آیت الله العظمی علی محمد دستغیب در بیانانی به مناسبت آغاز سال جدید یکى از خواسته‌هاى بر حق اکثریت مردم را آزادی آقایان کروبى و موسوى و خانم رهنورد دانستتد و تاکید کردند که آزادى آنان، دوستى و محبّت مردم به مسؤولین را بیشتر مى‌کند.
این مرجع تقلید مقیم شیراز با اشاره به تفرقه افکنی افراطیون و کوبیدن آنان بر طبل فتنه اظهار داشت : این همه فتنه فتنه نکنید. کوبیدن بر طبل فتنه، هیچ فایده‌اى برایتان ندارد و به هیچ جا نمى‌رسید. گیرم عده‌اى هم حرفتان را قبول کنند، امّا خوشحالى بیشتر مردم در آزادى محصورین و زندانیان سیاسى است. این کار وحدت ملى را افزایش مى‌دهد و این وحدت بهترین سلاح است و چشم طمع بیگانگان را کور مى‌کند.
متن کامل سخنان آیت الله العظمی دستغیب که در پایگاه اطلاع رسانی مسجد قبا منتشر شده است به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
«یا مُقَلِّبَ القُلُوبِ وَ الأبْصَار یا مُدَبِّرَ اللَیلِ وَ النَّهار یا مُحَوِّلَ الحَولِ وَ الأحْوال حَوِّلْ حَالَنَا اِلى أحْسَنِ الحَال»
«اى گرداننده‌ى قلب‌ها و دیده‌ها؛ اى خالق و تدبیرکننده‌ى شب و روز؛ اى کسى که تدبیر عالم در درست قدرت تو است و مؤثر و مسببى جز تو نیست؛ اى که احوال همه‌ى ما در دست تو است، حال ما را بهترین حال قرار ده!»
مى‌دانیم که «حال» مقدّمه‌ى «مقام» است. امّا بهترین حال چیست؟
بهترین حال براى انسان، یاد خداست و از مصادیق یاد خدا، یاد نعمت‌هاى او؛ یاد مرگ؛ یاد ائمه اطهار علیهم السلام و مهم‌تر از همه، «نماز» است؛(أقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری)[۱]
در مقابل، بدترین حال، حال گناه است. این یک واقعیت است که گناه تأثیر بدى بر انسان مى‌گذارد و گاه یک گناه، تا مدّت‌ها آدمى را گرفتار خود مى‌سازد، البتّه خداوند آمرزنده و مهربان است، امّا یک گناه کبیره یا چند گناه صغیره، مى‌تواند شخص طالب را متوقف سازد و او را از مطلوب خود باز دارد.
در نخستین ساعت‌هاى سال جدید، به خداى خود قول مى‌دهیم که در این سال و سال‌هاى دیگر عمر، گناه را ترک کنیم و چشم، گوش، زبان و سایر اعضا و جوارح خود را از حرام باز داریم. اگر در این راه سعى کنید و صادقانه به خداى خود قول بدهید، خداوند توفیقتان مى‌دهد. معلوم نیست سال دیگر کدامیک از ما زنده و کدام، مرده باشیم. حضرت عزرائیل جوان و پیر نمى‌شناسد و در آمدنش تأخیر نمى‌کند.
هر کدام از شما افرادى قوى هستید که مى‌توانید عده‌اى را به سوى خدا هدایت کنید، اگر خداى ناکرده در راه فساد بیفتید، به همین نسبت مى‌توانید دیگران را منحرف کنید. درباره معاشرت‌هایتان خیلى مواظب باشید؛ با هر کسى نشست و برخاست نکنید.
امام صادق علیه السلام از پدرش حدیث کند که پدرم على بن الحسین علیهما السلام به من فرمود: اى فرزند! با پنج کس همنشین مشو و با آنان گفتگو و رفاقت در راهى نکن! گفتم: پدر جان آنها کیانند؟ به من معرفى کن!
فرمود: بپرهیز از همنشینى با دروغگو؛ زیرا او به منزله سرابى است که دور را در نظرت نزدیک و نزدیک را برایت دور جلوه دهد، و بپرهیز از همنشینى با فاسق و گنهکار؛ زیرا او به یک لقمه یا کمتر از آن تو را بفروشد، و بپرهیز از همنشینى با بخیل؛ زیرا او مال خود را در سخت‌ترین نیازمندى‌هایت از تو دریغ مى‌کند، و بپرهیز از همنشینى با احمق؛ که او مى‌خواهد به تو سود رساند، ولى (به واسطه حماقتش) زیانت زند، و مبادا با آن کس که قطع رحم کند رفاقت کنى که من او را در سه جاى قرآن ملعون یافتم.[۲]
«فاسق» کسى است که از انجام هیچ گناهى فروگزار نمى‌کند و قصد ترک گناه و توبه هم ندارد. «بخیل» کسى است که با وجود توانگرى، دست نیازمندان را نمى‌گیرد و به زیردستانش کمک نمى‌کند. در روایت است که کافر سخاوتمند به بهشت نزدیک‌تر است تا مؤمن بخیل. «احمق» به شخص نافهم و نادان گفته مى‌شود؛ یعنى کسى که نفع و ضرر خود و دیگران را نمى‌شناسد. نفع شما براى دوستانتان این است که آنان را به خوبى‌ها و به سوى خدا دعوت کنید و از کار لغو و گناه بازدارید.
