روزنامه شرق الاوسط – کاملیا انتخابی فرد: در شب سال نوی ایرانی- بیستم ماه مارس یا همان شب عید و نوروز، دکتر محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران از سفر دور روزه برای ملاقات با گروه ۵+۱ به تهران بازگشت و با خوشحالی نتیجه ملاقات را سازنده و مثبت خواند. در حالی که لبخند به لب داشت به خبرنگاران گفت که یک شکاف بسیار عمیق سوءتفاهم بین ما ( ایران و گروه های مذاکره کننده) فاصله انداخته بود که این مانع رفع شده است. ظریف تاکید کرد که هنوز به مرحله ای نرسیده اند تا مقدمات امضای توافقنامه نهایی به انجام رسد اما وی ملاقات اخیر را ‘موفقیت آمیز’ دانست.
لبخند ظریف، لبخند ملت را به همراه داشت هنگامی که مردم نتایج عملی بهتر شدن اقتصاد ورشکسته را می بینند، اقتصادی که با تحریمهای گسترده بین المللی به حالت نیمه فلج در آمده بود.
اینک به نظرمی رسد که ایرانیان با لبخند به پیشواز سال نو و بهار خواهند رفت با امید به داشتن زندگی بهتر در سال جدید و در دوره رییس جمهوری که از اعتدال و توسعه سخن می گوید. مردم از عملکرد وزارت خارجه خرسند هستند اما زمانی که نوبت به قوه قضاییه می رسد، ابرو ها بالا می رود.
قوه قضاییه ایران مستقل است و رییس این قوه توسط رهبر ایران انتخاب می شود و ریاست این قوه معمولا همسو با ریاست جمهوری نبوده و نه رهبر ایران چنین اجازه ای را به رییس جمهور برای دخالت در کار قضاییه خواهد داد. در حالی که بخشی از مردم از اوضاع فعلی خشنود هستند و با شادی به استقبال سال جدید رفته اند، دیگرانی نیز هستند که احساس شادی نمی کنند و این تعطیلات برای آنهایی که عزیزانشان در زندان هستند چندان شادی برانگیز نیست. زندانیان سیاسی که به آنها مرخصی تعطیلات نوروزی داده نشد، در عوض مهمانانی جدید در زندان داشتند که تنها چند روز مانده به سال جدید به جمع آنها اضاف شدند.
درویشان افرادی که برای سالیان جزو گروه های بی خطر و محترم اجتماع شمرده می شدند این روزها چشم چپ قوه قضاییه به آنها معطوف شده است و این روزها روز سرکوب و در فشار گذاشتن درویش ها شده است. شاید رویکرد غیر سیاسی درویشها به مذهب شیعه و صوفی گری آنها که در سالهای اخیر توجه مردم دلزده از سختگیری های حکومتی را به خود جلب کرده، نوعی خطر انگاشته شده است.
درویشها را که کنار بگذاریم، ایرانیان دیگری نیز هستند که در سالهای اخیر بخصوص بعد از انتخابات مناقشه برانگیز سال ۲۰۰۹ از ایران خارج شده و هنوز آواره و سرگردان در شرایط دردناکی در کشورهای همسایه زندگی می کنند. بعضی ها در امارات متحده عربی هستند، برخی در ترکیه و بعضی دیگر در اربیل عراق و در انتظار قبولی درخواستشان از سوی سازمان ملل برای مهاجرت به کشور دیگری می باشند. پنج سال از سرگردانی و آوارگی آنها و می گذرد و آرزوی بازگشت به ایران را دارند اما امنیت و تضمینی برای بازگشت امن آنها وجود ندارد. آنها بیشتر دانشجویان معترض، روزنامه نگاران و فعالان جنبش های مدنی و حقوق بشری هستند.
هنگامی که آقای روحانی تابستان گذشته در انتخابات پیروز شد، وی به صراحت گفت که تمامی ایرانیانی که به دلایل مختلف از ایران خارج شده اند می تواند بدون واهمه به کشور بازگردند. اما قوه قضاییه به سرعت گفته رییس جمهور را تصحیح کرد، ‘آنهایی که در مناقشات و فتنه پس از انتخابات دست داشته باشند مجازات خواهند شد’، به اینگونه به آنها فهمیده شد که بهتر است همانجایی که هستند بمانند.
فتنه گر به کسانی نسبت داده می شود که در تظاهرات پس از انتخابات سال ۲۰۰۹ میلادی شرکت کرده بودند و به عبارت دیگر هواداران میرحسین موسوی و مهدی کروبی بودند. امیدها بر این است که پس از آنکه ایران توانست به توافق نهایی با قدرتهای بزرگ غربی بر سر برنامه هسته ای خود دست پیدا کند، که این امید تا تابستان صبر و حوصله می طلبد، بعد از آن شاید دولت وقت بیشتری برای احقاق حقوق و آزادی های مدنی شهروندان صرف کند.
این نوشته برگردان فارسی مقاله منتشر شده در روزنامه شرق الاوسط توسط کاملیا انتخابی فرد روز ۲۲ مارس است.