محمدرضا لطفی، تارنواز، ردیف‌شناس و موسیقی‌دان ایرانی صبح روز جمعه، ۱۲ اردیبهشت‌ماه، در تهران و در بیمارستان پارس درگذشت.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، نوازنده صاحب‌نام ایرانی ماه‌ها بود که از بیماری سرطان در رنج بود.
موسسه آوای شیدا در اسفندماه سال گذشته در بیانیه‌ای از وخامت حال آقای لطفی خبر داده و نوشته بود که ایشان در بهار سال گذشته و در حین برگزاری کنسرتی در یکی از شهرهای ایران طی حادثه‌ای از ناحیه کمر و ستون فقرات دچار آسیب شده و از آن به بعد و پس از برگزاری کنسرت اروپا، مجبور به لغو کنسرت‌های خود و استراحت مطلق شده است.
تارنواز برجسته ایرانی، علاوه بر جراحت جدی در ناحیه کمر به بیماری سرطان نیز مبتلا بود.
آقای لطفی متولد سال ۱۳۲۵ در شهر گرگان بود و موسیقی را نزد اساتیدی چون علی‌اکبر شهنازی و حبیب‌الله صادقی فرا گرفته بود. او در سال ۱۳۵۴ گروه موسیقی شیدا را راه‌اندازی کرد و همراه با گروه عارف (به سرپرستی حسین علیزاده) به بازخوانی قطعاتی قدیمی پرداخت.
از دیگر فعالیت‌های ماندگار آقای لطفی، راه‌اندازی کانون موسیقی چاووش با همکاری حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی‌اکبر شکارچی بود. کانون چاووش قطعاتی تولید کرد که به گفته بسیاری از کارشناسان موسیقی از برحسته‌ترین آثار موسیقی ایران به شمار می‌رود.
مجموعه آلبوم‌های چاووش (شامل ۱۲ آلبوم) که با همکاری حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و این تازنواز فقید تولید شد، از جمله ثمرات کانون چاووش بود.
آقای لطفی در سال ۱۳۹۰ در مصاحبه‌ای با نشریه آسمان، انتقادات شدیدی از محمدرضا شجریان، از دیگر نام‌های موسیقی کلاسیک ایران، کرد که بازتاب رسانه‌ای زیادی داشت. آقای لطفی گفته بود که با توجه به انتشار کارهای آقای شجریان و حجم بالای کارها و تورهایش، او نمی‌فهمد که چرا این هنرمند اعتراض می‌کند.
اولین تجربه همکاری آقایان شجریان و لطفی به سال ۱۳۵۴ و جشن هنر شیراز برمی‌گردد. این دو هنرمند در آن مراسم به اجرای قطعاتی در دستگاه راست پنج‌گاه پرداختند که بسیار مورد توجه قرار گرفت.
محمدرضا لطفی علاوه بر محمدرضا شجریان، با خوانندگانی چون هنگامه اخوان، شهرام ناظری و محمد معتمدی نیز همکاری کرده است.
«چهره به چهره» (در دستگاه نوا)، «سپیده» (در دستگاه ماهور)، «معمای هستی» (در دستگاه شور) و «پرواز عشق» (در سه‌گاه) از شناخته‌شده‌ترین قطعات آقای لطفی‌اند.