حسین باستانی – بی‌بی‌سی فارسی: گزارش امشب تلویزیون ایران در مورد وقایع بند ۳۵۰، بر خلاف وعده های اولیه رسانه های محافظه کار در مورد نمایش “فیلم مستند لحظه به لحظه بازرسی‌ها”، عمدتا بر تک گویی رئیس سازمان زندان های ایران در مقابل دوربین اختصاص داشت. غلامحسین اسماعیلی در این فیلم، نهایتا صدمه دیدن “شست پای” یکی از زندانیان را در جریان بازرسی از این بند مورد تایید قرار می داد.
از ابتدای انتشار خبرهای بند ۳۵۰ زندان اوین، طرف اصلی زندانیان این بند و خانواده های آنان، همواره آقای اسماعیلی بوده است. رئیس سازمان زندان ها، اظهارات خانواده های متعددی را که با ذکر جزئیات از مجروح بودن بستگان خود در سالن ملاقات زندان خبر می دهند دروغ دانسته است. او تاکید کرده که هیچ “اتفاقی در بند ۳۵۰ نیفتاده” و در این بند “ایراد ضربی حتی در حد تلنگر رخ نداده است”.
نقش تعیین کننده غلامحسین اسماعیلی در فرایند انکار بدرفتاری ماموران امنیتی در بند ۳۵۰، لاجرم میزان اعتبار اظهارات وی و شهادت هایش را در کانون توجه ناظران قرار می دهد. این در حالی است که بازخوانی موارد قبلی ایراد شهادت توسط آقای اسماعیلی و مشخصا اطلاع رسانی های او راجع به وقایع مرتبط با زندان‌های ایران، حکایت از به کارگیری شیوه مشابهی از “قطعی” دانستن ادعاهایی خاص با استفاده از عباراتی ازقبیل “هیچ”، “همه”، “صفر درصد” یا “صد درصد” دارد.
به عنوان نمونه، غلامحسین اسماعیلی در دفاع از انتقاداتی که در زمینه رواج مواد مخدر در زندان های ایران مطرح می شود، تاکید کرده که میزان ورود این مواد به زندان ها “نزدیک به صفر است”. وی در واکنشی جداگانه، اطمینان داده که حتی “یک سرنگ” در زندان های ایران وجود ندارد. اظهاراتی که ظاهرا بیان آنها، بدون توجه به مجموعه اطلاعات متنوعی صورت گرفته که تاکنون از سوی مقام های رسمی ایران راجع به رواج گسترده مواد مخدر در زندان های ایران منتشر شده است.
ادعاهای غلامحسین اسماعیلی، در موارد مرتبط با زندانیان سیاسی و امنیتی نیز، نوعا از همین جنس بوده است. به عنوان نمونه، او در مرداد ماه ۱۳۸۹ و در شرایطی که حتی بسیاری از مسئولان حکومتی در خصوص موارد بدرفتاری با دستگیرشدگان اعتراضات انتخاباتی سخن گفته بودند، وجود هر گونه بدرفتاری را در زندان های ایران به کلی دروغ دانسته است.
وی مشخصا گفته: “من در طول این مدت بالغ بر ۱۰۰ زندان را دیده‌ام و با زندانیان متعددی هم گفت‌وگو کرده‌ام. می توانم ادعا کنم اکثریت قریب به اتفاق زندانیان، اگر نگویم ۱۰۰ درصد اما ۹۹ درصد زندانیان، امروز از رفتار زندانبانان گله ندارند.”
آقای اسماعیلی ساعاتی پیش نیز در توضیح علت عدم نمایش تصاویر رد کننده ادعای ضرب و شتم زندانیان، که وعده آن داده شده بود، گفت که چنین تصاویری موجود است و اگر “اقتضا داشته باشد” در آینده نمایش داده خواهد شد. وی تاکید کرد تنها دلیل عدم نمایش چنین صحنه هایی، “حفظ حریم” زندانیان بند ۳۵۰ بوده است.
زندانیانی که رعایت “حرمت” آنها باعث شده سازمان زندان ها از رد مستند ادعاهایشان با نمایش “فیلم مستند لحظه به لحظه بازرسی‌ها” چشم پوشی کند، همان کسانی هستند که پیشتر، “عناصر فتنه، نفاق و جواسیس” معرفی شده بودند که “از طریق تیزی ساخته‌شده از اجزای تختخواب‌ها بنا داشته اند به مامورین حمله کنند”.
قابل درک است که حکومت ایران، تمایل به مدیریت کم هزینه بحرانی داشته باشد که در پی حمله به بند ۳۵۰ و با مسئولیت مستقیم سازمان زندان ها ایجاد شده است. اما به نظر می رسد که تنها نتیجه تلاش هایی که تاکنون برای حل این بحران صورت گرفته، جلب توجه رسانه ها به مسئولی در سازمان زندان ها بوده که اظهارات او، به گونه ای روزافزون برای حکومت پرهزینه است.