جمعی از خانواده های زندانیان سیاسی در پیام تسلیتی به پیمان عارفی، زندانی سیاسی تبعیدی به زندان مسجدسلیمان نوشته اند: ما مادران درد کشیده و همسران رنج دیده زندانیان سیاسی و خواهران «زیبای وفادار تو» و «مادر عزیز و مهربانت» در غم تو شریکیم و این مصیبت را که کابوس شب و روز همه خانواده های «عزیز در تبعید» داشته و همه ما همدلان شب های رنج و محنت است، تنها با امید به پایان یافتن این کابوس و شبح هول انگیز سانحه و حادثه برای مسافران همه ملاقات های دور و دیر، می توان تحمل نمود.
به گزارش کلمه، عارفی که در اوایل سال ۸۸ بازداشت شده و در مرحله بدوی از قاضی صلواتی حکم اعدام گرفت، در تجدید نظر حکم وی به ۱۵ سال حبس و نفی بلد (تبعید) کاهش یافت. وی از سال ۸۹ به زندان مسجد سلیمان منتقل شد و هفته گذشته در پی حضور مادر و همسرش برای ملاقات با وی، در مسیر بازگشت به تهران و در جاده اندیمشک آنها را به دلیل مرگ ناشی از تصادف، از دست داد.
متن این پیام تسلیت که در اختیار کلمه قرار گرفته به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
کل نفس ذائقة الموت
فرزند داغ دیده پیمان (امیررضا) عارفی عزیز
می دانیم که هجوم درد فراقی ابدی چنان بر پیکرت هجوم آورده است که مانند نهالی نازک در میان تندبادی سهمگین به خود می پیچی و می نالی و ما به تو حق می دهیم که دو تکیه گاه محکم و استوار را از دست داده ای و در برابر این سوگ بزرگ کمر راست کردن تنها کار مردان بزرگ است که در کشاکش دهر سنگ زیرین آسیایند و بندگان خالص خدا که در برابر مصیبت های بزرگ تنها به آغوش همیشه گشاده او پناهنده می شوند. و ما تو را برای رسیدن به این دو مقام عالی «مردی» و «بندگی ذات احدیت»، توانا می دانیم.
پیمان عزیز
ما مادران درد کشیده و همسران رنج دیده زندانیان سیاسی و خواهران «زیبای وفادار تو» و «مادر عزیز و مهربانت» در غم تو شریکیم و این مصیبت را که کابوس شب و روز همه خانواده های «عزیز در تبعید» داشته و همه ما همدلان شب های رنج و محنت است، تنها با امید به پایان یافتن این کابوس و شبح هول انگیز سانحه و حادثه برای مسافران همه ملاقات های دور و دیر، می توان تحمل نمود.
گفتی که همه مادران تبعید شدگان مادر تؤاند و گفتی که برای رنج همه آنان مویه می کنی. گفتی که درد را از هر طرف که بخوانیم درد است و ما در میانه ماتم امروز یک خانواده تبعیدی سوگوار، پایان هول و هراس و اضطراب همه خانواده های زندانیان در تبعید را تمنّا می کنیم. و امید داریم صدای ما را که صدای محزون مادرانه و زنانه و خواهرانه دردمندان این دیار است، صاحب دلان دردآشنا بشنوند و هر کس دستی در کار دارد برای التیام بخشیدن بر درد بزرگ تو و ما به میانه آید و با بازگرداندن همه تبعیدی ها به دیارشان اندکی از درد و رنج خانواده های مظلومی را که به جرم ناکرده عقوبت می شوند، بکاهد و اندکی شادی برای این دل های محزون به ارمغان آورد.
جایگاه آن دو مظلوم سفر کرده در کنار بندگان مخلص خدا رفیع باد و قلب خراش یافته تو به این سوگ عظیم با صبر و بردباری آرام گردد انشاء الله.
جمعی از خانواده های زندانیان سیاسی
۳/۱۰/۱۳۹۲