برادران و خواهران عزیز! بدانید که نیکى به پدرو مادر، اهمیّت به سزایى دارد و اگر آنان دلشکسته شوند، دنیا و آخرت انسان به باد مى‌رود. زنده باشند یا مرده، به یادشان باشید و سعى در جلب رضایتشان کنید. اگر از دنیا رفته‌اند، برایشان طلب آمرزش کنید و از طرفشان خیرات نمایید!
کسى خدمت رسول خدا صلّى الله‌علیه وآله رسید و گفت: «من در زمان جاهلى گناهان بسیار کرده‌ام، از جمله سه تن از دخترانم را زنده به گور کرده‌ام. آیا براى من امید نجاتى هست؟»
حضرت فرمودند: «برو به مادرت نیکى کن که نیکى به مادر کفّاره گناهان است».
گفت: «مادرم مرده است.»
حضرت فرمود: «پس به خاله ات نیکى کن!» وقتى که رفت، رسول خدا فرمود: «اى کاش مادرش زنده بود!»
در روایت دیگرى مى‌خوانیم که شخصى به امام صادق علیه السلام گفت: «پسرى دارم که بسیار به من احترام مى‌گذارد و نیکى مى‌کند». حضرت فرمودند: «او را دوست مى‌داشتم و اکنون بیشتر دوستش دارم».
غیر از پدر و مادر، با دیگر خویشاوندان نیز باید خوش‌رفتار بود و با آنان صله رحم نمود. قطع رحم و آزردن اقوام و خویشان کار ناپسندى است؛ آزردن، لازم نیست دعوا کردن و ناسزا گفتن باشد، گاهى حرفى که پیش رو یا پشت سر یکى از افراد فامیل مى‌زنید، او را تا مدّت‌ها آزرده خاطر مى‌کنید.
از خدا مى‌خواهیم دل‌هاى مسؤولین ما را با مردم مهربان کند تا به فکر مردم باشند و بتوانند روشى را که مورد پسند حضرات معصومین است، پیاده کنند. در زیارت جامعه کبیره مى‌خوانیم :
«وَ عَادَتُکُمُ الإحْسَانُ وَ سَجِیَّتُکُمُ الْکَرَمُ وَ شَأنُکُمُ الْحَقُّ وَ الصِّدْقُ وَ الرِّفْقُ»
«عادت شما، احسان و روشتان، بزرگوارى و جایگاهتان، حق و راستى و مداراست.»
ائمه اطهار علیهم السلام حتّى با دشمنان خود هم نیکوکار بودند. ان‌شاءالله امسال، سال وحدت میان همه‌ى مردم باشد و آنان را دسته دسته نکنند تا جوانان، بهتر و بیشتر رو به دین بیاورند. اگر خواسته‌هاى مردم برآورده شود، این اتفاق مى‌افتد.
یکى از خواسته‌هاى بر حق اکثریت مردم این است که آقایان کروبى و موسوى و خانم رهنورد، از حصر آزاد شوند. مردم ایشان را دوست مى‌دارند و آزادى آنان، دوستى و محبّت مردم به مسؤولین را بیشتر مى‌کند.
این همه فتنه فتنه نکنید. کوبیدن بر طبل فتنه، هیچ فایده‌اى برایتان ندارد و به هیچ جا نمى‌رسید. گیرم عده‌اى هم حرفتان را قبول کنند، امّا خوشحالى بیشتر مردم در آزادى محصورین و زندانیان سیاسى است. این کار وحدت ملى را افزایش مى‌دهد و این وحدت بهترین سلاح است و چشم طمع بیگانگان را کور مى‌کند. دشمنان وقتى بخواهند به کشورى مسلّط شوند، ابتدا میان آنان تفرقه ایجاد و آنها را دسته دسته مى‌کنند. وقتى همه در محور قرآن و سنّت قرار گیرند و روش حضرات معصومین پیاده شود، دیگر هیچ کشورى نمى‌تواند بر ما مسلّط شود و طولى نمى‌کشد که مجبور مى‌شوند همه‌ى اموال ما را پس بدهند. رأى بالاى ملت در انتخابات ریاست جمهورى، تأثیر بسیارى داشت و اگر این هجده میلیون، به شصت و هفتاد میلیون برسد و همه با هم متّحد شوند، اثر بیشترى خواهد داشت.
آنچه ما مى‌گوییم، از سر خیرخواهى و نصیحت است و بناى توهین به کسى را نداریم؛ اگر گوش کنند، به نفع خودشان است و اگر نکنند، به ضرر خودشان.