با وجود آنکه در جریان حمله خونین روز پنجشنبه به بند ۳۵۰ اوین دست کم ۸ نفر از زندانیان دچار شکستگی و تعداد قابل توجه دیگری نیز دچار جراحت و خون ریزی شدند، رئیس بهداری زندان شخصا مانع از رسیدگی پزشکی درست و بموقع به این زندانیان شده و برخلاف سوگند خود، در آزار دادن زندانیان نقض موثری داشته است.
به گزارش خبرنگار کلمه، یکی از زوایای تلخ و هشداردهنده تهاجم خونین پنجشنبه به بند ۳۵۰ اوین، ممانعت از درمان مجروحان این حادثه است و رفتار پرسنل بهداری زندان اوین به ویژه رئیس آن در جلوگیری از اعزام درمانی مجروحان و مصدومان، بسیار تاسف آور و تامل برانگیز بوده است.
دکتر مجید رضازاده، رئیس بهداری زندان اوین، عامل مستقیم جلوگیری از انتقال مجروحان به بیمارستان بوده و تعدادی از آنان را در بهداری زندان اوین با زنجیر و دستبند به تخت بسته است.
این پزشک زندان که قاعدتا برای حفظ حقوق بیماران خود سوگند خورده، در همان روز پنجشنبه پس از آنکه مجوز اعزام اورژانسی امید بهروزی و اسماعیل برزگری به بیمارستان طالقانی را صادر کرده بود، ناگهان آنها را از میانه راه به زندان برگرداند و این دو زندانی را که در اعتصاب غذا نیز به سر می بردند، با دستبند به تخت های بهداری اوین بست.
رضازاده که معلوم نیست تحت نفوذ چه مقام یا نهادی است که دائما نظرات تخصصی خود را تغییر می دهد، روز شنبه در اقدام تعجب انگیز دیگری، پس از آنکه ناچار به اعزام اورژانسی اکبر امینی ارمکی پس از ۴۸ ساعت به بیمارستان شهدای تجریش شد، با وجود آنکه پزشکان متخصص بیمارستان تجریش پس از انجام سی تی اسکن وضعیت وی را اورژانسی تشخیص داده و دستور بستری صادر کرده بودند، شخصا در محل بیمارستان حاضر شده و به رغم نظر پزشکان متخصص، اکبر امینی را از بیمارستان به زندان اوین باز می گرداند. به طوری که پزشکان زندانی در بند ۳۵۰ نگران ضایعه مغزی و نخاعی در ناحیه گردن اکبر امینی هستند.
بر اساس این گزارش، دکتر رضازاده همچنین می کوشد تا مدارک و مستندات پزشکی مربوط مجروحان و آسیب دیدگان حادثه تهاجم خونین پنجشنبه را امحاء کند. وی با همین هدف، مدارک سی تی اسکن اکبر امینی را توقیف کرده و همچنین با توقیف عکس رادیولوژی شکستگی پای فرشید فتحی، مانع از اعزام وی به بیمارستان تا ساعتی پیش می شد.
به گفته زندانیانی که در سال های گذشته با بهداری زندان سر و کار داشته است، مجید رضازاده طی این سال ها همواره برخورد خلاف قانون و نامناسبی با زندانیان سیاسی داشته و از جمله موانع اصلی دسترسی زندانیان به درمان و دارو بوده است.
وی در واقعه تلخ شهادت هدی صابر در خرداد ۱۳۹۰ نیز از جمله کسانی بود که با سهل انگاری و رفتار نامناسب خود زمینه ساز فوت این زندانی سیاسی شد.