people, which are part of the Universal Declaration of Human Rights. But despite all of this, I will not get worn out from telling the truth and I will not lose hope for improving the situation. You also know that those who pursue their goals by ignoring and breaking the law will never reach their objective.

Dear brothers, I believe that people can change and redeem themselves. This is why I say before you are shamed in front of your family and children because of your actions, repent for the abuse and injustice you inflicted on me, on political prisoners, and our families. Ask forgiveness from God, from the people and especially from those you tortured, for God Almighty has left the Gates of Repentance open for all his sinful subjects. May no parents witness the suffering of their offspring and may no brother or sister have to experience the pain of a sibling. May no spouse or child have to spend his or her life alone. Don’t apologize to me; ask forgiveness from my father and my mother who have suffered so much, for out of their benevolence they will overlook your faults and your sins.

My pain cannot be put in words

My pain is hidden

Seyed Hossein Ronaghi Maleki

Evin prison