کلمه – ابوالفضل قدیانی*: تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَة ُنَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لَا فَسَادًا ۚ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ
تهاجم وحشیانه و خونین نیروهای امنیتی و عوامل استبداد دینی به زندانیان مظلوم سیاسی- عقیدتی در بند ۳۵۰ اوین و مضروب و مجروح و مصدوم کردن کثیری از آنان حاکی از ترس و وحشت جبهه استبداد از موقعیت متزلزل خود در بین مردم ایران و نیز کینه و انتقامجویی از زندانیان سیاسی – عقیدتی حقگو، مقاوم و سرافراز است.
این حمله بی سابقه و تحرکات فریبکارانه پس از آن در یک کلام نشانه ای از ورشکستگی همه جانبه تمامیت خواهان در این روزهاست.
گرچه وظیفه قانونی، اخلاقی و شرعی دستگاه قضایی است که مهاجمان را مورد پیگرد قرار داده و مجازات قانونی را در مورد آنان اعمال نماید اما انتظار از دستگاهی که قربانیان این تهاجم را خود قبلا به قربانگاه آورده، انتظاری بیهوده است. از قوه قضاییه ای که وابسته به قدرت و مفتخر به فرمانبرداری و کرنش در برابر مراکز قدرت است نمی توان انتظار رسیدگی قانونی به این فاجعه و اجرای عدالت را داشت چرا که انتصاب مسولان آن اساسا با هدف ماموریتی به نام سرکوب آزادی صورت پذیرفته است.
با این حال از دولت مخصوصا رییس جمهور آقای روحانی که در رقابت های انتخاباتی مکررا از اجرای قانون اساسی و بخصوص از اجرای فصل سوم آن سخن گفته است، مردم انتظار دیگری دارند و همگان آگاهند که اجرای قانون اساسی در صدر وظایف رییس جمهور است. بنابراین لازم است تا در راستای اجرا و نظارت بر حسن اجرای قانون اساسی، رییس دولت درباره این تهاجم و ضرب و شتم بی رحمانه زندانیان، موضعی قاطع نزد افکار عمومی اتخاذ و در چارچوب وظایف قانونی اش آمران و عاملان را مورد پیگرد قرار داده و معرفی کند.
اینجانب جهت همدردی و همراهی با یاران دربندم از تاریخ چهارم اردیبهشت ماه روزه سیاسی خواهم گرفت و از خداوند رحمان و رحیم می خواهم که ملت ایران را در دفع شر ظلم و نیل به آزادی یاری رساند.
* زندانی قزل حصار، بستری در مرکز قلب تهران