قرآن كريم خاستگاه استبداد را در «خود بنياد پندارى آدمى» مى‏داند. از اين رو نه حكومت فردى، نه حكومت جمعى و نه هر گونه سازوكارى از توزيع قدرت را، مانع نفوذ استبداد نمى‏داند. استبداد در قرآن كه با واژگانى چون ستم، نافرمانى، جور و شرك بيان شده است، خود داراى سطوح مختلفى است كه از نافرمانى خداوند آغاز مى‏شود، سپس به طغيان در روابط ميان انسان‏ها و ستم انسان به نفس خود، منتهى مى‏شود. قرآن در داستان‏هاى تاريخى اقوام پيشين، معاصران پيامبر و سرانجام نافرمانان بر «روحيه خود بنياد پندارى» آنان تأكيد دارد.

طرفداران انديشه ارتجاعي تبديل «جمهوري اسلامي» به «حكومت اسلامي» كه از مشروطه تاكنون در كمين حركت اصيل و بالنده مردم مسلمان ايران بوده اند، درصدند با استفاده ازتوهم «يك‌دستي فضاي سياسي» انتقام شكستي را كه از «نهضت مشروطه» تا «انقلاب اسلامي » متحمل شده‌اند،‌ از «جمهوري اسلامي ايران» بگيرند. پيروان ايده «حكومت اسلامي» در همان ماه‌هاي نخستين رحلت امام بدعتي را ذيل عنوان «نظارت استصوابي» طراحي كردند كه اكنون ثمرات خود را آشكار كرده و به زعم طرفدارانش شرايط مساعدي را براي "عبور از جمهوري اسلامي ايران" فراهم كرده است.