سازمان عفو بین الملل با انتشار بیانیه‌ای با اشاره به اجرای ۲۰ مورد حکم اعدام در اوایل هفته جاری در ایران، نسبت به احتمال اعدام قریب الوقوع دو زندانی کرد در ایران هشدار داده است.
این دو زندانی، زانیار و لقمان مرادی هستند که می‌گویند برای “اعتراف” به قتل پسر امام جمعه مریوان شکنجه شده‌اند.
آنها در دسامبر سال ۲۰۱۰ (دی ماه سال ۱۳۸۹) به اتهام “محاربه با خدا”، “افساد فی الارض”، قتل و عضویت در حزب کومله کردستان ایران به اعدام محکوم شدند.
در بخشی از بیانیه سازمان عفو بین الملل آمده است که آمار اعدام در سال ۲۰۱۳ در ایران به سرعت افزایش یافته و بر اساس گزارش مقامات رسمی، در سالجاری میلادی تاکنون حدود ۳۰۴ نفر در ایران اعدام شده‌اند، اما براساس گزارش سازمان عفو بین الملل منابع قابل اعتماد از ۲۳۴ مورد دیگر اعدام، علاوه بر آمار رسمی خبر داده‌اند.
حسیبا حاج صحرایی، معاون اجرایی بخش خاورمیانه و شمال آفریقا سازمان عفو بین الملل، می‌گوید: “اعدامها باید متوقف شود.”
در پی درگیری مسلحانه در منطقه مرزی شهرستان سراوان در جنوب شرقی استان سیستان و بلوچستان، که ۱۴ نفر از مرزبان نیروی انتظامی در آن کشته شدند، محمد مرزیه، دادستان عمومی و انقلاب زاهدان در ابتدای هفته جاری (شنبه ۴ آبان ماه) اعلام کرد که ۱۶ نفر در پاسخ به این حمله اعدام شدند، “این اعدام در پاسخ به اقدام شب گذشته آنها بود. قبلا به آنها اعلام کرده بودیم که اگر اقدام کنند، قطعا پاسخش را خواهند گرفت و اعدام های صبح امروز تنها یکی از پاسخ های ما به آنها بود.”
عفو بین الملل در بیانیه خود نوشته است که اعدام زندانیان به دلیل حمله‌ای که هیچ نقشی در آن نداشتند، اقدامی “تلافی جویانه” است، که اصول حقوق جزا را زیر سئوال می‌برد. هیچ کس نباید به خاطر جرمی که او در آن هیچ نقشی نداشته مجازات شود.
در ادامه بیانیه سازمان عفو بین الملل آمده است به نظر می‌رسد که “حتی اساسی‌ترین الزامات قوانین ایران نیز به سخره گرفته شده و زندانیان و خانواده‌های آنها از زمان اعدام اطلاعی ندارند و اعضای خانواده وقتی که برای دیدار با زندانیان به زندان مراجعه می‌کنند، متوجه اعدام می‌شوند.”
تازه‌ترین نگرانی‌ها از اعدام دو زندانی کرد چند روز پس از آن مطرح شده که خانواده حبیب‌الله گلپری‌پور، دیگر زندانی کرد در ایران از اعدام او در چهارم آبان ماه خبر دادند.
اتهام آقای گلپری‌پور که در مهاباد بازداشت شده بود، “عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک)” عنوان شده بود.
