منبع: عرفان ایران – مجموعه مقالات: شیخ ابویعقوب یوسف بن ایوب بن حسین به سال ۴۴۰ یا ۴۴۱ هجرى قمرى در بوزجرد همدان‌ زاده شد و در سال ۵۳۵ در بادغیس درگذشت…

بقعه خواجه یوسف همدانی در شهر مرو جمهوری ترکمنستان علیرضا ذکاوتى قراگوزلو ابویعقوب یوسف بن ایوب بن حسین به

او فردوسی ثانی بود و اگر فردوسی زبان و ادب پارسی را حیات جاودان بخشید، سهروردی حکمت ایرانی را زنده کرد. سهروردی آشکارا خود را زنده‌کننده‌ حکمت ایران باستان می‌داند و تصریح می‌کند که «من در آنم تا مشرب و آیین حکیمان ایران باستان که همانا حکمت مبتنی و وحدت است بار دیگر زنده سازم

شهاب الدین یحیی ابن حبش ابن امیرک ابوالفتوح سهروردی، ملقب به شهاب‌الدین، شیخ اشراق، شیخ مقتول و شیخ شهید

هر زمانی را قطبی باید که مدار زمان بر محور او بگردد. و اگر او را نام بریم و مشخص کنیم شاید اهل زمانش او را به اسم و شخص بشناسند امّا منزلتش ندانند. چراکه خداوند امر ولایت را در بندگانش، پنهان کرده است. و چه بسا در دل نپندارند که آن قطب دارای چنان منزلتی باشد. پس هرگاه بشنوند که در کتاب من از او یاد شده است از او بدگویی می‌کنند، و آنگاه خداوند نور ایمان را همانگونه که [رویم] گفته است از دلشان می‌رباید. و آنگاه من سبب خشم گرفتن حق بر ایشان می‌شدم، از این رو از روی مهرورزی به امت پیامبر، این کار را نکردم.

بدان که خداوند ما و شما را توفیق داد که پیوسته در کتاب‌هایی که تدوین شده تأکید کرده است

شیخ سعدالدین محمود بن امین‌الدین عبدالکریم بن یحیی شبستری از عرفا و شعرای نامی قرن هفتم و هشتم هجری است. او در قصبه شبستر واقع در هشت فرسخی تبریز متولد شد و در عهد سلطان محمد خدابنده و ابوسعید بهادرخان در شهر تبریز مرجع علما و مضلا بود. شبستری پس از کسب دانش در تبریز به مسافرت در شهرهای مختلف پرداخته و در سفر به مصر، شام، حجاز از علما و مشایخ این سرزمین ها کسب دانش توحید کرده است. او خود در این باره می گوید: