ایران‌وایر – امید معماریان: آقای روحانی، رئیس جمهور، پس از دیدن عکس‌ها و وخواندن سخنان مخالفان توافق نامه هسته‌ای در همایش «دلواپسیم»، اولین احساسی که داشتم این بود که من هم یک دلواپس هستم و این حس تازه ای نیست. سالهاست که به عنوان یک ایرانی دلواپسی بخشی از زندگی‌ام بوده است. با روی کار آمدن شما، خیلی ها گمان می کردند که از میزان این دلواپسی کم خواهد شد، اما چه کنم، که نشد. بیشتر و عمیق می شود این دلواپسی هر روز.
اما دلواپسم که عده ای آنچنان به تحریم و دشمنی و جدل با دنیا خود کرده اند و از آن منفعت می برند، که از مسوولیت پذیری کشور و پیوستن به جامعه بین الملل آنچنان نگران هستند که برای خراب کردن آنچه می تواند روزنه های امید را برای مردم بگشاید دلواپس می شوند و دستشان برسند هر کاری برای خراب شدنش خواهد کرد.
دلواپسم که در همه این سالها صحبت کردن درباره برنامه پرهزینه هسته ای آنچنان پرهزینه و پرخطر بود که بسیاری از مردم و حتی دانشگاهیان و اهل فن هم آنچنان نمی دانند که این برنامه چه تاثیرات مخربی بر وضعیت اقتصادی و سیاسی کشور گذاشته، چه امکاناتی را از کشور به یغما برده و چه تهدیداتی را برعلیه کشور فراهم کرده است. دلواپسم از اینکه شورای امنیت ملی که شما ریاست آن را به عهده دارید از یک منتقد توافق ژنو شکایت کرد، به جای آنکه از این فرصت استفاده کند و اجازه بدهد دیگر منتقدان برنامه هسته‌ای سخن بگویند. بگویند که چرا برنامه کنونی، از نظر اقتصادی و سیاسی و کلا منافع ملی کشور، غیر منطقی است و با نقد برنامه هسته ای راهی زندان نشوند. تا آن موقع توافق ژنو در سایه آن معنی دار شود. تا آن وقت ضرورت رسیدن به توافق جامع بیشتر و به پایان بخشیدن به سرکشی و دنیا ستیزی که شده تصویر حکومتی که برای ایرانی‌ها در بسیاری از جاهای دنیا تنها مایه شرمساری است، درک شود. تا منتقدان برنامه‌ای هسته صحبت نکنند، و صحبت کردنشان آنها را میهمان زندان نکند، توافق هسته ای که شما به دنبال آن هستید با اقبال عمومی روبرو نخواهد شد. چون مادامی که مردم تصویر دقیقی ندارند از آنچه این برنامه هسته ای بر سر زندگی شان آورده، مخالفان توافق نامه هسته ای به راحتی می توانند روایت کج و معوج خود را از برنامه هسته‌ای و منافع کشور از طریق منابر خود به حلق مردم فرو بریزنند.
دلواپسم از اینکه شما فکر می کنید با عقب نشستن و مذاکرات پشت پرده و امتیاز دادن های متوالی می توانید کانون های سرکوب و حفره های مقاومت دربرابر خواست مردم را بی اثر کنید و اندک اندک به جلو بروید. دلواپسم از این هراس روز به روز فزآينده شما، که به جای تکیه به رای و اعتماد مردم و پای فشردن بر قول هایی که در زمان انتخابات دادید، از توضیح اینکه چرا عمل به وعده هایتان برای کشور، برای مردم و برای امنیت و ثبات این مملکت مفید است عاجز هستید. آنچنان که هفته پیش وقتی دومین گزارش خود را در صداوسیما در مصاحبه‌ای کم خون و بی رمق ارائه می کردید، چند کیلومتر آن طرف تر میرحسین موسوی، در سومین سال حصر دربیمارستان با بیماری قبلی اش دست و پنجه نرم می کرد و چند کلیومتر آنطرف تر هم، زندانیان مصدوم بند ۳۵۰ به جای آنکه آزاد شده باشند از اتهام های بی اساس سیاسی، با اتهام های جدیدی روبرو هستند و شما هیچ سخنی از این افراد نیاوردید، حتی اشاره ای هم به موضوع زندانیان سیاسی و حقوق شهروندی نکردید.
