اى عزيز! بهشت و دوزخ بهانه است، مقصود خداوند خانه است. اى بهشت! سرّ تو ندارم، مرا دردسر مده،

روزگارى او را مى‏‌جستم، خود را مى‏‌يافتم، اكنون خود را مى ‌جويم، او را مى‌‏يابم. دانى كه زندگى خوش

روزگارى او را مى‏‌جستم، خود را مى‏‌يافتم، اكنون خود را مى ‌جويم، او را مى‌‏يابم.

دانى كه زندگى خوش كدام است؟ آن كس كه هميشه بى‏‌نام است، و از حق بر دل وى پيام است، و بر زبان و دل او ذكر حق مدام است، و دنيا او را دام است، و عقبى او را انتظام است، و از هر دو او را مولى تمام است.

مرغ را دانه بايد و طفل را شير، و شاگرد را استاد بايد و مريد را پير. الهى! اگر

الهى! عاجز و سرگردانم، نه آنچه دارم دانم، و نه آنچه دانم دارم. الهى! اگر بر دار كنى رواست،