دلواپسم که آيا اینکه شما گفته بودید «حقوقدان» هستید نه «سرهنگ» را بیش از حد جدی گرفته بودیم؟ چگونه شما یک حقوقدان می تواند تحمل کند و کاری نکند برای وکلایی همچون محمدسیف زاده و عبدالفتاح سلطانی در زندان که تنها برای دفاع از موکلانشان هم اکنون سالها از زندگی و حرفه خود بازمانده اند؟
دلواپسم از اینکه سیاست های کلی کشور، به جای آنکه توسط متخصصان و اهل فن تبیین شوند، در منابر نماز جمعه، توسط افرادی که از گرداندن یک بقالی عاجزند رقم می خورد و مداحان و روضه خوانان، به جای نویسندگان و روشنفکران و اهالی هنر، به ترویج خرافات و خشونت و خیره سری می پردازند.
دلواپسم که روزنامه نگاران دلسوز این کشور همچون بهمن احمدی امویی و احمدزیدو آبادی و مسعود باستانی، به خاطر خیلی از نوشته‌هایی که شبیه آن را در یک سال گذشته شما در سخنرانی های خود بسیار گفته اید امروز زندان هستند و روزنامه‌های فحاش تا دندان مسلح به تضمین های امنیتی، از سپر آهنین نهادهای قضایی کشور در تهمت و افترا زدن به رسانه‌ها و فعالان سیاسی برخوردارند و حتی شما را هم بی نصیب نمی گذارند و شما هم هیچ اقدامی برای تغییر این وضعیت نمی کنید.
دلواپسم که که شما در خصوص مسائل داخلی کشور سکوت کرده اید و حداکثر چنانکه سخنگوی دولتتان گفته اند مسائل را با «حساسیت» دنبال می کنید، و همه تمرکز شما بر سر حل بحران هسته ای است. در حالی که مخالفان شما با قدرت گرفتن در عرصه داخلی، اجازه نخواهند داد که سیاست خارجی را آنچنان که وعده داده اید به پیش ببرید. دلواپسم که نه بتوانید با مخالفت های داخلی به توافق نامه جامع هسته ای برسید و تحریم ها را بردارید و در عرصه داخلی با عمل نکردن به وعده هایتان به خاطر فشار تندروها، حمایت کسانی که به شما امید بسته بودند که تغییری در وضعیت ایجاد کنید از دست بدهید.
دلواپسم اینکه شما به فیس بوک و توئیتر و دیگر شبکه های اجتماعی بدون مشکل دسترسی دارید -یا وزرایتان – ولی مردم عادی نه، برای شما عجیب نباشد. اینکه محدودیت های اینترنتی و تلاش های مجرمانه بر دسترسی به ارتباطات اینترنتی مردم و سانسور سایت های اینترنتی همچنان ادامه دارد و در دولت شما حتی اپلیکیشن های تلفن‌ها هم فیلتر می شوند و شما همچنان در سخنرانی هایتان از ضرورت دسترسی مردم به اطلاعات صحبت می کنید و انگار نه انگار که چنین محدودیت هایی وجود دارند.
و دلواپسم که شما صدای میلیون های رای دهنده به خودتان را نشوید، دلواپسم که صدای ما به شما نرسد، یا حتی اگر هم برسد بنا بر همان ملاحظاتی که در یک سال گذشته داشته اید، آنها را نادیده بگیرید یا از اینکه بخواهید با ایستادن بر وعده هایتان مخالفانتان را عصبانی کنید، مسیرهای آزموده و بی نتیجه دیگری را امتحان کنید. امیدوارم شما هم به جمع دلواپس ها بپیوندید و با عمل کردن به وعده هایتان و فائل آمدن بر هراس و تردید و تاخیرهایتان، در احقاق حقوق شهروندان ایرانی در هر جای دنیا که هستند بکوشید. دلواپس این باشید که اگر اجازه بدهید دستور کار شما را تندروها و امامان جمعه و کانون های سرکوب مشخص کنند، سه سال آینده هم به سرعت ماه های گذشته خواهد گذشت با این تفاوت که سکوت و کم عملی شما، روز به روز فضای بیشتر به آنها خواهد داد.